رویداد۲۴-عضو هیات علمی دانشگاه پیام‌نور با بیان اینکه جنبش دانشجویی دارای یک هویت، فرایند و هویت مشخص است، تصریح کرد: گذاشتن قیدها بر جنبش دانشجویی نباید افراد را اذیت کرده و موجب عدم فعالیت دانشجویی شود.احمد بخارایی در همایش «کنشگری دانشجویان در عصر اعتدال» که به همت کانون اندیشه دانشجویان مسلمان برگزار شد به سابقه ۲۰ ساله این کانون اشاره کرد و بیان داشت: ما در رابطه با دانشجویان باید به معنای عام دانشجو توجه کنیم.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه در عناصر دانشگاهی گاهی حصاری دیده می‌شود بر لزوم فعالیت‌های دانشجویی بدون برچسب خوردن و بدون حرکت به سمت بی‌تفاوتی تاکید کرد.
بخارایی با بیان اینکه دانشگاه‌های ما با مسائل عام و خاصی روبرو است به ناسازه‌ها در دانشگاه‌ها اشاره کرد و این ناسازه‌ها را در سازمان‌های دانشگاهی موجب آسیب رساندن به نهاد علم ارزیابی کرد.
عضو هیات علمی دانشگاه پیام‌نور از سه نوع ناسازه اخلاق اجتماعی و ناسازه اخلاق علمی و ناسازه ساختاری نام برد و سوء استفاده‌ها از دانشجویان دختر و سرقت‌های علمی را به عنوان نمونه مورد بررسی قرار داد.
این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه ۸۰ سال از عمر آموزش عالی در کشور ما می‌گذرد اخراج حدودا ۸۰۰ استاد دانشگاه و اخراج ۳۰ درصد از دانشجویان پس از انقلاب اسلامی را یادآور شد که در نتیجه آن با مهاجرت اساتید و فرار مغزها روبرو شدیم.
این استاد جامعه‌شناسی با بیان اینکه اسلامی کردن علوم انسانی جز هدر رفت وقت و هزینه نتیجه‌ای برای ما در برنداشت افزود: این ناسازه‌ها امروز گریبان آموزش عالی ما را گرفته است.
وی در ادامه به کمیسیون‌های دانشجویی و مطالبات آنها اشاره کرد و بیانیه شورای صنفی دانشگاه ارومیه را مورد بررسی قرار داد.
بخارایی عنوان کرد: کمی‌گرایی، ایجاد بروکراسی‌های پیچیده در ممانعت از تحقق تشکل‌های دانشجویی و انجمن‌های علمی و همچنین مطالبات در زمینه خدمات درمانی و خوابگاه‌ها در بیانیه دانشجویان دانشگاه ارومیه وجود داشت.
این استاد دانشگاه بها ندادن به نظرات دانشجویان و اساتید و کارمندان و پاسخگو نبودن رئیس دانشگاه را از دیگر مطالبات این دانشجویان دانست.
این استاد جامعه‌شناسی در ادامه بیان کرد: در انتهای این بیانیه دانشجویان عنوان کرده‌اند که اگر گوش شنوایی در دانشگاه نباشد ما مسیرهای قانونی را فراتر از دانشگاه پی می‌گیریم.
بخارایی با بیان اینکه این مطالبات به عنوان مشتی از خروار است افزود: وقتی حرکت‌های جمعی شکل می‌گیرد مسیرها و مرزها را در می‌نوردد و قابل کنترل و قابل پیش‌بینی نیست.
این استاد دانشگاه با اشاره به احضار و بازداشت دانشجویان در چند ماه گذشته گفت: انسداد اجتماعی در نهاد علم و زیرمجموعه‌های آن خود را بازتعریف می‌کند.
عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور با بیان این پرسش که ما چرا باید کنش جمعی داشته باشیم در پاسخ به علت عام و علت خاص آن اشاره کرد و افزود: در معنای عام ما در جایی قرار گرفته‌ایم که ماهیتا باید جریان عقلانیت را که از زمان مشروطه آغاز و در دوره رضاخان ادامه یافت، ادامه دهیم.
وی ادامه این جریان عقلانیت را از شهریور ۱۳۲۰ دانست و دوره چهارم آن را از سال ۱۳۵۷ ارزیابی کرد که کشور دچار نوعی بروکراسی تلفیقی که یک معجون اسلامی – ایرانی است، شده است.
این استاد جامعه‌شناسی ادامه داد: به محض اینکه وارد دانشگاه می‌شویم، می‌خواهیم تداوم‌بخش جریان عقلانیت باشند. در این زمان، فرد دانشگاهی به معنای خاص به دنبالش است، به نحوی رویت‌پذیر باشد. در واقع، دانشجو می‌خواهد برای رویت‌پذیری‌اش در این فضا، زمان و مکان علاوه بر کسب دانش، پیشقراول باشد. پس دانشجو در دو سطح رویت‌پذیر باشد. در فضای اجتماعی ایران، این رویت‌پذیری مشکل‌تر است.
بخارایی هوشمندی اجتماعی و بیداری جامعه را ناشی از فعالیت دانشگاه‌ها دانست و اظهار داشت: جامعه بیدار نخواهد بود مگر آنکه دانشگاه بیدار باشد و به همین خاطر، دانشجو در راس باشد و پیشقراولی بکند. دانشجو با موافقت و مخالفت خود، بودن و هستن خود را نشان می‌دهند.
وی با بیان اینکه جنبش دانشجویی دارای یک هویت، فرایند و هویت مشخص است، تصریح کرد: گذاشتن قیدها بر جنبش دانشجویی نباید افراد را اذیت کرده و موجب عدم فعالیت دانشجویی شود.
این استاد جامعه‌شناسی دانشگاه با بیان اینکه ما چهار دسته دانشجو داریم، خاطرنشان کرد: دانشجویانی هستند که اصلا به دنبال کار جمعی نیستند و به سیاست هم علاقه‌ای ندارند. دسته دیگر، دانشجویانی هستند که نیم‌نگاهی به فعالیت‌های جمعی و کار سیاسی دارند ولی از ورود به این ساحت ترس و واهمه دارند. دسته دیگر، دانشجویان هستند که مستعد به کار جمعی و فعالیت سیاسی هستند ولی جذب نشده‌اند و به صورت اتوماتیک فعالیت می‌کنند و دسته دیگر، دانشجویان هستند که فعالیت جمعی و کار سیاسی می‌کنند و فعالیت نیز می‌کنند.
بخارایی افزود: دانشجویان نباید فقط به هویت مستقل دانشگاهی اکتفا کنند. دانشجویان بجای تک ساحتی بودن عناصر دیگر دانشگاهی را جذب کنند و تشکل‌های واحد ایجاد کنند.