فوتبال تصویر واقعی از ایران به دنیا نشان می‌دهد/ از پیشنهاد باشگاه‌های برزیلی استقبال می‌کنم

کارلوس کی‌روش توانسته چهار بار جواز حضور در جام جهانی را به دست بیاورد. او تنها مربی در جهان است که چهار بار صعود به جام جهانی را تجربه کرده است که دو بار آن با تیم‌ ‌ملی فوتبال ایران بوده است، یک بار با پرتغال در سال ۲۰۱۰ و یک بار هم زمانی که در سال ۲۰۰۲ هدایت تیم‌ ‌ملی فوتبال آفریقای جنوبی را بر عهده داشت، اکنون انتظارات از این مرد پرتغالی بالا است و از او انتظار می‌رود که از تیم‌ ‌ملی فوتبال ایران کمک کند تا از گروه خود به مرحله دوم جام جهانی راه یابد.

سرمربی تیم‌ ‌ملی فوتبال ایران در ابتدا درباره چهار صعود به جام جهانی گفت‌: افتخارات گذشته ممکن است انگیزه مضاعف در آینده برای شما شود. برای من همین طور بوده و به این مساله افتخار کردم ولی این چیزی نیست که کاملا من را راضی کند بلکه مسئولیت پذیری من را بیشتر می‌کند تا بتوانم بهتر عمل کنم. شاید کسانی باشند که با دو صعود به جام جهانی از خود راضی باشند ولی برای من برعکس است و تلاش خواهم کرد که عملکرد بهتری در آینده برای خود و تیمی که هدایت آن را برعهده دارم ایفا کنم.

میراثی که من برای فوتبال ایران بر جای گذاشتم. تنها مربوط به مسائل تکنیکی نمی‌شود بلکه در باره مباحث ساختاری و از این قبیل توانسته‌ام میراثی بر جای بگذارم و تغییرات عمده و گسترده‌ای را در این زمینه‌ها ایجاد کردم. من معتقدم که این تغییرات در تیم‌ ‌ملی فوتبال ایران بسیار روشن بوده است. جایی که می‌توان فوتبال ایران را به دوران قبل از این تغییرات و بعد از آن تقسیم کرد. در شش یا هشت سال آینده این تغییرات می‌تواند به بهترین شکل ایجاد شود. برای من حضور در ایران تجربه گرانبهایی بود. با وجود همه سختی‌ها و کم و کاستی‌ها تلاش برای پیدا کردن راه‌حل همیشه وجود داشت. همیشه تلاش کردم تا بازیکنانم بهتر شوند و پیشرفت کنند. این وظیفه من و مسئولیت من به عنوان سرمربی است که بتوانم بازیکنانم را  بهتر کنم و باعث پیشرفت آنها شوم.

تصویر تیم‌ ‌ملی فوتبال ایران در جهان کمک می‌کند تا یک چهره واقعی از مردم ایران را به جهان نشان دهیم. نه تنها مردم ایران،‌ بلکه از فرهنگ و شرایط زندگی آنها  که تفاوت زیادی با دیگران ندارد. مسائل سیاسی بسیار پیچیده هستند ولی به هیچ وجه نشان دهنده فوتبال و فعالیت‌های فوتبالی نیستند. فوتبال  ورزش مردم  است. جایی که بازیکنان برای مردم کشورشان تلاش می‌کنند تا جامعه به آنها افتخار کند.

رابطه ما از طریق دوستان و افراد مسئول که در کورینتیانس کار می‌کردند، ایجاد شد. رابطه من با تیته خیلی رابطه صمیمانه‌ای نیست  ولی رابطه‌ای کاملا بر مبنای حرفه‌ای و کاری محسوب می‌شود. من تیته را به خوبی می‌شناسم و تعجب نکردم که بعد از انتخاب او به عنوان سرمربی برزیل، پیشرفت زیادی در این تیم ایجاد شود. او سخت تلاش می‌کند و از کیفیت بالایی هم برخوردار است.

کورینتیانس تیمی با قدمت در فوتبال برزیل محسوب می‌شود و همین قدمت به آنها کمک کرده است تا بتواند به تیمی موفق تبدیل شود. امکانات این تیم در حد بسیار خوبی بود.

الان شرایط بازیکنان طوری شده است که مربی نمی‌تواند بازیکنی را انتخاب کند بلکه شرایط مالی بازیکنان باعث شده تا کار تیم‌ها برای جذب بازیکن سخت شود. البته این را هم باید بگویم که برای یک رقابت برابر وجود فوق ستاره‌ها چندان عادلانه نیست و رقابت برابر را از بین می‌برد.

قبل از این که با رونالدو آشنا شوم و فرصت کار با او را به دست بیاورم می‌دانستم که لقب او پدیده است. بعد از کار کردن با او فهمیدم چرا به رونالدو پدیده می‌گویند چون توصیف او با یک کلمه خیلی سخت است. همانطور که می‌دانید من در سال‌های پایانی فوتبال او بود که فرصت همکاری با رونالدو را به دست آوردم. بعد از مصدومیتی که رونالدو داشت، او خیلی به جزئیات توجه می‌کرد و همچنان نتیجه آن مصدومیت را در خود می‌دید و خیلی هم مراقب بود. مصدومیت رونالدو در رئال مادرید تلخ‌ترین لحظه دوران حضورم در این تیم بود که باعث شد او تا چند هفته نتواند تیم را همراهی کند. این مصدومیت باعث شد در نتیجه گرفتن در لیگ افت کنیم.

من از رونالدو و کارلوس خاطرات خیلی خوبی در رئال مادرید دارم. حرفه‌ای‌گری، شادی و خوشحالی، تعهد و مسئولیت پذیری چیزهایی بودند که شما از این دو بازیکن در تیم می‌دیدید. این دو بازیکن نقش عمده‌ای در تیم داشتند. وقتی هدایت رئال را بر عهده گرفتم، بازیکنانی چون استیو مک منمن، کلود ماکه‌له‌له و فرناندو هیرو را از دست دادیم و خیلی از همکارانم به من گفتند که نمی‌توان فقط با بازیکنانی چون رونالدو، کارلوس، فیگو، بکهام، زیدان، رائول و گوتی یک تیم بسازید ولی ما این کار را کردیم و تیمی ساختیم که هر بازیکن نقش خود را در آن می‌دانست.

بله پیشنهادی که در سال ۲۰۱۱ از واسکودوگاما داشتم برای خودم هم خیلی جذاب بود و من همیشه آرزو داشتم که هدایت یک تیم برزیلی را بر عهده بگیرم. بازیکنان زیادی از برزیل به پرتغال رفتند و کار کردند و من همیشه به این موضوع فکر کردم که من هم بتوانم به برزیل بروم و ایده‌هایم را در این کشور اجرایی کنم. من این پیشنهاد را فرصت خیلی خوبی می‌دیدم ولی دلایل غیر فوتبالی مانع ادامه مذاکرات ما شد. من آن زمان منتظر نتیجه دادگاه عالی ورزش بودم و به همین خاطر نتوانستم این برنامه را پیش ببرم.

قبول این پیشنهاد همواره یک ریسک و چالش بوده ولی من از آن استقبال می‌کنم. قبول این پیشنهاد بستگی به بررسی شرایط دارد. همه می‌دانند که مربیگری در برزیل دشواری‌های زیادی دارد ولی در عین حال مربی با سازگاری می‌تواند خود را به شرایط موجود وفق دهد.

از بچگی بخواهم بگویم باید بگویم برزیل دهه ۷۰. آن تیم تاثیر زیادی در من و انتخاب ورزش داشت. چند سال بعد از آن، این فرصت را داشتم وقتی که برزیل قبل از سال ۱۹۸۲ چند هفته در پرتغال اردو زده بود، با بازیکنان آنها آشنا شوم. آن اتفاق یک رویا برای من بود و تاثیر زیادی روی من داشت. همچنین فرصت ملاقات با کارلوس آلبرتو پریرا را داشتم که برای کار به عربستان سعودی رفته بود و از نحوه آماده سازی برزیل برای سال ۱۹۹۴ چیزهای زیادی آموختم.

برزیل بازیکنان خوب زیادی در تیم خود داشته است و از نظر من پله، رونالدو سپس ریوالدو، زیکو، سوکراتس، توستائو، جرزینیو، ریوه لینو، دوست من کارلوس آلبرتو و خیلی‌های دیگر. 

پله و رونالدو در خط حمله. در خط هافبک زیکو، سوکراتس، ریوالدو و ریوه لینو را قرار می دهم. در خط دفاع کارلوس آلبرتو، موزر، گومس و روبرتو کارلوس. دروازه‌بان را نگفتهایم؟ این تیم نیاز به دروازه بان ندارد و من دوستم آلدایر را که یک مدافع است به عنوان لیبرو آنجا قرار می‌دهم.