رویداد۲۴-تیک های عصبی کودکان، نوعی حرکات و انقباض های عضلانی غیرارادی هستند. این حرکات که معمولا ناگهانی، تکرار شونده و قالبی هستند، کودک را دچار مشکلات بسیاری می کنند. تیک های عصبی گاهی به شکل گذرا هستند و پس از مدتی به فراموشی سپرده می شوند اما گاهی هم به صورت مزمن هستند و به یک عادت رفتاری تبدیل می شوند از این رو نحوه برخورد با کودکان در بهبود یا شدت یافتن تیک های عصبی از اهمیت قابل توجهی برخوردار است.یک روانشناس در این رابطه می گوید: سرزنش و مورد توجه قراردادن یک اختلال روانی یا تیک عصبی به تشدید آن منجر می شود، در این موارد بهتر است به جای تاکید بر مشکل، بر روی کارهای مثبت و رفتارهای خوب فرد به خصوص اگر کودک یا نوجوان است تاکید کرد.
نادر اباذری در ادامه تاکید می کند: اگر نوجوانی دچار تیک خاصی همچون تکان دادن پایش باشد و خانواده همواره به او بگویند این کار را نکن، تکان پا تشدید می شود. زیرا مغز فرایند توجه را درک می کند و این رفتار را برای جلب نظر دیگران تشدید می کند.
این متخصص حوزه بهداشت روان، درباره وظایف اعضای خانواده در مواجه با فردی که نوعی تیک دارد، خاطرنشان می کند: اعضای خانواده در این شرایط بهتر است روی دیگر رفتارهای مثبت فرد تاکید و توجه کنند. یا مثلا اگر فردی در هنگام درس خواندن دستش می لرزد، بهتر است بر روی درس خواندن او توجه شود.
به گفته اباذری، در برخورد با فردی که از نوعی اختلال رفتاری رنج می برد باید به جای اینکه شخصیت فرد را زیر سوال ببریم، بر رفتار نادرست فرد توجه کنیم و همواره باید رفتار فرد را از شخصیتش جدا کرد.
وی ادامه می دهد: سرزنش کردن باعث تخریب شخصیت افراد می شود و اگر مادری که فرزندش دارای اختلال روان است، وی را با الفاظی همچون بیمار یا روانی خطاب کند، شخصیت وی را نابود کرده است.
این نوع واکنش سرزنش گرانه همانندی باتلاقی است که فرد را بیشتر در آن فرو می برد.
این روانشناس در ادامه عنوان می کند: عده ای تصور می کنند برخی از اختلالات روانی ریشه در ژنتیک افراد دارد و نمی توان آن را تغییر داد. اما این تصور درست نیست. به عنوان مثال وقتی با فردی مواجه می شویم که نوعی اختلال روان مانند پرخاشگری دارد، برخی اطرافیانش می گویند تمام خانواده این فرد پرخاشگر هستند و تندخویی در ژنتیکش است؛ اما این برخورد درست نیست و نباید تصور کرد راه درمانی برای فرد وجود ندارد.
البته ارتباط نوع رفتار و مباحث ژنتیکی تا حدی و در مواردی صحت دارد؛ اما وجود ژنی در فرد که لزوما عامل پرخاشگری یا نوعی اختلال روانی باشد درست نیست و شرایطی که در زندگی روزانه فرد و خانواده او وجود داشته باشد، نقش بیشتری در بروز اختلال رفتاری دارد.
به گفته وی اگر باور داشته باشیم که تمام اختلالات روانی ارثی است، فرد را از درمان کنار می کشیم؛ اما اگر به عوامل فردی، محیطی و اجتماعی اختلالات روانی توجه کنیم به فکر درمان آن اختلال خواهیم بود.
این متخصص حوزه بهداشت روان می افزاید: برخی افراد از اختلال روانی رنج می برند ولی حاضر به رفتن نزد روانشناس یا روانپزشک نیستند در این موارد اعضای خانواده می توانند به صورت نیابتی به متخصص بهداشت روان مراجعه کنند و مشاوره بگیرند زیرا بسیاری از اختلالات روانی به صورت نیابتی با مشاوره قابل درمان است.
به عنوان مثال می توان به والدینی که فرزندشان دچار اختلالی همچون لجبازی است، روش های درمانی را به صورت نیابتی آموزش داد تا والدین و اطرافیان با برخورد مناسب، برای رفع این مشکل اقدام کنند.
وی درباره تکنیک حل مساله تاکید می کند: برای رفع مشکلات رفتاری و روانپزشکی افراد در مرحله نخست باید مشکل به درستی و طی مشورت یک کارشناس تشخیص داده شود و بعد از آن راه حل های مختلف را در نظر گرفت و راه حل در دسترس در برنامه درمانی فرد قرار گیرد.