هر یک از سه فرد اول کاخ سفید به سبک زیرکانه‌ای خود راهی برای جذب رئیس جمهوری و مراوده با او پیدا کرده بودند. بنن یک نمایش تحریک‌کننده برو- به - جهنم راه می‌انداخت؛ پریبوس خبر از چاپلوسی‌های رهبری کنگره می‌داد؛ و کوشنر حمایت و تأیید بازرگانان شرکت‌های سهامی را به اطلاع می‌رساند.
رویداد۲۴-هر یک از سه فرد اول کاخ سفید به سبک زیرکانه‌ای خود راهی برای جذب رئیس جمهوری و مراوده با او پیدا کرده بودند. بنن یک نمایش تحریک‌کننده برو- به - جهنم راه می‌انداخت؛ پریبوس خبر از چاپلوسی‌های رهبری کنگره می‌داد؛ و کوشنر حمایت و تأیید بازرگانان شرکت‌های سهامی را به اطلاع می‌رساند. این جذبه‌های خاص چنان قوی بود که رئیس جمهوری معمولاً ترجیح می‌داد بین آنها فرق نگذارد. آنها همگی درست همان چیزی بودند که او از ریاست جمهوری می‌خواست و درک نمی‌کرد چرا نمی‌تواند همه آنها را باهم داشته باشد. او می‌خواست همه چیز را بشکند، می‌خواست کنگره جمهوریخواهان لایحه‌هایی را به او بدهد تا امضا کند، همچنین، عشق و احترام پولدارها و عاملان نیویورک را می‌خواست. برخی از افراد در داخل کاخ سفید مشاهده کردند که منظور از احکام صادره توسط بنن دورزدن دیگران در واکنش به چاپلوسی‌های پریبوس از حزب بود و اینکه این احکام مدیران اجرایی کوشنر را به هراس می‌انداخت و باعث می‌شد آنها از مقاومت در برابر بیشتر برنامه‌های جمهوریخواهان بترسند. اما اگر رئیس جمهوری از این موضوع خبردار می‌شد هم مشکل خاصی
برایش نداشت.
***
بنن، پریبوس و کوشنر که در ماه اول حکومت دولت جدید در واقع از نظر اجرایی فلج بودند – هر یک از این سه نفر در اغوای رئیس جمهوری به اندازه هم مقتدر و گاهی هم به همین اندازه آزاردهنده بودند – توانستند بعداً مکانیزم‌های خاص خود را برای تحت تأثیر قراردادن رئیس جمهوری و زیرآب زدن دیگران ایجاد کنند. تجزیه و تحلیل یا استدلال یا سخنرانی با پاورپوینت کارآمد نبود بلکه اینکه چه کسی، درباره چه چیزی، واغلب چه زمانی، با ترامپ حرف زد مهم بود.
اگر هنگام اقدامات تحریک‌آمیز بنن، ربکا مرسر با او تماس می‌گرفت، این می‌توانست اثری مستقیم داشته باشد. پریبوس می‌توانست روی نفوذ پل رایان روی رئیس جمهوری حساب کند. اگر کوشنر ترتیبی می‌داد که مرداک با رئیس جمهوری تماس بگیرد، این کار او ثبت می‌شد. در همان حال، هر تماس موفقی اکثراً باعث خنثی شدن و از میدان به در شدن دیگران می‌شد.
این ناکارآمد بودن قدرت اجرایی باعث شد این سه مشاور به دیگر راه‌های مؤثر خاص برای تحریک رئیس جمهوری متکی شوند که آن هم استفاده از رسانه‌ها بود. به این ترتیب هر یک از آنها به منبعی ریشه دار و بی‌عیب و نقص برای افشاگری تبدیل شد. بنن و کوشنر سعی می‌کردند از افشاگری‌های مطبوعاتی اجتناب کنند؛ این دو مرد که از مقتدرترین افراد در دولت بودند اکثراً کاملاً ساکت بودند و تقریباً از هرگونه مصاحبه‌ای اجتناب می‌کردند و حتی از گفت‌و‌گوهای سیاسی سنتی یکشنبه صبح در تلویزیون پرهیز می‌کردند.
با وجود این هر دو نفر به شکل عجیبی به صدای پشت پرده برای در واقع تمام پوشش خبری رسانه‌ها از کاخ سفید تبدیل شدند. قبل تر، پیش از آنکه بنن و کوشنر فقط به حمله به یکدیگر توجه کنند، در حملات جداگانه خود به پریبوس متحد بودند. خروجی ارجح کوشنر همان برنامه صبح بخیر جو با مجری گری جو اسکاربورو و میکا برژینسکی بود که از برنامه‌های خاص و محبوب رئیس جمهوری در صبح‌ها بود. نخستین مدخل تماس برای بنن رسانه‌های راست افراطی (از نظر والش «مسخره بازی‌های بنن در بریت بارت») بود.