دوشنبه شب فوتبال ايران ملتهب ترين لحظات خود را تجربه كرد. مصاف با پرتغالي كه قهرمان يورو ٢٠١٦ بود و مهره اي همه كاره به نام رونالدو را داشت.
رویداد۲۴شايد هيچ كسي فكر نمی‌كرد كه ما بتوانيم شانس صعود داشته باشيم يا اصلا بتوانيم امتيازی كسب كنيم. گروه مرگ بوديم، تيم‌های چغر و بدبدنی هم‌گروهمان بودند؛ بازيكنان رئال، بارسا و منچستر چشم انتظار ما بودند كه ما برويم و با دريافت سه چهار گل و انداختن چند عكس يادگاری از آنها خداحافظي كنيم. اما اينگونه نشد و همه‌چيز بر خلاف تصور پيش رفت.
ما در اين گروه مراكش را شكست داديم، اسپانيا را تا مرز شكست فرستاديم و مايه دردسر پرتغالی‌ها شديم. اما امان از روزی كه فوتبال روی ناخوشش را نشان دهد. شاگردان كی‌روش با نمايش‌های شجاعانه‌شان يک نكته را به تمام تيم‌های دنيا گوشزد كردند: «حواستان باشد، اگر شما قدرت داريد ما چندين برابر شما قدرت داريم. قدرت ما مردمی هستند كه حتی وقتی شكست می‌خوريم هم صدای تشويقشان تا مدت‌ها گوش دنيا را كر می‌كند؛ قدرت ما قلب هشتاد ميليون ايرانی است كه لحظه لحظه برای موفقيت ما می‌تپد؛ ما قدرتمنديم اما هميشه به لطف داوران درجه چندمی مثل: كاسرس، مازيچ يا بنجامين ويليامزِ معروف، مجبوريم از دور خارج شويم. ما قدرت فراوانی داريم اما فوتبال هميشه روی ناخوشش را نشانمان می‌دهد.
اين روزها در زبان هر ايرانی كلمه «شايد» را زياد می‌شنويم. شايد اگر ضربه بغل پای طارمی در ثانيه‌های آخر بازی با پرتغال گل می‌شد الان ما مسافر يک هشتم نهايی بوديم؛ شايد اگر داور گل عزت‌الهی مقابل اسپانيا را قبول می‌كرد الان ما خوشحال‌ترين مردم دنيا بوديم؛ شايد اگر لايی معروف وحيد تبديل به پاس گل ميشد الان ما می‌شديم شگفتی‌ساز واقعی جام. اما حيف كه اين اتفاق رخ نداد. شب گذشته آرژانتين در يك بازی برابر، نيجريه را شكست داد و مسافر دور بعد شد، آن هم با چهار امتياز! يعني كاملا شبيه به ما. ای كاش همين حالت هم برای ما به وجود می‌آمد و ای كاش داورها و بخت و اقبال كمی با ما مهربان‌تر بودند...
فرهنگ دانش-دانشجوی ارتباطات