کاهش تعداد شعب و یا دست کم جلوگیری از افزایش آنها به منظور کمتر شدن حبس پول بانک ها، یک سیاست کلی است، اما این اقدام نمی تواند بدون تدبیر، به سرعت و در لحظه انجام شود، بلکه باید زوایای مختلف آن بررسی شود.
رویداد۲۴ اساسا شعبه بانک، محل مراجعه مشتری است و در بسیاری از نقاط کشور، مردم تنها پس از ارتباط رو در رو و مشاهده شعبه فیزیکی، به یک نهاد مالی مانند بانک اعتماد می‌کنند. از سوی دیگر، حضور فیزیکی بانک در مناطق زیادی از کشور، باعث ایجاد رونق اقتصادی شده است.
گرچه شعبه، ابزار کار بانکی است و نمی‌توان آن را به طور کلی حذف کرد، اما طبیعی است که تعداد آن باید در یک نقطه «مطلوب» قرار بگیرد، چرا که افزایش بی رویه شعب، می‌تواند علاوه بر حبس دارایی ها، سوددهی «مالی» آنها را نیز کاهش داده و حتی به زیان دهی مالی برخی شعب بیانجامد.
تاکید بر سوددهی یا زیان دهی «مالی» شعب، از آن جهت است که همه سود و زیان شعبه به موضوعات مالی محدود نیست.
وضعیت شعب بانک‌ها در مناطقی که ناملایمات مالی و اجتماعی ناشی از حوادث طبیعی (زلزله، سیل، خشکسالی و ...) یا افزایش نرخ بیکاری باعث امهال تسهیلات پرداختی از سوی بانک شده را تصور کنید! در این مناطق، به طور طبیعی شعب بانک‌ها زیان ده شده اند و فعالیت آنها از لحاظ اقتصادی موضوعیت ندارد، اما آیا بانک باید این شعب را تعطیل کند؟ شعبی که تسهیلات تکلیفی را می‌پردازند نیز وضعیتی مشابه همین را دارند.
اکنون بانک ملی ایران در دورافتاده‌ترین نقاط کشور شعبه دارد، در حالی که فعالیت آنها از نظر اقتصادی به صرفه نیست، اما حضور بانکی با قدمت ۹۰ سال و با چنین توانی در سطح منطقه و جهان برای هر نقطه کشور اعتبار آفرین است.
در حال حاضر نیز به صورت روزمره، درخواست‌های متعددی برای راه اندازی شعبه در مناطق مختلف کشور به بانک ملی ایران می‌رسد، در حالی که این کار با محدودیت‌هایی مواجه است.
بانک ملی ایران با رعایت همه این جوانب، به دنبال ادغام کارشناسی شعب کم بازده است، اما در این راه اجازه نمی‌دهد به اعتماد مشتریان لطمه‌ای وارد شود.
محمد رضا حسین زاده – مدیرعامل بانک ملی ایران