یک سال هم به برخی مؤسسات غیر مولد کمک نشود به جایی بر نمی‌خورد. بگذاریم مردم در سال 98 از دستاوردهای قبلی این موسسات استفاده کنند.
رویداد۲۴ سال ۹۸ در پیش است و دولت و مجلس در حال تدارک و تصویب بودجه سال آینده هستند. ۹۸، با توجه به تحریم‌های آمریکا و مشکلات اقتصادی ایران سال سختی است. سالی که باید با تدبیر از آن عبور کرد. بسیاری از ناظران و کارشناسان، وضعیت فعلی ایران و آمریکا را جنگ اقتصادی می‌نامند. جنگی که به نظر سخت و طاقت فرسا می‌رسد.
با توجه به شرایط و وضعیت اقتصادی جامعه به نظر می‌رسد دولت و مجلس باید در تخصیص بودجه وسواس بسیاری به خرج دهند. بودجه سال آینده می‌تواند حکم سنگر و پناهگاه‌هایی را داشته باشد که جان مردم را از موشک و خمپاره نجات می‌دهد.
طی سال‌های گذشته به برخی از موسسات خاص فرهنگی بودجه‌های کلانی داده می‌شد. به طور مثال در بودجه‌ای که سال ۹۷، روحانی تقدیم مجلس کرد، که بر اساس آن به (بنیاد سعدی ۴۳ میلیارد تومان)، (موسسه آموزشی و پژوهشی مصباح یزدی ۲۸ میلیارد تومان)، (فرهنگستان هنر ۱۵ میلیارد تومان)، (موسسه نشر آثار امام خمینی ۷۱ میلیارد تومان)، (دانشگاه شهید مطهری ۱۲ میلیاردتومان)، (بنیاد ایران شناسی ۹ میلیارد تومان)، (کتابخانه آیت‌الله مرعشی ۷ میلیارد تومان) تعلق گرفت.
غالب این موسسات تحت مدیریت چهره‌های سیاسی و مذهبی قرار دارند.
واقعا در شرایطی که به گفته فتاح رئیس کمیته امداد حدود ۶۲۰ هزار نفر به خانوار‌های تحت پوش کمیته امداد اضافه شده‌اند، باید چنین بودجه کلانی در اختیار این موسسات قرار بگیرد؟
در حالی که بخشی از مردم متاسفانه درگیر نان شب خود هستند، اگر برخی از این بنیاد‌ها و مؤسسات فرهنگی یا شبه فرهنگی بودجه نگیرند یا کمتر بگیرند فرهنگ و باور‌های مردم آسیب نمی‌بیند. مگر پیش از انقلاب شهید مطهری و سید جعفر شهیدی بودجه داشتند که آن همه تبلیغ کردند؟ دکتر شهیدی برای کتاب نهج البلاغه یک ریال هم نگرفت.
بماند که هنوز بسیاری از جمله خود دولت که بودجه یا در اصطلاح خودشان «کمک» را به این نهاد‌ها اختصاص می‌دهد، نمی‌داند که آن‌ها با این بودجه چه می‌کنند و چه دستاورد‌هایی برای مردم دارند. شرایط به گونه‌ای است اگر کسی فهمید خروجی این موسسات چیست می‌تواند نام خود را به عنوان یکی از کاشفان بزرگ ایران مطرح کند. ضمن این که چه دلیلی دارد اگر بنیادی سال قبل ۴۰ میلیارد گرفت امسال با احتساب نرخ تورم بیشتر بگیرد؟ چرا پیشاپیش؟ پروژه ببرند اگر تصویب شد پول بگیرند.
نه تنها بودجه این موسسات را بلکه می‌شود بودجه‌های عمرانی را هم در این وضعیت خاص کاهش داد. در شرایط جنگی، پل و اتوبان هم به کار مردم نمی‌آید. بهتر است پول‌هایی که صرف این کار‌ها می‌شود، خرج زندگی مردم شود. اولویت باید فعلا «حمایت» باشد. «توسعه بتنی» با ساخت و ساز را می‌توان مدتی متوقف کرد.
باید از این شرایط عبور کرد. حالا که آمریکا با کمک عربستان و اسرائیل می‌خواهد طناب تحریم‌ها را بر گردن ایران سفت کند، ما باید با مدیریت سرمایه مالی خود گره‌های این طناب را باز کنیم.
شبیه این ضرب المثل قدیمی زبان فارسی نشویم که «آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی».
ان شاء الله وقتی شرایط کشور عادی شد و دیپلماسی توانست، مچ ترامپ را بخواباند، یا کانال مالی با اروپا راه افتاد آنگاه می‌شود دوباره بودجه این نهاد‌ها را در دستور کار قرار داد، اما به شرطی اینکه بدانیم آن‌ها چه می‌کنند و این پول‌ها را در چه مسیری هزینه می‌کنند و بر پایه پروژه‌هایی که تعریف و تصویب می‌شود نه این که اول پول را بدهیم و ان‌ها برای این پول خواب ببینند و هزینه درست کنند.