رویداد۲۴ بازی با چین ناخودآگاه ما را یاد پیروزیهای تاریخی مقابل این تیم در پیکارهای انتخابی جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه میاندازد. دیدارهایی که در دالیان و تهران، چینیها را شکستیم. همان اتفاق باعث شد تا در آستانه جدال دوباره با چین سراغ حاجیمایلی برویم و با او همکلام شویم. از آن تیمملی تا همین تیم ملی. با هم چکیده حرفهای سرمربی اسبق تیم ملی را میخوانیم.
طلسم دالیان را شکستیم
بازی رفت ما در پیکارهای انتخابی جام جهانی فرانسه در چین بود، اما نه در پکن بلکه در شهری به نام دالیان. شهری که تیم ملی چین تا آن زمان هرگز آنجا مغلوب نشده بود. ما به پکن رسیدیم و از آنجا هم با ۵/۱ ساعت پرواز به دالیان رفتیم. برای حل مشکل غذایی با خودمان آشپز هم برده بودیم. قبل از آن مسابقات به دلایلی نعیم سعداوی که یکی از بهترین پیستونهای ایران بود را از دست دادیم و به همین خاطر مهدویکیا را به جای او بازی دادم و واقعاً هم شاهکار کرد. طلسم دالیان آنجا شکسته شد. ۲ بر صفر عقب افتادیم، ولی آن را با برد ۴ بر ۲ عوض کردیم.
بهترین تیم، بدترین مربی!
در آن زمان همه کارهای تیم عملاً با خودم بود. از کارهای اخذ ویزا گرفته تا پخش کردن پاداشها. البته آقای عبیری و مرحوم صلحچی هم خیلی در امور اداری کمک حالم بودند. با اینکه اجازه داشتم برای خودم پاداش زیادتری بردارم، ولی اندازه بازیکنان برمیداشتم. فکر میکنم برای بردن در دالیان ۲۰۰ دلار به هر کدام پاداش دادیم. جالب است که آن تیم به نوعی بهترین تیم ایران تلقی میشود. بهترین بازیکن آسیا و بهترین گل قاره از دلش بیرون آمد. خود من هم بهترین مربی آسیا شدم، ولی حالا عدهای آن تیم را بهترین تیم میدانند، اما من را بدترین مربی!
مصطفوی نمیخواست تیمملی با من جهانی شود
داریوش مصطفوی رئیس فدراسیون بود، اما نمیخواست تیم ملی با من به جام جهانی صعود کند. نه آقای مصطفوی میخواست و نه باند او. دلایلش هم واضح بود. آقایان نمیتوانستند داخل آب من چیزی بریزند، حالم را خراب کنند و به من بازیکن بدهند. تیم ملی در حال تمرین بود، ولی ناگهان جلال طالبی و حشمت مهاجرانی سر تمرین میآمدند. آقایان برای تمام کارهایشان هدف داشتند. هدف داشتند، اما معرفت نداشتند. چندی قبل هم که آقای مصطفوی از تبانی و دیدن دم داور پس از برکناری من حرف زد! هر جا این حرفها مطرح شود، با کسی که این را گفته به شدت برخورد میشود، اما اینجا...
میتوانستیم ۳ بر صفر به چین ببازیم
در بازی برگشت مقدماتی جام جهانی برابر چین با حساب ۴ بر یک بردیم، ولی همین آقایان در فدراسیون نزدیک بود کار دستمان بدهند. خداداد محروم بود، ولی مصطفوی میگفت بازیاش بده، اگر محروم باشد هم با من. اگر آن اتفاق میافتاد آن بازی را ۳ بر صفر بازنده میشدیم!
تیم خاکپور
از میان بازیکنان حاضر در تیم ملی تعداد قابل ملاحظهای عضو تیم امید بودهاند که محمد خاکپور سرمربی بود و من هم کنارشان بودم. از امیر عابدزاده گرفته تا مهدی ترابی، روزبه چشمی، میلاد محمدی، محمدحسین کنعانیزادگان و...
چرا ترابی فیکس نیست؟
واقعاً برایم سؤال است که چرا مهدی ترابی فیکس نیست؟ مگر مهدویکیا ۱۸ سالگی فیکس نشد؟ مهدی که الان ۲۴ ساله است. برایم عجیب است که چرا یک بازیکن ۳۶ ساله که البته برای تیم ملی زحمت کشیده را به جام ملتها بردهاند و نمیکتنشینش کردهاند؟ اگر قرار است او بازی نکند یا ۵ دقیقه وارد زمین شود بهتر بود یک جوان ۲۰ ساله را میبردند تا کسب تجربه کند. البته فیکس نبودن ترابی و... مواردی است که آگاهی از آنها چندان هم سخت نیست.
دیکته شدن به خیابانی
کیروش راست میگوید اما...
کارلوس کیروش این همه توهین میکند، اما کسی نمیتواند به او بگوید بالای چشمش ابرو است. تازه آقای خیابانی هم موقع انتقاد از او میگوید: آقای کیروش! البته معتقدم به خیابانی هم بابت گفتن آن حرفها دیکته شده بود. حرف کارلوس کیروش در مورد اینکه مردم ایران در تنگنا هستند درست است، چون طیف قابل ملاحظهای از هموطنانم مشکل دارند، ولی سؤال اینجاست که وقتی بابت هر برد تیم ملی بازیکنان ۳ هزار دلار و مربیان ۶ هزار دلار پاداش گرفتهاند چرا خودشان از این پاداشها پول جمع نکرده و به خیریهها کمک نمیکنند!
راحتترین مسیر برای فینال
هر ایرانی دلش میخواهد تیم ملی کشورش موفق شود. به نظرم این مسیر بهترین راه برای رسیدن تیم ملی به فینال جام ملتهاست. البته از حق نگذریم که عربستان هم تیم خیلی خوبی بود، ولی ژاپن با نمایشی هوشمندانه این تیم را حذف کرد.