رویداد24- گردشگری شمشیری دولبه است؛ از یک سو جاذبه‌های یک منطقه را به مسافران مشتاق معرفی می‌کند و به رشد اقتصادی آن کمک می‌کند و از سوی دیگر، با باز شدن پای گردشگران بی‌شمار، زیبایی طبیعی و بکر بودن آن ناحیه در معرض خطر قرار می‌گیرد.
چندی پیش مقامات تایلندی ورود گردشگران به جزیره «کوه تاچای» را ممنوع اعلام کردند تا از تخریب بیشتر جاذبه‌های آن جلوگیری شود. از این دست بهشت‌های در حال تخریب در دنیا زیاد است؛ در این گزارش به تعدادی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:
جزایر «فی فی» - تایلند
جزایر «فی فی» همان جایی است که فیلم هالیوودی «ساحل» به کارگردانی «دنی بویل» و با بازی «لئوناردو دی‌کاپریو» فیلمبرداری شده است. طی سال‌های اخیر، این بهشت استوایی با هجوم خیل عظیم گردشگران تحت فشار زیادی قرار گرفته است. جزیره «کو فی فی» و همسایگانش به طور میانگین در سال، میزبان بیش از یک میلیون و 400 هزار گردشگر است. براساس گزارش‌های شورای گردشگری تایلند، صخره‌های مرجانی این منطقه به خاطر غواصی زیاد و برخورد لنگر قایق‌ها در حال تخریب است و محیط زیست دریایی آن از سوی آلودگی حاصل از قایق‌های موتوری و تولید زباله توسط گردشگران تهدید می‌شود.
جزیره «کوزومل» مکزیک
جزیره «کوزومل» مکزیک که به سواحل زیبا و خلیج‌های استوایی‌اش شهرت دارد، پیش از ساخته شدن لنگرگاه برای کشتی‌های تفریحی، مکانی پر از صلح و آرامش بود. امروزه این جزیره کارائیبی، دومین بندرگاه شلوغ کشتی‌های تفریحی در جهان لقب دارد. صخره‌های مرجانی بر اثر آلودگی در معرض نابودی هستند و کشتی‌های تفریحی علاوه بر صدمه رساندن به این بافت زیستی، موجب گرم شدن آب‌ها می‌شوند.
جزیره بالی - اندونزی
با افزایش جمعیت اندونزی و همین‌طور تعداد گردشگرانی که به این کشور می‌آیند، بافت جنگلی جزیره زیبای بالی در معرض خطر جدی قرار گرفته. توریسم در این منطقه به طور چشمگیری پیشرفت داشته، اما زیرساخت‌ها نه. نتیجه این تناقض، کوهی از زباله می‌شود که اکوتوریسم بالی را به خطر می‌اندازد.
جزایر گالاپاگوس - اکوادور
گرچه هنوز تعداد گردشگران گالاپاگوس سر به فلک نکشیده، اما هر ساله تعداد زیادی از مردم جهان برای دیدن و تجربه کردن گونه‌های متنوع حیوانی و محیط بی‌مانند این جزایر به آن سفر می‌کنند. بافت بومی جزایر گالاپاگوس به فشارهای بیرونی بسیار حساس است، نه تنها به ازدیاد جمعیت توریست‌ها که به توسعه و تغییر بافت منطقه منجر می‌شود، بلکه به گونه‌های جدیدی که آن‌ها با خودشان می‌آورند هم حساسیت نشان می‌دهد. به همین دلیل است که نام این جزایر در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد.
کوه اورست
از سال 1953 که «ادموند هیلاری» و «تنزیگ نورگی» موفق به فتح قله اورست شدند، ده‌ها هزار کوهنورد به کمپ نخست این کوه قدم گذاشته و حدود 7000 تن موفق به صعود به قله شده‌اند. پس از بهمن هولناک سال 2014 دو سال وقفه در جریان استقبال کوهنوران از بلندترین قله جهان رخ داد و یک سال هم به خاطر زلزله نپال به آن اضافه شد. اما از بهار سال 2016 تب سفر به اورست دوباره بالا گرفته است.
به گزارش بی.بی.سی، تعداد زیاد توریست‌هایی که به اورست می‌روند، تأثیر غیرقابل انکاری بر محیط زیست این منطقه گذاشته است. کوهنوردان با خود ابزار و تجهیزات مختلفی همچون غذا، پلاستیک، کنسرو، قوطی‌های آلومینیومی، شیشه، لباس، کاغذ، چادر و.... می‌برند و برخی از این‌ها ممکن است در طبیعت بکر اورست جا بمانند.
اما حساسیت‌ها وقتی بالاتر می‌رود که بدانید مهم‌ترین فاجعه محیطی، مربوط به حجم باورنکردنی فضولات انسانی باقی‌مانده در این کوهستان است. آمارها نشان می‌دهد سالانه حدود 11 هزار کیلو مدفوع انسان از این منطقه پاک‌سازی می‌شود؛ حال باید حساب کنیم چه مقدار از آن در طبیعت باقی می‌ماند؟