رویداد۲۴ - مجلس نهم آخرین جلسه خود را نیز پشت سر گذاشت تا بدین ترتیب مجلسی که از بدو روی کار آمدن دولت روحانی، کمر به تقابل با دولت بسته بود، جای خود را به مجلسی معتدل دهد.
عملکرد مجلس نهم که مطلقا از نمایندگان یک جریان فکری خاص تشکیل شده بود، ثابت کرد که شاید در نگاه نخست به نظر برسد که یک پارلمان متشکل از یک جریان کارآیی بیشتری دارد، اما در عمل؛ فقدان گفتمان و تضارب آرا در این ساختار پارلمانی به مراتب خطرناک تر است.
مجلس نهم با اکثریت مطلق اصولگرایان، مجلسی باب میل جریانات افراطی و تندرو بود؛ مجلسی که حامیان آن در ابتدا دم از انقلابی بودن آن می زدند، اما هرچه بیشتر از عمر این مجلس گذشت؛ کمتر مصادیقی از انقلابی بودن در عمل از سوی مجلس نهم دیده شد.
بهارستان در دوره نهم خود، دیگر خانه ملت نبود؛ بلکه خانه یک جریان فکری خاص بود که در نتیجه قهر مردم با انتخابات در آن برهه زمانی، با وجود تمام ناکفایتی ها داعیه دار نمایندگی مردم شدند.
در ابتدای تصور آن می رفت که مجلس نهم بواسطه همسویی کامل با دولت دهم و رئیس جمهور وقت، از حداقل کارآیی خود برخوردار باشد، اما نه تنها این همسویی آبی به آسیاب ملت نریخت بلکه این مجلس در دولت یازدهم حتی وظیفه قانون گذاری خود را صرفا در حد وضع قوانین دست و پاگیر برای دولت روحانی پایین آورد.
از این رو است که می توان گفت که مجلس نهم، خانه ملت نبود بلکه به عرصه ای برای اهداف سیاسی و افراطی یک جریان فکری خاص تبدیل شده بود. وظیفه قانون گذاری برای تسهیل معیشت مردم و تقویت نظام، در مجلس نهم جای خود را به سنگ پراکنی های سیاسی داده بود.
بدین ترتیب مجلس نهم از بدو روی کار آمدن دولت معتدل روحانی، ابدا علاقه ای مبنی بر ایجاد تعامل میان قوه مقننه و مجریه از خود نشان نداد و به عنوان یکی از پایه های نظام، با کنار نهادن اصل تقویت نظام در تعامل سه قوه و بدون در نظر گرفتن مصالح نظام، تنها با داعیه انقلابی بودن در صدد اخلال در امور دولت برآمد، غافل از اینکه انقلابی بودن در هیچ یک از جوانب کارکردهای مجلس نهم به چشم نمی خورد و تنها در کلام نمایندگان آن جاری بود.
مجلس نهم از ابتدای دولت یازدهم، با ادعای نظارت و انتقاد بر عملکرد دولت، درصدد اخلال در امور برآمد حال آنکه نظارت با اخلال کاملا متفاوت است همان طور که انتقاد از تخریب.
این تخریب ها از بدو معرفی کابینه و رای اعتماد وزرای دلت روحانی آغاز شد و مجلس نهم چنان از همان ابتدا کمر به ضربه زدن به دولت بسته بود. حسن روحانی در حالی کار خود به عنوان رئیس جمهور را آغاز کرد که بسیاری از وزیران وی دورترین گزینه های وی بودند؛ در حدی که اینک با تغییر چهره و ترکیب مجلس و هسو شدن آن با دولت، از هم اکنون بحث تغییرات در کابینه روحانی حداقل برای یک سال باقی مانده ریاست جمهوری وی وجود دارد.
اوج فشارهای مجلس بر دولت یازدهم در مساله برجام نمود پیدا کرد؛ نمایندگان مجلس نهم طی مراحل مختلف مذاکرات هسته ای، با صدور بیانیه های پیاپی علیه مذاکرات و توهین های علنی به شخص وزیر خارجه و تیم مذاکره کننده، شارلاتانیسم را در صحن مجلس به حد اعلی رساندند، و البته این فشارها با ارائه طرح برجام به مجلس به اوج خود رسید. در حالی که بسیاری از علما و شخص مقام معظم رهبری، برجام را در راستای عزت جمهوری اسلامی دانستند، جماعت مجلس نهم آن را با صفاتی همچون ترکمنچای دیگر و ... مورد شماتت قرار دادند و مطمئنا اگر شخصی جز لاریجانی بر کرسی ریاست مجلس بود، برجام به سرنوشتی دیگر دچار می شد.
مجلس نهم این گونه به کار خود پایان داد؛ در حالی که هفته گذشته و طی روزهای آخر نیز دست از افراطی گری برنداشته و صرفا برای ایجاد یک التزام جدید برای دولت، طرح جنگ افروزانه مصادره اموال آمریکا در تنگه هرمز در صحن علنی مطرح شد؛ مصداق دیگری که نشان داد این جماعت تندرو تنها ادعای انقلابی بودن را بر لب دارند، فارغ از اینکه مانند همین نمونه های اخیر، در طول این چهار سال، امنیت ملی و منافع جمهوری اسلامی را به کل فدای بازی های سیاسی خود کردند.