رویداد۲۴ مصطفی النعیمی در الجزیره نوشت: سوریه شاهد نبردهایی بر سر نفوذ در این کشور است و نقطه اوج این اختلافات به اداره مناطق نفوذ مربوط می شود. توافق های اخیر بین نیروهای روسی و صهیونیستی باعث تعمیق شکاف و تلاش مستقیم روسیه برای مهار نقش ایران در سوریه و بویژه، منطقه جنوبی شده است؛ جایی که بارها پایگاههای ایرانی هدف حمله نیروهای ائتلاف بین المللی و همچنین، اسرائیل قرار گرفته اند.
منطقه جنوبی
با وجود کاهش درگیریها در استان درعا و برقراری امنیت در جنوب سوریه، پس از سیطره نظام اسد بر منطقه، یک درگیری پنهان بین روسها از یک سو و ایرانی ها، شبه نظامیان حزب الله و نیروهای سوری تحت حمایت ایران، از سوی دیگر، شکل گرفته است. این درگیری که البته به حدّ مقابله نظامی بزرگی نرسیده است، منحصر به اختلافات تاکتیکی در اداره منطقه و تقسیم نفوذ، از طریق بنا نمودن پایگاههای نظامی در منطقه است.
منطقه مرکزی
استان حمص که نقطه وصل روابط فکری و اقتصادی و تنها ریه زمینی به سمت ایران، از راه سوریه است. در همین رابطه، می توان درگیری بین دو طرف ایرانی و روسی را به اعتبارهای متعددی ارجاع داد، که عبارتند از:
1-با پایان رسیدن اقدام نظامی، طرح موضوع راه حل سیاسی برای بحران سوریه و افزایش فشارهای امریکا برای کنترل حضور ایران در سوریه، روسیه نیز با آمریکا هم داستان شده و تلاش کرد از نفوذ ایران در سوریه بکاهد، چرا که هدف مشترکی با آمریکا داشت و ان، حفظ امنیت اسرائیل است.
2-روسیه تلاش می کند یگانهای ارتش سوریه را برای مرحله آینده کنترل کرده و عناصر سوری را از ایرانی ها جدا کند.
3-منطقه مرکزی اهمیت زیادی برای برنامه ریزان طرح ایرانی دارد؛ چرا که نقطه وصل ایران به عراق و لبنان محسوب می شود و همین مساله، دخالت زودهنگام حزب الله در سوریه را تفسیر می کند.
با توجه به اهمیت منطقه مرکزی و بویژه شهر حمص، بعنوان مسیر ارتباطی بین استانهای سوریه، و تنش حاصل بین شبه نظامی روسی و ایرانی که اخیرا در برخی مناطق حلب و دیرالزور شعله ور شده، پیش بینی می شود که درگیریهای مسلحانه ای بین دو طرف در منطقه مرکزی روی دهد.
منطقه شمالی
منطقه شمالی شاهد اختلافات شدیدی با ایرانی ها بوده و سهم زیادی در سرعت نشان دادن چراغ سبز برای گشودن فضای هوایی داخل سوریه، برای اشغالگران اسرائیلی در راستای انجام حملاتی به پایگاه های ایرانی و حزب الله لبنان، داشته است.
منطقه شرقی
اطلاعات اولیه حکایت از آن دارد که طبق توافقی بین ایران و روسیه در سوریه، استقرار نیروهای ایرانی بدون مرجعیت و موافقت روسیه صورت نمی گیرد. در همین راستا، تحت فشارهای بین المللی، حضور ایران در سوریه به طور عام و بویژه در دیرالزور، محدود شد. آغاز این تفاهم ها، عقب نشینی ایران از دیرالزور و ظهور نظامی برجسته روسیه در اداره این کشور و به عزلت کشاندن نقش ایران بود؛ آنچه که به مخالفت و تمرّد ایران و نپذیرفتن آن توافق ها منجر شد.
در این میان، برگ برنده ایران آن است که نیروهای آن به شکل پراکنده در جای جای سوریه حضور دارند و همین مساله باعث ضعف موضع روسیه در قبال هم پیمانش، تهران شده است.