در شرایطی که هنوز عرصه سیاست در بسیاری از کشورهای دنیا در تسلط مردان قرار دارد و حضور زنان به عنوان سیاستمداران ارشد یک استثناء تلقی می‌شود و در منطقه‌ای که زنان کشوری از همسایگان ما حتی اجازه رأی دادن در انتخابات و نشستن پشت فرمان اتومبیل خود را هم ندارند، حضور زنان در پارلمان کشورمان می‌تواند نقطه امیدی برای در هم شکستن فضای مردانه سیاست باشد.
این بار شاهد تکیه زدن 17 یا 18 نفر از زنان بر کرسی‌های سبز مجلس خواهیم بود؛ رکوردی که در ادوار نه‌گانه مجلس بی‌نظیر بوده است؛ اگرچه حتی حضور بالاترین تعداد زنان در پارلمان هم تنها 6 درصد کرسی‌های 290 نفره مجلس را در برمی‌گیرد و تا رسیدن زنان به عنوان نیمی از جمعیت جامعه به سهم واقعی‌شان در عرصه سیاست راه درازی باقی است.
با این وجود همین حالا هم چشم امید بسیاری از زنان ایران به این منتخبان زن دوخته شده است؛ زنانی که از بالاترین نقطه پایتخت تا کوچکترین شهرستان‌ها وکالت مردم در پارلمان را بر عهده گرفته‌اند و علاوه بر وظایف معمولی که بر عهده همه نمایندگان قرار دارد، تکلیفی را برای توجه ویژه به مسائل اقشار مختلف زنان برای پر کردن خلأها و رفع تبعیضات قانونی بر دوش دارند.
اگر در سه دوره اول مجلس شورای اسلامی این تنها مردمان پایتخت بودند که به زنان برای نمایندگی‌شان در مجلس اعتماد کردند، از دوره چهارم به بعد حوزه‌های انتخابیه کوچکتر نیز با انتخاب زنانی شایسته و فعال در عرصه سیاست نشان دادند که به حدی از بلوغ سیاسی دست یافته‌اند که در صورت وجود فرصت برابر برای زنان و مردان، شایستگی آنها را بر جنسیتشان مقدم می‌دانند.
تاکید بر تعداد حضور زنان در پارلمان البته بدون توجه به عملکرد و دستاورد آنها در دوران نمایندگی‌شان قطعا منطقی نخواهد بود و طبیعتا برای یک ارزیابی کامل از عملکرد زنان مجلس دهم و قیاس آن با ادوار گذشته باید تا پایان 4 سال دوره نمایندگی آنان صبر کرد؛ با این وجود این امیدواری وجود دارد که زنان مجلس دهم بیش از اسلاف خود مطالبات اقشار مختلف زنان و حل مشکلات آنان را مدنظر قرار دهند.