اسماعیل قدیمی گفت: «بسیاری از واحدهای عمومی در کشور مبتنی بر نیازهای روز نیستند. بسیاری از این واحدها مربوط به دوره‌های پیش از انقلاب هستند، بعضی دیگر هم برای چندین دهه مورد تجدیدنظر قرار نگرفته اند. از سوی دیگر، واحدهای عمومی با رشته تحصیلی و نیازهای دانشجو منطبق نیستند.»
رویداد۲۴ هر دانشجویی در طول دوره لیسانس خود مجبور است حداقل ۲۳ واحد عمومی بگذارند. واحد‌هایی که به نظر می‌رسد تعداد زیادی از آن‌ها هیچ کمکی به مهارت افزایی دانشجو نمی‌کنند و اکثر دانشجو‌ها از آن‌ها گریزان هستند.
در اکثر مواقع واحدهای عمومی هیچ ربطی به رشته تحصیلی دانشجو ندارند و همین دانشجویان را از حضور سر کلاس واحدهای عمومی گریزان می‌کند. اکثر دانشجویان واحدهای عمومی را واحدهای اجباری می‌دانند که هیچ رغبتی برای پاس کردن آن‌ها وجود ندارد. این واحدها سربار دانشجو و دانشگاه هستند بدون اینکه تأثیری بر آینده دانشجو بگذارند و بتوانند مهارت تازه‌ای به او بیاموزند.
محتوای واحدهای درسی عمومی تکرار مکرراتی است که دانشجو‌ها بار‌ها و بار‌ها در دوره‌های مختلف تحصیلی گذرانده‌اند. و، چون هیچ ابتکاری برای جذاب کردن فضای درسی واحدهای عمومی وجود ندارد، دانشجو‌ها از آن‌ها فراری هستند. راه‌های مختلفی برای جذاب کردن واحدهای عمومی وجود دارد، برای نمونه سر درس ادبیات فارسی عمومی می‌توان به جای تدریس نصف تاریخ ادبیات ایران به مطالعه یک شاعر و یا نویسنده خاص که با محتوای رشته دانشجو ارتباط دارد، پرداخت. سرکلاس‌های معارف و انقلاب هم می‌توان همین شیوه را در پیش گرفت و مطالب را به طور ویژه تری شکافت.
این واحدهای عمومی در شرایطی برای دانشجویان سربار شده اند، که دانشجویان در کشور ما به زور واحدهای تخصصی خود را هم پاس می‌کنند. کافی است سری به میدان انقلاب بزنیم تا بازار پایان نامه فروشی به ما بگوید که دانشجو به چه میزان از درس و دانشگاه گریزان است. دانشجویی که رغبتی برای نوشتن پایان نامه اش، که مهمترین سند هویتی اش در محیط علمی است ندارد، چگونه می‌تواند برای واحدهای عمومی که هیچ ربطی هم به رشته تحصیلی اش ندارند مشتاق باشد.
اسماعیل قدیمی، استاد دانشگاه در نقد واحدهای عمومی در آموزش عالی گفت: «هر نوع آموزشی فلسفه وجودی، اهداف، ساز و کار‌ها و رویه‌های مختص به خود را دارد که باید منطقی باشند و در این جهت حرکت کنند که فردی که می‌خواهد چیزی را یاد بگیرد با همه وجود به سمت آن گام بردارد و آن را به کار بگیرد. سیاستگذاری برای هر نوع آموزشی باید عقلانی، منطقی و مبتنی بر پذیرش قلبی دانش پژوه باشد.»
وی ادامه داد: «بر این اساس هر نوع آموزشی که در هر جایی می‌گذاریم، باید به گونه‌ای طراحی شود که بر انگیزه، گرایش، بینش، طرز نگاه دانش پژوه و دانشجو تأثیر داشته باشد. زمانی که دانشجو قلبا آموزش را نپذیرد، آموزش دادن کار بیهوده‌ای است و هیچ ثمره و نتیجه‌ای ندارد. ما باید درصدد آموزش مطالب، مواد و بسته‌های آموزشی خاصی باشیم که برای دانشجو مفید، کارآمد، قابل استفاده و قابل اجرا باشند.»
قدیمی در مورد استفاده از بسته‌های جایگزین کارآموزی، مهارت آموزی و فعالیت‌های داوطلبانه اظهار کرد: «در رشته‌های مختلف دوره‌های کارآموزی وجود دارند، باید در مورد این دوره‌ها به صورتی عمل شود که برای دانشجو مفید باشند. دانشجو را باید در جایی بگذاریم که قابلیت، ظرفیت و توانایی انتقال موضوعات و مطالب را داشته باشد. دانشجویان باید در رشته‌ای که در حال تحصیل هستند، تخصص و مهارت‌های مرتبط با آن را یاد بگیرند. دانشجویان باید آگاهی‌های عملی یاد بگیرند و چیز‌هایی را که در تئوری خوانده اند، در میدان عمل استفاده کنند. یکی از آسیب‌هایی که در خیلی از رشته‌ها داریم این است که دانشجو‌ها در کلاس‌های درس با تئوری‌های مبتنی بر آرمان‌ها در رشته خود آشنا می‌شوند، ولی وقتی این دانشجو در واقعیت قرار می‌گیرد هیچ کدام از این موارد را نمی‌بیند و همین باعث حس بدبینی و بی میلی به کار در او می‌شود.»
این استاد دانشگاه تصریح کرد: «با گذراندن واحدهای عمومی در رشته‌های مختلف موافق هستم، چون نمی‌توان فرد را به گونه‌ای تربیت کرد که موضوعی را بدون اینکه جنبه‌های سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و تاریخ آن را بداند یاد بگیرد. واحدهای عمومی اگر منطقی باشند، فلسفه وجودی داشته باشند، و به صورت مرتب، منظم و مکرر بازبینی شوند و بهبود پیدا کنند، نمی‌توان با آن‌ها مخالفت کرد.»
وی ادامه داد: «ولی متأسفانه بسیاری از واحدهای عمومی در کشور ما کهنه هستند و مبتنی بر نیازهای روز نیستند. بسیاری از این واحدها مربوط به دوره‌های پیش از انقلاب هستند، بعضی دیگر هم برای چندین دهه مورد تجدیدنظر قرار نگرفته اند. از سوی دیگر، واحدهای عمومی با رشته تحصیلی و نیازهای دانشجو منطبق نیستند.»
قدیمی با تأکید بر اینکه باید محتوای واحدهای عمومی مورد تجدیدنظر قرار بگیرد و از محتوای با کیفیت استفاده شود، گفت: «کار دانشگاه کار فوق‌العاده جدی، سیستمی، همه جانبه و دارای ابعاد گوناگون است، بنابراین در واحدهای آموزشی مختلف باید این موارد را مدنظر قرار داد. در هر رشته‌ای باید برای واحدهای عمومی به صورتی برنامه ریزی شود که مطابق با نیازهای رشته باشند.»