آمریکا از تحریم‌های بین المللی بعنوان عاملی برای فشار استفاده می‌کند و در همین راستا، یک جنگ اقتصادی بزرگ را علیه ایران و چین آغاز کرده است.
رویداد۲۴ منی صفوان در رای الیوم نوشت: آمریکا از تحریم‌های بین المللی بعنوان عاملی برای فشار استفاده می‌کند و در همین راستا، یک جنگ اقتصادی بزرگ را علیه ایران و چین آغاز کرده است.
اما ایران روی عامل زمان حساب کرده است و می‌داند که زمان به نفع آن در حال گذر است؛ چرا که آمریکا تا پیش از برگزاری انتخابات، وارد جنگ نخواهد شد و همزمان، این احتمال وجود دارد که دولت فعلی در ایالات متحده تغییر کند؛ که در این شرایط احتمال ارتباط ایران و آمریکا افزایش می‌یابد.
در این میان، آمریکا تلاش کرد مذاکره مستقیمی با حوثی‌های وابسته به ایران داشته باشد، تا بلکه بتواند بازوان ایران در یمن را قطع کند، اما مذاکره‌ای با این نیت، محکوم به شکست است.
پاسخ ایران به این اقدام آمریکا، از طریق نیرو‌های نیابتی آن در عراق و یمن، داده شده و این نیروها، تاسیسات نفتی عربستان را هدف گرفتند؛ واکنشی که از سوی آمریکا قابل پیش بینی نبود.
ظریف در گفتگو با CNN تاکید کرد که اینجا منطقه تاریخی ماست و شما هستید که نباید در آن حضور داشته باشد. ضمن اینکه وزیر خارجه ایران تهدید به استفاده از خشونت در مقابل نیرو‌های آمریکایی در خلیج فارس کرد.
بنابراین، هدف گرفتن آرامکو ادامه می‌یابد و در آینده، تمام تاسیسات نفتی عربی را فرا می‌گیرد؛ چرا که این هدف ایران است، و در این جاست که سعودی‌ها باید بهای تبعیت کورکورانه شان از آمریکا را بپردازند.
حمله به آرامکو یک پیام ایرانی واضح است، مبنی بر اینکه کاهش تولید نفت، تنها به ضرر ایران نیست و واکنش عملی این کشور به تجاوز‌های آمریکا، با استفاده از نیرو‌های نیابتی ایران، همواره در دسترس است.
ایران با این اقدام تاکید کرد که دستش برای حمله به اهداف نظامی در منطقه باز است و می‌تواند نفت کش‌ها را توقیف کرده، مانع صادرات نفت شود و یا تاسیسات نفتی را هدف گیرد.
به این ترتیب، بازوان ایران در منطقه طولانی است و می‌تواند از منافع خود در برابر تجاوز‌های کابوی آمریکایی دفاع کند؛ این در حالی است که اعراب، همچنان به آمریکا وابسته و گوش به فرمان آن هستند.
توقف جنگ آمریکا و ایران تنها با تسلیم یکی از دو طرف ممکن می‌شود؛ اما ایالات متحده از حضور استعمارگرانه اش در منطقه چشم پوشی نمی‌کند؛ ضمن اینکه ایران از طرح خود بعنوان یک قدرت بزرگ منطقه‌ای کوتاه نمی‌آید. در این میان، تنها دولت‌های عربی هستند که نابود شده، فرسایش می‌یابند و هزینه این درگیری را می‌پردازند؛ نه فقط دولت‌های عربی فقیر، بلکه حتی دولت‌های ثروتمندی، چون عربستان سعودی.