در سایه تاکید ترامپ بر سیاست تحریمها علیه ایران، پرونده این کشور با وجود تلاشهای مکرون برای جمع کردن بین روحانی و ترامپ در نیویورک، موفقیت آمیز نبوده است.
رویداد۲۴ الاخبار نوشت: در سایه تاکید ترامپ بر سیاست تحریمها علیه ایران، پرونده این کشور با وجود تلاشهای مکرون برای جمع کردن بین روحانی و ترامپ در نیویورک، موفقیت آمیز نبوده است. اما معادله روحانی که با همراهی رئیس جمهور آمریکا مواجه نشده و مرکل نیز در واقعیتِ آن، در صورت دربرگرفتن تمام تحریمها تردید کرد، امکان گسترش دایره مناقشهها در روزهای پیش رو را افزایش داده است؛ بویژه آنکه عمران خان از سوی ترامپ مأمور میانجی گری بین ایران و آمریکا شده است؛ واسطهای جدید که نشان دهنده موضع اصلی آمریکا در مورد نرفتن به سمت گزینه جنگ بوده و به تهران، اطمینان بیشتری برای تکیه بر استراتژی فعلی اش میدهد.
عربستان بدنبال آن بود که نشستهای سازمان ملل در نیویورک، برای تحریم بین المللی علیه ایران، برگزار شود؛ اما اهتمام اصلی در این نشستها، متوجه توسعه میانجی گریها شده است. در حالی که چشمها متوجه ترامپ و سخنرانی او بود، رئیس جمهور پاکستان از وظیفهای که رئیس جمهور آمریکا به وی محول کرده است، پرده برداشت.
عمران خان تاکید کرد که با روحانی صحبت کرده است، اما فعلا نمیتواند بیش از این درباره جزئیات بگوید. علاوه بر این، نخست وزیر پاکستان از تلاشهایی برای میانجی گری بین عربستان و ایران سخن گفت؛ بدون آنکه در این خصوص به تفصیل بپردازد.
رئیس جمهور آمریکا با بیان این مطلب که باید ببینیم چه میشود و دوری اش از زبان حملهای که معمولا علیه ایران استفاده میکند، باعث خوش بینی تحلیلگران شده است، تا ضمن مقایسه دو سخنرانی پیشین ترامپ، سخنرانی اخیرش را نرمتر توصیف کنند.
این در حالی است که روحانی در نیویورک، با وجود إعمال محدودیتهای از سوی آمریکاییها برای تحرکاتش، از این گردهمایی بین المللی استفاده کرد تا به نحوی صحبت کند که به استراتژی کشورش، یعنی مذاکره، نه از موضع ضعف، کمک کند. در همین راستا، روحانی برای ایجاد تغییرات یا بندهای اضافه و تعدیلهای محدودی در توافق هسته ای، به شرط برطرف شدن کامل تحریمها، اظهار آمادگی کرد.
اما با توجه به اینکه ترامپ همچنان به سیاست فشار حداکثری بر ایران پایبند است، فرصت واضحی برای تحقق پیشنهاد روحانی وجود ندارد. در مجموع، «فرصت» نیویورک به سرعت و آنگونه که مکرون به دنبال آن بود، محقق نمیشود؛ اما حداقل، گزینههای محدود ترامپ را آشکار کرده و نشان داد که وی به دنبال خرید زمان بیشتر برای به نتیجه رسیدن تحریمهاست؛ استراتژی که امروز، با سیاست مقابله به مثل و قدرتنمایی ایران مواجه شده و هزینه هنگفتی را متحمل تمام جهان کرده است.
ممکن است نشستهای نیویورک منجر به گسترش مناقشهها در مورد پیشنهاد روحانی شود؛ به این ترتیب، در روزهای آینده این سوال مطرح میشود که آیا ترامپ از سیاست تحریمها بدون هیچ دستاوردی باز میگردد؟ یا اینکه بخشی از تحریمها را به حالت تعلیق در میآورد تا باب مذاکره دوباره در مورد توافق هستهای را باز کند؟
سلاح اتمی یک تفنگ خالیست.
و امریکا نمی تواند با تکیه بر سلاحهای متعارف و معمولی یک پیروزی سریع و اسان به دست اورد. و نگران ان است که با لو رفتن دروغ بمب اتمی گرسنگان و بیچارگان کشورهای امریکای جنوبی به سوی امریکا هجوم خواهند اورند که باعث ایجاد ناامنی و هرج و مرج در امریکا خواهند شد و امریکا با ساخت دیوار مکزیک و کنترل مرزهای ابی می خواهد جلوی انها را بگیرد.
اگر قرار بود امریکا اقدامی علیه ایران انجام دهد هنگام هدف قرار گرفتن پهپادش توسط ایران این کار را انجام می داد ویا بعد از انفجار مخازن نفتی عربستان بدون فوت وقت و هیچ هشداری مناطقی را بمباران می کرد.
اگر امریکا یک ابر قدرت اتمی بود می توانست هرجور صلاح می دید ایران را بمباران کند و لزومی نداشت به کسی توضیحی دهد .
امریکا 8 دهه با فریب و ترساندن ملتها با سلاح دروغینی به نام بمب اتمی بر دنیا حکومت کرد و ملتها را دوشید.
حتی رییس جمهور ترکیه اقای اردوغان هم در سازمان ملل با مطرح کردن این موضوع که " سلاح هسته ای برای همه یا هیچکس " به ابرقدرت نبودن امریکا و روسیه و عدم تحمل کشورهای دیگر برای پذیرش سلطه گری امریکا و روسیه اعتراف کرد.
هیچ تفاوتی بین دانشمندان به اصطلاح هسته ای و دعانویسان و فالگیران نیست و همه انها دروغگو و خالی بندند.
دانشمندان به اصطلاح هسته ای با استفاده از تحمیل دروغهایی که به انها جنبه علمی می دهند مردم را فریب می دهند و می ترسانند و دعانویسان و فالگیران با استفاده از احساسات مردم ساده لوح از انها سوء استفاده می کنند.
جالب است که هر دو گروه صدها کتاب هم برای باور دادن مطالبشان در جامعه پخش کرده اند.
راه مبارزه با ابرقدرتها و اذناب انها فقط افشای این دروغ است.و باید این موضوع به محیطهای دانشگاهی کشیده شود تا بسط و گسترش یابد و بتوان منشأ اثر در جامعه شد.