ایران-کامبوج را خیلی‌ها دیدند و از گل‌های متعددی که بازیکنان تیم ملی به ثمر رساندند، حظ کردند. فنی‌ها و آن‌هایی که ریزتر از بیننده‌های معمولی بازی را آنالیز کردند، به نکته‌های ویژه‌ای رسیدند. خلأ در مرکز خط میانی و همان جایی که احمد نوراللهی در ترکیب بود، یکی از نکته‌های منفی بازی تیم ملی محسوب می‌شد.
رویداد۲۴ نوراللهی بازیکن زحمتکش و کم‌حاشیه‌ای است که پله‌های ترقی را یکی یکی طی کرده و به تیم ملی رسیده. در اینکه حضور در اردو حق نوراللهی است، شکی نداریم، اما مقابل کامبوج، تیمی که فقط می‌کوشید کمتر دروازه‌اش باز شود، ارتکاب به چند خطای بچگانه و تقدیم ضربه ایستگاهی به حریف، چندان قابل دفاع نیست.
مارک ویلموتس سبک بازی تیم ملی را تغییر داده و برخلاف کارلوس کی‌روش، کمتر به دفاع فکر می‌کند. این روشی است که او برگزیده و فعلاً مقابل تیم‌هایی، چون کامبوج، سوریه و هنگ‌کنگ جواب گرفته. ویلموتس، اما هنوز به دیوار محکم نخورده و به زمین سفت نرسیده تا این شکنندگی در دفاع به او و تیم ملی آسیب برساند. تیم ملی در مقطع فعلی اندیشه‌ای برای دفاع ندارد و باید منتظر تبعات استفاده از این روش هم بود.
کامبوج که ۱۴ گل از ایران خورد، حریفی نبود که برای هافبک دفاعی و مدافعان تیم ملی خطرساز باشد. این تیم، اما با همین قدرت، یک پنالتی گرفت، چندین بار از عمق خط هافبک و دفاع تیم ملی نفوذ کرد و البته چند ضربه ایستگاهی هم نصیبش شد. حالا اگر جای کامبوج، تیم ملی مقابل حریفان قدرتمندی، چون عراق، ژاپن، کره جنوبی، استرالیا و ازبکستان قرار بگیرد، نتیجه چه می‌شود؟ آیا برای یک بازی سبک انتخابی ویلموتس تغییر می‌کند یا می‌شود تغییرش داد؟
بیشتر بخوانید:
تمرکز دفاعی تیم ملی از بین رفته و دیگر آن ساختار چند لایه را در زمین نمی‌بینیم. همان ساختاری که از مهاجم نوک تا بال‌های کناری، هافبک‌های دفاعی، مدافعان و در نهایت دروازه‌بان وظیفه داشتند از دروازه محافظت کنند. قبل از اینکه تاوان این سبک از بازی را بدهیم، بهتر است فکری به حال این وضعیت کنیم. برای این موضوع مثال هم می‌زنیم. هافبکی مثل سعید عزت‌اللهی- خودش یا شبیه به او و البته در بهترین شرایط آمادگی- همیشه جلوی خط دفاع می‌ایستاد و نقش پررنگی در شکل‌گیری لایه‌های دفاعی تیم ملی داشت. سعید ترک پست نمی‌کرد و همیشه در دایره‌ای به قطر مثلاً ۷ قرار می‌گرفت. همین موضوع اجازه نفوذ از عمق را به حریفان نمی‌داد و سد محکمی مقابل آن‌ها بود.
الان، اما یکی مثل سعید عزت‌اللهی در تیم ملی وجود ندارد. کسی که بتواند عمق را ببندد و اجازه نفوذ ندهد. به حضور سعید، نقش علیرضا جهانبخش را هم نباید نادیده بگیریم. محمد محبی نخستین بازی ملی‌اش را انجام داد و بخصوص در نیمه دوم درخشید. او نیمه اول سراسیمه بود که برای بازیکنی در سن او طبیعی هم هست، اما آیا برای بازی‌های سنگین می‌توان روی جوان‌هایی مثل او تکیه کرد؟ فرصت دادن به جوان‌ها خوب است، به شرط اینکه بازیکن باتجربه هم داشته باشی و در مواقع لزوم از آن‌ها استفاده کنی.
شاید به خاطر همین مسائل بود که برخی بازیکنان تیم ملی بعد از بازی با کامبوج و در صحبت‌های خصوصی خود از جای خالی سعید عزت‌اللهی و علیرضا جهانبخش گفتند و اینکه در بازی‌های بزرگ، تاوان غیبت آن‌ها را خواهیم داد. تاوان به دلیل سبک بازی جدید تیم ملی و البته ناتوانی در ساخت دفاع چندلایه. ویلموتس تبعات بازی با این روش را پذیرفته و هزینه‌اش را هم می‌دهد. فقط ای‌کاش مقابل همین بحرین و عراق نیش نخوریم و جان سالم به در ببریم.