رویداد۲۴ ویدیویی از اظهارات حجت الاسلام سید احمد علم الهدی، امام جمعه مشهد در شبکه‌های اجتماعی میان کاربران عراقی دست به دست می‌شود که از آن به مصداقی از آنچه «دخالت ایران در امور داخلی عراق» خوانده اند، یاد می‌شود.
از حدود سه هفته قبل اوضاع سیاسی دو کشور عراق و لبنان با حضور مردم معترض در خیابان ها، به هم ریخته است. در لبنان سعد حریری نخست وزیر استعفا داده و در عراق هم عادل عبدالمهدی، نخست وزیر برای استعفا اعلام آمادگی کرده. اما آنچه قابل تامل است، اینکه برخی کشور‌های رقیب ایران در منطقه تلاش دارند تا به این اعتراضات، جنبه ضد ایرانی بدهند؛ مانند شبکه سعودی الحدث که اخیرا در دام یک جعل نیز افتاد و تصویری ضدایرانی، اما نادرست و ساختگی را اعتراضات لبنان منتشر کرد.
با این حال، اظهارات اخیر حجت الاسلام علم الهدی، خون تازه‌ای به رگ‌های جریان‌های ضدایرانی و تفرقه افکن در کشور‌های عربی از جمله عراق و لبنان تزریق کرده. علم الهدی ۲۹ شهریور ماه در خطبه‌های نماز جمعه مشهد، گفت: «امروز ایران، تنها ایران نیست و در یک محدوده جغرافیایی نیست. حشدالشعبی عراق و انصارالله یمن و جبهه وطنی سوریه و جهاد اسلامی فلسطین و حماس فلسطین و حزب الله لبنان، همه ایران است.» او با اشاره به حمله پهپادی انصارالله یمن به آرامکوی عربستان و متهم کردن ایران از سوی آمریکا و عربستان گفت: «اصلا شما فهمیده‌اید ایران کجاست؟ مگر جنوب لبنان و حزب الله ایران نیست؟ به دشمنی که می‌گوید این پهپاد‌ها متعلق به ایران بوده باید گفت هم جنوبتان ایران است و هم شمالتان ایران است.»
حالا ویدیوی این اظهارات، از سوی جریان‌های ضد ایرانی با زیرنویس عربی در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود؛ گروه‌های ضدایرانی آن را پیراهن عثمان کرده و مصداقی از آنچه دخالت ایران در این کشور‌ها می‌خوانند، دانسته اند. منتشرکنندگان این ویدیو بر حایگاه علم الهدی به عنوان امام جمعه مشهد و یکی از تریبون داران کشور اشاره کرده اند تا از این طریق، مواضع او را عینا مواضع نظام تلقی کنند.
اکنون باید پرسید چرا فردی در جایگاه امام جمعه چنین اظهاراتی را بر زبان رانده و به همین راحتی بهانه‌هایی به دست جریان‌های ضدایرانی در منطقه داده؟ آن هم در حالی که مواضع رسمی مسئولان کشور، با ادبیات دیگری بیان می‌شود. به طور مثال، مقام‌های دولت همواره حضور ایران در کشور‌های منطقه از جمله سوریه و عراق را به خواست خود این کشور‌ها دانسته اند.
قطعا چنین اظهاراتی موضع جریان‌های ضدایرانی در منطقه را تقویت خواهد کرد؛ چراکه که گوینده این سخنان احتمالا بدون آنکه خود متوجه باشد، علاوه بر دامن زدن به اختلافات مذهبی میان شیعه و سنی در منطقه، ناخواسته به حس ملی گرایی مردم این کشور‌ها علیه ایران را تقویت میکند.
تجربه یونسی
جالب اینجاست که چنین اظهاراتی مسبوق به سابقه است و حتی نظام و دولت ایران تبعات آن را نیز در گذشته پرداخت کرده؛ به عنوان مثال، علی یونسی دستیار حسن روحانی، رییس جمهور سال ۹۳ در اظهاراتی گفته بود که عراق نه تنها بخشی از حلقه تاثیر‌گذاری ایران محسوب می‌شود، بلکه مثل گذشته‌های دور بخشی از فرهنگ، هویت و پایتخت ایران است. این اظهارات واکنش رسمی مقام‌های عراق از جمله ابراهیم جعفری و وزیر خارجه وقت این کشور را به دنبال داشت که گفته بود اجازه دخالت هیچ کشوری در امور داخلی عراق را نمی‌دهیم. کمی بعد، یونسی به دادسرای ویژه روحانیت نیز احضار شد. در آن زمان ۲۱ نماینده مجلس نیز خواهان عزل یونسی شدند.
دسته گل ولایتی
در مثالی دیگر، سه سال بعد از آن، علی اکبر ولایتی در سخنرانی خود در کنفرانس تأسیس مجمع عراق وحدت اسلامی در بغداد گفت: «ما اجازه نخواهیم داد لیبرال‌ها و کمونیست‌ها در عراق حکومت کنند.» اظهارات او آن هم در آستانه انتخابات عراق بازتابی وسیع در میان شخصیت‌های عراقی داشت و حتی باعث ایجاد جوی ضدایرانی در آن کشور شد تا جایی که برخی از آن، با عنوان تلاش ایران برای دخالت در انتخابات عرق یاد کردند.
اظهارات علم الهدی با توجه به شرایط منطقه به ویژه اعتراضات لبنان و عراق و نیز از نظر شدت و حدت سخنان او، حتی از اظهارات یونسی و ولایتی هم پتانسیل بیشتری برای سوءاستفاده جریان‌های ضدایرانی دارد؛ چنانکه محمدرضا زائری نیز در واکنش به این اظهارات علم الهدی نوشته «در حساسترین اوضاع منطقه و رویارویی بزرگ استکبارجهانی و جمهوری اسلامی، ناشیگری یک خطیب جمعه بهترین فرصت را برای سوء استفاده دشمن فراهم میکند. آنهاکه کارگر را برای یک شعار میگیرند و روزنامه نگار را برای یک کلمه محاکمه میکنند آیا حساب هزینه سخنان آقای علم الهدى برای نظام را هم دارند؟»
ایران هم اکنون در حال پس دادن این هزینه هاست؛ چنانکه سوءاستفاده‌ها از سخنان علم الهدی هم اکنون در حال انجام است و جوی که می‌تواند پیرامون این سوءاستفاده‌ها شکل بگیرد، بی تردید برخلاف سیاست‌های ایران و امنیتی ملی کشور است.