رویداد۲۴ مهرداد شیخان نصرت کریمی را اینگونه روایت کرده است: «می‌گوید فیلمساز است اما فیلم نمی‌سازد! می‌گوید زمانی که نتوانست دیگر فیلمی بسازد به مجسمه‌سازی و صورتک‌سازی روی آورد. همان صورتک‌های طنازی که از کودکی، بازیگران ذهنی و دنیایِ تنهایی‌هایش بودند؛ صورتک‌هایی که از نهاد او سر بر می‌آورند تا هر کدام نقشی در جهان او به عهده گیرند.
آخرین مجسمه‌ای که در فیلم می‌سازد، نقش و صورتکی از چهره‌ی خودش است؛ و این شاید واقعی‌ترین نقشِ او باشد: خودِ خودش! هیچ چیز در جهان، تازه نیست. همیشه قاعده، همین بوده است؛ هنرمند در آثار خود، تکرار می‌شود.
نصرت کریمی به عنوان فیلم‌سازِ مؤلف، در سینمای ایران استثنا بود. آثار او نو بودند و «فیلم ایرانی» می‌توانست این بخت را داشته باشد که روش متفاوت و بدیعی در روایت‌گری سینمایی از او بیاموزد؛ که نشد!
سینمای کریمی خصلت‌های مردمی داشت و طنز او از ریشه‌های جامعه‌ی سنتی ایران برمی‌آمد و می‌بالید. طنزی انتقادی با ویژگی‌های سینمای نئورئالیسم که جدی‌ترین و پیچیده‌ترین وضعیت‌های اجتماعی در معرض آن قرار می‌گرفتند.
از بازيگری و چهره‌پردازی در تئاتر تا حضور و نقش‌آفرینی در سينما، از طراحی و كارگردانی آثار عروسكی و انيميشن تا صورتک‌سازی و پرورش کاکتوس، و در نهایت گذرِ عمری به اجبار کم‌کار، اما همواره پربار، او همیشه یک نفر بوده است: «نصرت کریمی»؛ بی کم‌و‌کاست . همین ویژگی ها، هنگام نگارش «سیاه سبز سفید»، مد نظر بود؛ قرار شد فیلمی باشد مانند خودِ او.
نکته دیگر اینکه این مستند، بیوگرافی، به معنای مرسوم آن نیست. بلکه تلاش شده است برش‌هایی از نگاه نصرت کریمی به زندگی و جهان پیرامونش ارایه شود.
مخاطب این فیلم کسانی هستند که کریمیِِ بازیگر و فیلمساز را از دیرباز می‌شناخته‌اند اما نوع تفکر و دیدگاه‌های او را نه. در عین حال، این فیلم برای کسانی ساخته شده است که کریمی را نمی‌شناسند، با این امید که تماشای آن انگیزه‌ای شود تا نسل باهوش، مستعد، و پرتوانِ روزگار اکنون، نگاهی متفاوت به گذشته‌ی هنر و فرهنگ ایرانی را تجربه کنند.