«ای کاش خواب بودم و کسی من را بیدار می‌کرد؛ تا از زجر این کابوس رها می‌شدم.
ای کاش...
در این چند روز بارها و بارها خود را به جای مسافران پر پر شده گذاشتم و اشک ریختم.
و حالا.
از امروز به‌جای تمام مادران، پدران، خواهران و برادران داغدیده، به‌سختی دم را به بازدم خواهم رساند.
دستانمان به‌سوی آسمان است، شاید پروردگار صبری عظیم بر ما ببارد.
شاید مرهمی باشد بر این داغ عظیم.
تسلیت به همه‌ی بازماندگان این حادثه و
تسلیت به مردم داغدارم».