طی ماه‌های اخیر، کارشناسان بهداشت درباره ویروس کرونا به جهانیان گفتند که آماده شوند. آن‌ها هشدار دادند که ویروس کرونا مانند آنفلوانزا نیست بلکه بسیار قابل انتقال و کشنده است درست همانطور که اکنون در ایتالیا اتفاق می‌افتد.
رویداد۲۴ طی ماه‌های اخیر، کارشناسان بهداشت در خط مقدم نبرد با COVID-۱۹ به جهانیان گفتند که آماده شوند. آن‌ها هشدار دادند که ویروس کرونا مانند آنفلوانزا نیست بلکه بسیار قابل انتقال و کشنده است درست همانطور که اکنون در ایتالیا اتفاق می‌افتد و کل شهر‌ها را به قرنطینه می‌کشاند، همانطور که در ووهان چین و کل شهر‌های برخی دیگر از کشور‌ها اتفاق افتاد. دولت آمریکا به جای توجه به این هشدار‌ها در حالی که زمان برای متوقف کردن سرایت بیماری وجود داشت، خطرات را ضعیف جلوه داد و رئیس جمهور اطمینان خاطر‌های توخالی داد. او گفت: «این ویروس مانند یک معجزه ناپدید می‌شود»
کن هارباو، خلبان سابق نیروی دریایی ایالات متحده ونامزد حزب دموکرات برای مجلس نمایندگان ایالات متحده از منطقه اوهایو در انتخابات سال ۲۰۱۸ است. او که تجاربی از دوران فعالیت خود در نیروی دریایی دارد در مقاله‌ای برای نشریه آتلانتیک می‌نویسد: با وجود همه سهل انگاری‌ها برخی رهبران ایالات متحده، اما بسیاری از آن‌ها نیز به بهترین شکل ممکن پاسخ می‌دهند. اوهایو و سایر ایالت‌ها مدارس را تعطیل کرده اند.. لیگ بسکتبال حرفه‌ای ایالات متحده، فصل بازی‌های خود را لغو کرد. دنیای دیزنی دروازه‌های خود را به روی بازدید کنندگان بست.
با این حال، استراتژی "لغو همه چیز" فقط می‌تواند شیوع این بیماری را کُند کند، ولی جلوی انتشار ویروس کرونا را نمی‌گیرد. آمریکایی‌ها باید برای بدترین وضعیت آماده شوند. اکنون این کشور احتمالاً وارد سناریوی تلفات گسترده خواهد شد. اولویت اول شناسایی افراد با شرایط فوری است که به مراقبت سریع نیاز دارند. این نوع طبقه بندی بیماران با نام «تریاژ» شناخته می‌شود.
تریاژ نامی عملی و اتخاذ شده از پزشکی در جبهه نبرد است که در آن مجروحان به سرعت طبقه بندی می‌شوند. پزشکان آمریکایی به زودی در بیمارستان‌ها و سایر مراکز مراقبت درمانی در سراسر کشور با این واقعیت وحشتناک و دردناک روبرو خواهند شد. در فرایند تریاژ همه چیز در مورد استفاده کارآمد از منابع است.
در جنگ یا یک فاجعه طبیعی، وقتی منابع و کارمندان محدود هستند، باید کمبود در بخش مراقبت‌های ویژه را جبران کرد. مجروحان با استفاده از برچسب‌های رنگی یا مچ بند به گروه‌های درمانی تقسیم می‌شوند تا سطح اولویت را مشخص کنند. رنگ سبز نشانگر زخمی شدن مجروح در حدی است که راه رفتن او به سختی انجام می‌شود. این طبقه از بیماران رنج می‌برند، اما نیازی به توجه فوری ندارند. رنگ زرد برای مصدومین جدی تری است که جان آن‌ها هنوز تهدید نشده است. رنگ قرمز برای افرادی است که بدون درمان فوری می‌میرند. دسته چهارمی هم وجود دارد. رنگ سیاه برای افرادی که یا از دنیا رفته اند یا فرصتی برای زنده ماندن ندارند؛ بنابراین ممکن است یک گروه در فهرست سیاه زنده باشند، اما خدمات درمانی دریافت نکنند.
اولین باری که چنین رویدادی را تجربه کردم در Typhoon Haiyan، در فیلیپین، طی یک قرار ملاقات با گروه موسوم به تیم روبیکان بود که در اقدامی غیر دولتی نیرو‌های داوطلب را در قالب تیم‌های مختلف برای امدادرسانی در برابر حوادث مختلف در نقاط مختلف جهان مستقر می‌کند. تیمی که من در آن عضو بودم من وارد یک درمانگاه صحرایی شد که غرق در بازماندگان مجروح حادثه بود.
مرحله بعدی، فاز وحشتناک بحران
یکی از حادترین کمبودها، کمبود مواد بیهوشی بود. فقط پس از چند روز از تلاش‌های امدادی، مشخص شد که کلینیک ما با کمبود ماده بیهوشی رو به رو خواهد شد. من به یاد می‌آورم که زخم‌های عمیق و حتی زخم‌هایی که به اصطلاح به استخوان رسیده بودند بدون مواد بیهوشی و مسکن درمان می‌شدند. این موضوع حتی در مواردی در خصوص قطع عضو و جراحی‌های بزرگ نیز تکرار شد و من هنوز گاهی کابوس این شرایط را میبینم.
در جریان آن حادثه هزاران نفر کشته شدند و عدم موفقیت مقامات در تهیه منابع کاملا محسوس بود. اما ویروس کرونا به مراتب تعداد بیشتری از افراد را خواهد کشت و بسیاری دیگر از افراد نیز نیاز به مراقبت‌های فوری دارند. ما باید خود را برای آنچه پیش می‌آید آماده کنیم و تا آنجا که می‌توانیم برای مدت زمانی نامشخص نیرو ذخیره کنیم. اگر می‌خواهیم ایده‌ای درباره آن چه در انتظارمان است داشته باشیم، بهتر است نگاهی به نمونه‌های مشابه داشته باشیم. در ایتالیا، تختخواب‌های بیمارستان‌ها پر شده اند و کمبود تجهیزات منجر به تصمیمات آزاردهنده‌ای درباره زندگی و مرگ شده است. چه کسی شایسته درمان است؟ آیا این مادر جوان که فرزندی سه ساله دارد اولویت دارد؟ چه کسی ممکن است بدون ونتیلاتور زنده بماند؟ شانس زندگی کدامیک از آن‌ها باونتیلاتور بهتر خواهد شد؟ آیا این بیمار سالخورده مطمئناً بدون ونتیلاتور خواهد مرد؟
علم در برابر این سوالات پاسخی خاص دارد و با استفاده از فرمول‌ها و اصطلاحات پیچیده مانند "کیفیت زندگی تنظیم شده" مدت زمان زنده ماندن افراد را با کمک‌های پزشکی تخمین می‌زند..، اما واقعیت سخت باقی مانده است: بند‌های مشکی به زودی روی زندگی افراد زیادی سایه می‌اندازند.
با آماده سازی مناسب، ما می‌توانیم تعداد دفعات استفاده از بند‌های مشکی را محدود کنیم. اگر ما به هشدار‌های کارشناسان پزشکی توجه کنیم، آمریکا در بهترین حالت چند هفته از ایتالیا عقب است. اما صندوق‌های ملزومات همچنان خالی مانده است. به خصوص در مورد تهیه کیت‌های تست و انبار کردن تجهیزات پزشکی. طبق جدیدترین داده‌های موجود، از سال ۲۰۱۰، ایالات متحده حدود ۶۲۰۰۰ دستگاه ونتیلاتور در بیمارستان‌ها دارد. علاوه بر این، حدود ۱۰، ۰۰۰ دستگاه تهویه در انبار استراتژیک ملی ذخیره شده است که یک فروشگاه فدرال و مملو از مواد و دارو‌های اضطراری. اگرچه تعداد دقیق این کالا‌ها طبقه بندی شده است. ما به احتمال زیاد در ماه‌های آینده به چندین برابر این مقادیر نیاز خواهیم داشت.
کاهش سرعت ویروس کرونا یک استراتژی اساسی است و "لغو همه چیز" رویکردی صحیح است. اما در این مرحله و در یک واقعه تلفات جمعی همه چیز غیرقابل اجتناب است. اکنون باید هر عنصر از قابلیت پاسخگویی استراتژیک آمریکا فعال شود. این به معنای راه اندازی ایستگاه‌های پزشکی فدرال با استفاده از انبار استراتژیک ملی است. این به معنای فعال کردن واحد‌های بسیج ملی و اطمینان از آموزش کارکنان و داوطلبان برای استفاده از دستگاه‌های ونتیلاتور و سایر تجهیزات است.
مراکز تماس از راه دور و مراکز تماس مجازی باید به سرعت گسترش یافته و کارمندان از خانه برای پاسخگویی به سؤالات مربوط به درمان آماده شوند. سازمان امور آسیب دیدگان جنگ، که بعنوان آخرین سیستم مراقبت‌های بهداشتی در آمریکا عمل می‌کند، باید سریعاً آماده اسکان صد‌ها هزار بیمار غیرنظامی شود و ما باید با تأمین بودجه کامل سیستم ملی پزشکی بلایای طبیعی و اعطاء آن به بخش تامین هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی مرتبط با ویروس، هزینه را به عنوان مانعی برای دریافت آزمایش یا درمان از بین ببریم.
مهمتر از همه، خود آمریکایی‌ها به تغییر ذهنیت نیاز دارند. امتحان در راه است. بسیاری از موارد این بیماری جزئی خواهد بود، و خودقرنطینگی لازم خواهد بود. ما باید به متخصصان گوش فرا دهیم و در صورت امکان درجات خفیف بیماری را در خانه معالجه کنیم. ما باید سهمیه بندی مراقبت را پیش بینی کنیم و نسبت به ناامیدی‌هایی که به پزشکان و پرستارانی که تحت شرایط وحشتناک فعالیت می‌کنند بی توجه نباشیم.
وحشتناک‌ترین چیز این است: اگر شیوع کرونا به همان اندازه بد باشد که اکنون برخی از متخصصان از آن می‌ترسند. دستگاه‌های ونتیلاتور، تنها موضوع مهمی نخواهند بود که باید نگرن تامینشان باشیم. چرا که دستبند‌های مشکی از آنچه که تصور می‌کنیم، ضروری‌تر خواهند بود.