رویداد۲۴ کمیته بین المللی نجات در سال ۱۹۳۳ تاسیس شد و وظیفه آن ایجاد سرپناه برای پناهجویان آلمان نازی بود. بعد از جنگ جهانی دوم این سازمان کمک هایش را به سایر پناهجویان در سطح جهان تسری داد. اول آپریل امسال این کمیته گزارشی منتشر کرده که در آن نشان میدهد چطور پندمی کرونا در جهان بر پناهجویان اثر گذاشته است.
این گزارش که بر بی خانمان‌های سوری، یونانی و بنگلادشی تمرکز دارد نشان میدهد پناهجویان با خطر جدی ابتلا به ویروس کرونا مواجه اند.
در این گزارش آمده: سرعت رشد کرونا در کشتی کروز «دایموند پرینس» (کشتی کروزی که در ساحل یوکوهامای ژاپن قرنطینه شده بود) نشان میدهد چطور این ویروس میتواند در محیط‌های بسته به سرعت منتشر شود.
مارکوس اسکینر مشاور ارشد کمیته بین المللی نجات در این گزارش نوشته شرایط برای میلیون‌ها بی خانمان متفاوت است چرا که سطح خدمات برای آن‌ها بسیار پایین‌تر است و خطر مرگ برای آن‌ها بالاتر.
نشریه آمریکایی نیویورکر در گزارشی به این مقوله پرداخته و در این باره با دیوید میلیبند رییس کمیته بین المللی نجات و عضو سابق حزب کارگر انگلیس و وزیر سابق خارجه این کشور گفتگو کرده است.
میلی بند در این گفتگو درباره ارزیابی‌های سازمان از وضعت شیوع کرونا بین پناهجویان گفته: ما میدانیم که کرونا وضعیت را در صنعتی‌ترین کشور‌ها و پیشرفتع‌ترین کشور‌های جهان با بهترین ساختار‌های بهداشتی به شدت بحرانی کرده است. کسانی که ما در کمپ‌های پناهندگی به آن‌ها کمک میکنیم تحت مراقبت ضعیف‌ترین ساختار‌های بهداشتی اند و وضعیت سلامتی آن‌ها بسیار وخیم است.
او میگوید: ما میدانیم که در نیویورک که یکی از بدترین میزان شیوع را به خود اختصاص داده تراکم جمعیت چیزی حدود ده هزار نقر در هر کیلومتر مربع است. تراکم جمعیت در ووهان ۶ هزار نفر در هر کیلومتر مربع بود. در حالی که جا‌هایی مانند کوکس بازار در بنگلادش که میلیون‌ها مسلمان روهینگیایی در آن سکونت دارند تراکمی بالغ بر ۴۰ هزار تا ۷۰ هزار نفر در هر کیلومتر مربع را در خود جای داده است. کمک‌های یونان نیز ۲۰۰ هزار نفر در هر کیلومتر مربع را در خود جای داده.
رییس این سازمان بین المللی تاکید کرده یکی از راه‌های پیشگیری از ویروس کرونا شستن دست‌ها و حفظ فاصله گذاری اجتماعی است در حالی که در کمپ‌های پناهجویان ابتدائی‌ترین ملزومات حفظ حیات هم وجود ندارد چه برسد به اقدامات پیشگیرانه در برابر ویروس کرونا.
میلیبند درباره تجارت کاری این سازمان در سال‌های گذاشته در شرایط مشابه گفته: این سازمان توسط آلبرت انیشتن برای انتقال پناهجویان به آمریکا تاسیس شده و از ۱۹۳۰ تا کنون نه تنها پناهجویان را در آمریکا ساکن کرده بلکه به یک سازمان جهانی تبدیل شده. اما باید به چند نکته توجه کرد: اول اینکه همه پناهجویان در کمپ زندگی نمیکنند. ۲۵ میلیون پناهجو و چهار تا ۵ میلیون بی خانمان در جهان وجود دارند که تنها چهار میلیون نفر از آن‌ها درکمپ‌های پناهندگی رسمی زندگی میکنند. نزدیک به ۶۰ درصد آن‌ها در مناطق شهری ساکنند. کار ما بر روی کمپ هاست.
او گفته مساله دوم مراقبت‌های پزشکی است. ما تجربه زیادی در زمینه بیماری‌های واگیر و غیر واگیر داریم. ابولا تجربه مهمی برای ما بود. مهمترین نکته برای حفظ سلامتی وجود تشکیلات بهداشتی نیست بلکه اعتماد است. در میان این جمعیت پناهجویان بحران اعتماد وجود دارد و نسبت به پیام‌هایی که درباره ماندن در محل زندگی دریافت میکنند اعتماد ندارند. به همین دلیل است که ما ۹۵ درصد نیروهایمان را از نیرو‌های محلی استخدام میکنیم.
این مقام بین المللی درباره بسته شدن هرچه بیشتر مرز‌های بین کشور‌ها در پی شیوع ویروس کرونا گفته: من به جهان بدون مرز باور ندارم، اما نگران تقویت مرز‌ها هستم. در سال ۱۹۹۰ که دیوار برلین فرو ریخت هنوز ۱۱ دیوار دیگر در جهان وجود داشت. امروز بر اساس گزارش مجله فارن افیر، ۷۰ دیوار در سراسر جهان وجود دارد. در نتیجه این یک تهدید پیشا کرونایی بوده است.
او در ادامه گفته: امروز با شیوع کرونا کسانی که به ساخت دیوار علاقه داشتند بهانه تازه‌ای پیدا کرده اند. برای زن حامله‌ای که به دلیل کمبود اولیه‌های پزشکی در ونزوئلا میخواهد به کلمبیا سفر کند، بسته بودن مرز‌ها یک معضل است. به عقیده من ویروس کرونا یک بیماری جهان به هم پیوسته است یعنی جایی که تنها یک راه حل جهانی میتواند نتیجه بخش باشد. در نتیجه درسی که ما از این ویروس میگیریم نباید لزوما باز شدن هرچه بیشتر مرز‌ها باشد بلکه باید ایجاد زمینه‌های لازم برای عبور مردم از مرز‌ها باشد. این عبور و مرور‌ها باید قانونی و اخلاقی باشد.
او به لزوم اقدامات خیرخواهانه جهانی در شرایط کنونی اشاره کرده و گفته: ممکن است افراد به اشتباه فکر کنند که اقدامات خیرخواهانه شان باید محدود به مرز‌های سرزمینی شان باشد و این یک نگرانی بزرگ است. با این رویه سازمان‌های بین المللی ضعیف میشوند. جی-۲۰ تقریبا محو شده. جی-۷ نمیتواند بر روی یک دستور کار ساده به توافق برسد. دموکراسی‌های بزرگ جهان نتوانستند بر روی یک راه کار به نتیجه برسند. این قابل درک است که دغدغه هر دولتی، شهروندان خودش است، اما از منظر استراتژیک برای یک پدیده جهانی باید جهانی فکر کرد.
میلیبند تاکید کرده کشور سرالئون با ۷.۵ میلیون جمعیت تنها ۱۳ ونتیلاتور دارد. کشور سودان جنوبی تنها ۴ دستگاه ونتیلاتور و جمهوری آفریقای مرکزی تنها ۳ دستگاه ونتیلاتور دارد.