چارلز داروین زیست شناس و طبیعت گرا اهل کشور انگلیس بود. از اثرات به جای مانده از این طبیعت گرا میتوان کتاب منشأ انواع و تبار انسان را به بیان آورد. او از عضو‌های انجمن سلطنتی انگلستان بود و این مورد در بیوگرافی چارلز داروین کاملا واضح است. از مقاله او با اسم اصلی «خاستگاه گونه‌ها به وسیله انتخاب طبیعی» با قدرت میتوان به عنوان یکی از بهترین کتاب‌های تاریخ یاد کرد.
رویداد۲۴ تحقیقات داروین بسیار کند پیش می‌رفت. در سال ۱۸۴۲ اثر خلاصه‌ای از فرضیه اش چاپ کرد و در سال ۱۸۴۴ رساله‌ای ۲۴۰ برگه‌ای دربارهٔ گزینش طبیعی نوشت. با توجه به درخواست نزدیکانش، چارلز داروین مانند گذشته در چاپ وسیع نظریاتش در شک بود و نتایج تحقیقات خود را تنها با عده خاص همکاران نزدیکش مانند چارلز لایل و جوزف دالتون هوکر مطرح کرد؛ ولی گرفتن نامه‌ای در ژوئن ۱۸۵۸ داروین را مجاب کرد تا شک هایش را ول کند. کاتب نامه طبیعت گرا جوانی بود با اسم آلفرد راسل والاس که در بورنئو فعالیت می‌کرد. او هم دربارهٔ فرگشت به همون اندیشه‌های داروین رسیده بود. داروین در مدت دو هفته مقاله‌ای تهیه کرد و نیز با مقاله والاس به «انجمن علمی لینیان» (Linnean Society of London) فرستاد.
نزدیکانش نقشه‌هایی کشیدند که هر دو اثر با هم وارد بازار بشود، ولی همراه با مدارکی که حق تقدم داروین را اثبات کند. داروین که خواسته اش بر اثر آگاهی از بودن رقابت برانگیخته شده بود بعد از ورود مقاله شروع به نوشتن اثری کرد با اسم «پیرامون آغاز گونه‌ها به وسیله انتخاب طبیعی یا بقای نژاد‌های اصلح در تنازع برای بقا». در این اثر که مدت‌ها بعد با اسم «آغاز گونه‌ها» شهرت یافت، چارلز داروین کوشید تا فرضیه فرگشت به وسیله گزینش طبیعی را شرح دهد و مدارک علمی برای آن ارائه کند.
بیشتر بخوانید: نوابغی که با وجود معلولیت ستاره شدند
سفر با کشتی بیگلوقتی که چارلز داروین در دانشگاه مسیح مشغول به درس خواندن بود، استاد گیاه شناسی او معلم جان استیونس هنسلو (John Stevens Henslow) در نقش استاد راهنمایش درامد. در سال ۱۸۳۱ بعد از تمام کردن درسش از دانشگاه مسیح با مدرک «بی ای» (Bachelor of Arts)، پروفسور هنسلو به او یک کار واگذار کرد که در درجه طبیعت‌گرا به کشتی «اچ‌ام‌اس بیگل» ملحق شد.
صاحب کشتی کاپیتان رابرتز فیتزروی (Robert FitzRoy) بود و سفری در مدت ۵ سال به نقاط گوناگون دنیا در پیش روی آن‌ها قرار داشت. ۲۷ دسامبر ۱۸۳۱ با اغاز داستان چارلز داروین با کشتی بیگل همزمان بود و حتی شروع قسمت مهم زندگینامه چارلز داروین از همین رویداد بود. داروین در مدت این سفر نسخه‌های متنوعی از جمله پرندگان، گیاهان و فسیل‌ها را مشاهده و جمع آوری کرد. او از همین راه پژوهش توان این را داشت که به صورت عملی و ملموس دانسته‌های گیاه شناسی، زمین شناسی و جانورشناسی خود را افزایش دهد. جزایر اقیانوس آرام (Pacific Islands) و مجمع الجزایر گالاپاگوس (Galapagos Archipelago) قسمت‌های مورد پند داروین بودند.
چارلز داروین در سال ۱۸۳۶ پس از اتمام سفر و برگشت به کشور خودش اغاز به نوشتن یافته‌های خود تحت نام «ژورنال تحقیقات» (Journal of Researches) کرد. چنین نوشته‌ها با نام قسمتی از داستان «کاپیتان فیتزروی» (Captain FitzRoy) وارد بازار شد. مدت‌ها بعد هم بازنویسی شده و به نام «جانورشناسی سفر بیگل» (Zoology of the Voyage of the Beagle) انتشار یافت.
این گردش دیدگاه داروین را در مرود تاریخ طبیعی به کلی عوض کرد. همین دلیل باعث شد که داروین فرضیه‌ای بسیار مهم در مورد منشأ پیدایش ارائه کند. فرضیه‌ای که با دید غالب آن زمان به کلی مخالف بود. چارلز داروین در ۱۹ آوریل ۱۸۸۲ (۳۰ فروردین ۱۲۶۱) در شهر لندن به مرگ طبیعی از دنیا رفت. او در کلیسای وست‌مینستر (Westminster Abbey) به خاک سپرده شد. یک قرن بعد، پرنده شناس دانشگاه ییل (Yale) ریچارد بروم (Richard Brum) به فرضیه کمتر شناخته شده‌ی جنسیت داروین در کتاب خود با عنوان «سیر تکامل زیبایی» (The Evolution of Beauty) پرداخت.
منبع: تاریخ ما