۱. کلا دو قطبی کردن و جنگ پرسپولیس، استقلال راه انداختن همیشه جواب می‌دهد. دائم در تلاش هستیم تا در هر عرصه ای این کار را انجام دهیم چون با این کار بستر برای تسویه حساب‌های شخصی و ... مهیا می شود. در عرصه سیاست، اقتصاد و حتی هنر سال‌هاست که شاهد این دو قطبی‌سازی هستیم. البته که این کار نیازمند ابزار و ادوات لازم است. اساسی‌ترین ابزار برای خلق این فضا قرار دادن دو عنصر هم‌تراز روبه‌روی یکدیگر است. عناصری که وقتی از ابعاد مختلف آنالیز می شوند، شاخصه‌های برای رقابت و برتری جستن از یکدیگر داشته باشند. هرچند که دربرخی موارد شاید یکی از دو جریانی که رودرروی یکدیگر قرار می گیرند فقط در یک زمینه نسبت به جریان دیگر برتری کتمان ناپذیری داشته باشد و به اتکا همان یک ویژگی بتواند در مقابل قطب دیگر قد علم کند.
۲. این جریان دوقطبی‌سازی اخیر وارد فاز سریال‌های تلویزیونی شده، جریانی که البته از سمت منتقدان سریال «پایتخت» در حال شکل‌گیری است. این سریال که معمولا بعد از پایان هر فصلش با استقبال طیف های مختلف روبه رو می شد، این‌بار و با پایان فصل ششمش تجربه تازه ای را از سر گذراند. برخی از طیف هایی که پیش از این حامی سریال بودند در صف منتقدانش قرار گرفتند و از سوی دیگر طیف خاکستری و البته برخی منتقدان فصول قبل در عوض همراهش شدند. اما موج رسانه ای منتقدان پایتخت، فضا را به سمت و سوی دیگری هدایت کرد. این طیف در بحث‌هایشان جریان را به سمتی بردند که عمر پایتخت به سر آمده و فصل ششم باید پایانی باشد بر این سریال موفق. این فرضیه در حالی مطرح می شدکه می‌بایست جایگزینی برای پایتخت وجود داشته باشد که از قضا شبکه یک فصل دوم «نون خ» را در آستین داشت. دوران کرونا و ادامه قرنطینه خانگی دلیل خوبی بود تا تلویزیون سریال سعید آقاخانی را پیش از موعد وعده داده شده یعنی شب های رمضان روانه آنتن کند. سریال با فاصله کمی نسبت به پایان پخش «پایتخت» روی آنتن رفت تا خیلی زودتر از آنچه که تصور می‌شد، جریان مخالف این سریال بتواند پروژه دو قطبی سازیش را کلید بزند.
۳.جریان دو قطبی سازی «نون خ» و «پایتخت» در حالی شکل گرفته که وقتی دو سریال را رودر روی یکدیگر قرار می دهیم، استانداردهای دوقطبی سازی با آن مماس نمی شود. یعنی فاصله دو سریال در شرایط کنونی به اندازه ای با هم زیاد است که کلا در مقام مقایسه و رقابت نمی توانند قرار بگیرند. برای اثبات این ماجرا فقط کافی است میزان بازدیدهای این دو سریال را در سایت تله‌وبیون بررسی کنیم. قسمت اول پایتخت بالای ۴۰۰ هزار دانلود داشته و قسمت اول نون خ فقط ۷۵ هزارتا. وقتی اختلاف در یک مورد تا این اندازه است عملا مقایسه و رودررو قرار دادن این دو سریال غلط است .
۴. اما به لحاظ محتوایی هم قراردادن این دوسریال کنار هم کار بیهوده ای است، پایتخت سریال پیشرویی است که حدود ده سال قدمت دارد، سریالی که موجب شد تا کمدی روستایی دوباره احیا شود و پیرو همین ماجرا فیلم هایی چون «زاپاس»، «خجالت نکش» و... در سینما و همین سریال «نون خ» در تلویزیون تولید شدند. حالا فرض را براین بذاریم که یک سریال پیشرو در ادامه با افت مواجه شود و الگو گرفته ها از آن پیشی بگیرند، در این شرایط باز امکان دوقطبی‌سازی مهیاست، اما نکته اینجاست که «نون خ» نه تنها پیشی نگرفته که همچنان پیشرو است. روابط بین کاراکترها عینا همان است البته با ضعف هایی نه قوت هایی. رابطه نقی و ارسطو که پسرخاله هستند و دائم با هم کل کل دارند، اینجا تبدیل شده به رابطه نورالدین و عمو خلیل که حالا در اینجا با هم پسرعمو هستند. سوال مطرح کردن‌های نورالدین و پاسخ گفتن به آنها که عینا از ارسطو گرته‌برداری شده است. مابقی اجزا هم بماند که نعل به نعل از پایتخت آمده‌اند. از این شبیه سازی ها به وفور در «نون خ » دیده می‌شود.
بیشتر بخوانید: کنایه سریال «نون خ» به محمود احمدی‌نژاد+فیلم
۵. غرض این مطلب اصلا زیر سوال بردن ویژگی های سریال «نون خ» نیست، سریالی که سعید آقاخانی برای ساختش و امیر وفایی برای متنش زحمت زیادی کشیده اند. سریالی شریف با شوخی های نیش‌دار و البته بامزه اش، بلکه یادآوری این نکته است که نون خ با همه ویژگی های مثبتش سریال پیشرویی نیست و همچنان وام‌دار پایتخت است. سریالی با این ویژگی استانداردهای لازم برای قرار گرفتن در مقابل یک محصول ریشه‌دار و باهویت را ندارد. مگر اینکه بخواهیم برای تسویه حساب و یا حذف یک برند به زور به آن پر و بال بدهیم. برندی که در هر موقعیتی که روی آنتن رفته توانسته، طیف وسیعی از مخاطبان را با خود همراه کند.
اما همه این مقایسه ها باید باعث بشه عوامل پایتخت راه اشتباهشونو اصلاح کنند
و سعید اقاخانی هم مواظب باشه گرفتار توهم شهرت و میل به مادیات نشه که بعدا کارش در نسخه های بعدی ضعیف بشه به جای قوی تر شدن.