رویداد۲۴ فارن پالسی نوشت: بیماری همه گیر کرونا ویروس کاستی‌های زیادی از دولت‌ها را در سراسر جهان به نمایش گذاشت. در ایالات متحده و انگلیس، آزمایشات ناکافی و پیام‌های متناقض از سوی مقامات منجر به کاهش اعتماد مردم به تصمیمات اتخاذ شده توسط قانونگذاران شد. در کشور‌های در حال توسعه، بسیاری از دولت‌ها توانایی ردیابی و جداسازی بیماران کرونا ویروس را ندارند. بنابراین، آن‌ها نمی‌توانند به ارائه محرک‌های اقتصادی قابل توجه در کشور بپردازند، زیرا مشاغل از تعطیلی و محدودیت رنج می‌برند. نهاد‌های چند جانبه تلاش کرده اند که اقدامات سریع و سرنوشت سازی را انجام دهند، به ویژه که آن‌ها به میدان جنگ برای رقابت بین کشور‌هایی مانند ایالات متحده و چین تبدیل شده‌اند و بر مشکلاتشان افزوده شده است.
در این شرایط، دیگر بازیگران، از سازمان‌های خیریه گرفته تا باند‌های جنایتکار، شکاف موجود را پر کرده‌اند. ما بعضی از بهترین مقالات خود را در مورد گروه‌هایی که از این فرصت استفاده کرده اند، گرد آورده ایم، در حالیکه دولت‌ها در مورد نقش این گروه‌ها به وضوح صحبت نمی‌کنند، زیرا به نفع شان نیست.
بیشتر بخوانید: کرونا، مشکلات اقتصادی و تاثیر آن روی جام جهانی ۲۰۲۲
به طور مثال، از آنجا که ۳۰ درصد از جمعیت پاکستان در فقر زندگی می‌کنند، نخست وزیر عمران خان در اوایل زمان شیوع کرونا در مورد تعطیلی سراسر کشور که در تاریخ ۹ ماه مه به پایان رسید، ابراز نگرانی کرد. ندا مقصود در ۱۱ مه نوشت: هنگامی که تعطیلی به پایان رسید، اجرای وظایف دولتی به تعویق افتاد یا کند شد و تصمیم گیری سریعی توسط دولت برای آن‌ها صورت نگرفت. بنابراین، نیاز‌های مردم باید از طریق اقدامات خیریه برطرف شود. سازمان‌های غیر انتفاعی محلی و حتی پاکستانی‌هایی که در خارج از کشور زندگی می‌کنند، از واتس اپ و سیستم عامل‌های رسانه‌های اجتماعی استفاده کرده اند تا درخواست کمک مالی، غذا، صابون و تجهیزات محافظ شخصی برای افراد و بیمارستان‌های نیازمند را مطرح کنند.
اما چنین تلاش‌های اجتماعی فقط یک تسکین موقت را فراهم می‌کند، به ویژه که اثرات اقتصادی تعطیلی بعد از پایان آن مشخص می‌شود. مقصود می‌نویسد: پاکستان منابع و بودجه کافی را برای مقابله با ویرانی‌های ناشی از کرونا ویروس و تعطیلی بعد از آن ندارد. در واقع، اکنون این کشور صرفاً بر اساس تمایل شهروندان خود برای اینکه از این بحران جان سالم به در ببرند، فعالیت می‌کند.
در افغانستان، دولت در طول همه گیری به دلیل غربالگری نامناسب کسانی که از مرز‌ها عبور می‌کردند و به ویژه از ایران به کشور وارد می‌شدند که شیوع کرونا ویروس در آن زودرس و قابل توجه بود، با انتقاد روبرو شد. اما طالبان ادعا می‌کند که اقدامات ایزوله سازی را به صورت اجباری برای کسانیکه از ایران وارد افغانستان می‌شوند، انجام داده و حتی مراکز قرنطینه خود را نیز تأسیس کرده اند. اشلی جکسون در تاریخ ۶ ماه مه نوشت:
این پیام رسانی طالبان بخشی از یک استراتژی تبلیغاتی بزرگتر است. این گروه شورشی، فیلم‌ها و اطلاعیه‌هایی را منتشر کرد تا نشان دهد که در زمینه‌ی مبارزه با کرونا ویروس در مناطق تحت کنترلش فعالیت دارد. طالبان سعی دارد نشان دهد که اقداماتی همچون بررسی تب افراد تا ارائه‌ی اطلاعات بهداشتی به مردم را انجام می‌دهد.
جکسون استدلال می‌کند: غیرنظامیانی که تحت کنترل طالبان زندگی می‌کنند، احتمالاً از افزایش خشونت که باعث اختلال در دسترسی آنان به مراقبت‌های بهداشتی می‌شود، به طور نامتناسب رنج خواهند برد. او می‌نویسد: آیا اهدا کنندگان کمک‌ها و آژانس‌هایی که در این زمینه فعال هستند، می‌توانند آشکارا تصدیق کنند که شورشیان نقش اساسی را در مقابله با ویروس ایفا می‌کنند و از آن‌ها خواسته شده است که برای جلوگیری از گسترش ویروس و تسهیل کار درمانی، اقدامات مشخصی انجام دهند. واقعیت این است که در صورت عدم وجود چنین تلاشی، طالبان به احتمال زیاد به بهره برداری از همه گیری برای اهداف خود ادامه خواهد داد.
رابرت مگاگ در ۸ مه نوشت: کشور‌هایی همچون مکزیک، برزیل و السالوادور نیز شاهد افزایش خشونت مرگبار به دست کارتل‌های مواد مخدر و باند‌های جنایتکار بوده‌اند. گروه‌هایی که از این فرصت همه گیری برای ایجاد قدرت نرم با ارائه کالا‌های اساسی و خدمات به گروه‌های آسیب پذیر استفاده می‌کنند. در بسیاری از زاغه ها، گروه‌های جرم و جنایت به جای پلیس در حال اجرای دستورات تعطیلی و بازپرسی هستند. وی می‌نویسد: فعالیت این کارتل‌ها در راستای مبارزه با کرونا، زمانی که دولت فاقد توانایی کافی در این زمینه است، افزایش می‌یابد. علاوه بر تقویت خشونت در حال افزایش، این بیماری همه گیر می‌تواند فشار‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی برخی از سازمان‌های جنایتکار را به همان روشی که طی آن مافیای ایتالیا و یاکوزای ژاپنی پس از جابجایی‌های بزرگ جنگ جهانی دوم ظهور کردند، تقویت کند.
استفانیا دی ایگنوتی در تاریخ ۴ می‌اعلام کرد: اقتصاد پراکنده ایتالیا خلاء جدیدی برای مافیا ایجاد کرده است. در حالیکه مقامات در مناطق جنوبی کشور عمدتاً از بدتر شدن عوارض بهداشتی این بیماری جلوگیری می‌کردند، تعطیلی متعاقب آن منجر به از دست دادن کار روزانه برای ده‌ها هزار کارگر غیررسمی شد. در این شرایط نابسامان، بودجه امدادرسانی که از سوی دولت مرکزی در اختیار شهرداری‌ها قرار می‌گیرد، زمینه را برای جرم و جنایت سازمان یافته فراهم می‌کند. در ناپل، مافیا به عنوان ارائه دهنده بسته‌های مواد غذایی و وام عمل کرده است. بنا بر گزارش ها، در پالرمو، برادر یک رئیس مافیایی در حال توزیع بسته‌های غذایی در فقیرترین محله شهر دیده شده است.
در برخی از شهر‌ها مانند پالرمو به منظور جلوگیری از سوءاستفاده‌ی شبکه‌های مافیایی از افراد ناامید و بیکار که بعداً درخواست برخی از بازپرداخت‌ها را از آن‌ها دارند، برنامه‌های کمک مالی و نقدی توسط دولت به اجرا گذاشته شده است. وی گفت: من این واقعیت را که پالرمو ده‌ها سال با مافیا مبارزه کرده است، یک مزیت می‌دانم، زیرا ما الان می‌دانیم که چگونه می‌توانیم با این پدیده مبارزه کنیم. شهردار پالرمو به دی ایگنوتی گفت: ما فقط باید تا حد امکان سریع باشیم و این کار را هم خواهیم کرد.
نینا هاچیگیان و آنتونی اف. پیپا در ۵ مه تصریح کرد: در واقع، عدم موفقیت سیستم چند جانبه جهانی برای مقابله با بحران کرونا ویروس فرصتی را برای دولت‌ها، شهر‌ها و ایالت‌ها در سراسر جهان برای انجام اقدامات قاطع‌تر ایجاد کرده است. آن‌ها به هم می‌پیوندند تا شکاف همکاری‌های جهانی را پر کنند و به برگزاری مجامع دیجیتالی و کنفرانس‌ها روی می‌آورند تا در قالب آن‌ها شهرداران به بحث در مورد پاسخ‌های بهداشتی و همچنین نحوه بازگشایی و پشتیبانی از مشاغل کوچک بپردازند. رهبران محلی استراتژی‌های خود را با توجه به ذهنیتی که از جامعه جهانی دارند، سامان می‌دهند. دقیقاً در شرایطی که سیستم چند جانبه با فشار شدید روبرو است.
اما شهر‌ها در سیاست گذاری جهانی نقش ثانویه دارند، چیزی که ممکن است در جهان پس از همه گیری نیاز به تغییر داشته باشد. هاچیگیان و پیپا می‌نویسند: هنگامی که دولت‌ها با رکود اقتصادی ناشی از واکنش به کرونا ویروس مواجه شوند، این شهر‌ها هستند که به سختی باید با این شرایط بجنگند تا اطمینان حاصل شود که بهبودی حاصل شده است.