برای سرباز همه لحظه‌هایی که گذرانده خاطره است. خاطراتی از غذای بی‌کیفت و تخت‌های فلزی که خوابیدن روی آن خودش گونه‌ای شکنجه است ساده‌ترین لحظه‌هایی است که از ذهن مردهایی با حداقل ۱۸ سال عبور می‌کند و بعد از پایان سربازی هیچ نقش و نگاری از آن روز‌ها باقی نمی‌مانند مگر خنده‌های یواشکی آخر شب در خواب‌گاه.
اما سرنوشت نقش و نگار ذهن سربازهایی که به خانه‌هایشان بازنگشتند تا خاطره‌ای تعریف کنند چه می‌شود؟ همان ۱۹ سربازی که قبل از نشستن در اتوبوسی که هرگز به مقصد نرسید خوشحال بودند از پایان دوره آموزشی و دلشان لک زده بود برای رسیدن به خانه و گفتن خاطره شب بیداری‌ها و کشیک‌های شبانه و حتی سیگارهایی که تازه در سربازی بر لب گذاشتند و برای نخستین بار در زندگیشان یواشکی دود کردن سیگار را تجربه کرده‌اند.
به گزارش رویداد۲۴، «۱۹ سرباز در یک سانحه رانندگی جان خود را از دست دادند.» این خبر بی‌شک تلخ‌ترین خبری بود که در هفته گذشته منتشر شد.
۱۹ جوانی که پایان زندگیشان قلب همه مردم را به درد آورد. جوان‌هایی که می‌توانستند به بهترین شکل ممکن نقشی در سرنوشت خود، خانواده و کشورشان ایفا کنند در یک چشم به هم زدن زندگیشان پایان یافت.
این بار اما نمی‌توان به هیچ سازمان جهانی و بین المللی گله و شکایت برد که دشمن جان جوانان بی‌گناه‌مان را گرفته است. دشمن جان ۱۹ جوانی که با معصومیت تمام در اولین روز تابستان جانشان را از دست دادند، وسایل حمل و نقل غیراستاندارد، بی‌توجهی در رانندگی و جاده‌هایی بود که هر روز جان مردم را می‌گیرند.
جنگ در جاده‌های ایران ادامه دارد
آمار تصادف‌های جادهای کم از تعداد کشته شدگان در جبهه‌های جنگ ندارد. این بار اما سربازهای زمان صلح در جاده‌هایی که تبدیل به قربانگاه زندگی شده شهید شدند.
جاده‌هایی که بنا به دلایل مختلف تبدیل به قربانگاه انسان‌های بی‌گناه شده‌اند.
در سال ۸۴ تعداد ۴ میلیون و ۱۲۷ هزار و ۷۶۴ وسیله نقلیه در کشور موجود بود که این عدد تاکنون به بیش از ۲۶ میلیون وسیله نقلیه رسیده است و هر روز بر تعداد آن افزوده می‌شود.
به گفته آخوندی، وزیر راه و شهر سازی، تا ۲۰ سال آینده تعداد خودرو‌ها به ۵۰ میلیون برسد.
معمولا با افزایش تعداد خودرو‌ها تصادفات افزایش می‌یابد اما در کشورمان بنابه گفته‌های روسای پلیس راهور فعلی و قبلی هر سال ضرب آهنگ کاهش تلفات جادهای ناشی از حوادث رانندگی به گوش می‌رسد، ضرب آهنگی که اگر قرار به کاهش بود اکنون باید بر جمعیت کشور هم افزوده می‌شد.
در وقوع تصادفات جادهای سه عامل اصلی انسان، خودرو و جاده نقش اساسی دارند که سهم هر کدام در وقوع تصادف مشخص است.
هرچند در تصادفات ده‌ها علل دیگر نقش آفرینی می‌کنند و سازمان‌ها و دستگاه‌ها در این تصادفات مقصر شناخته می‌شوند.
بر اساس آمار منتشر شده، از سال ۸۴ تا ۹۳ طی ۱۰ سال تمام، در تصادفات جادهای ۲۱۹ هزار و ۱۷۲ تن کشته شدند که این عدد، آمار بالایی به شمار می‌رود، چرا که تعداد کشته شدگان در ۸ سال جنگ تحمیلی با تعداد کشته‌های ده سال تصادفات جادهای تقریبا برابری می‌کند. از همین رو بی‌راه نیست که کشته شدن ۱۹ سرباز کشور در آخرین تصادف مهیب جاده‌هایی که دیگر باید قتلگاه خطابشان کنیم، این جنگ خونین را دردناک‌تر می‌کند.
از سویی دیگر در سال ۹۴ برابر آمار ۱۰ ماهه پزشکی قانونی بیش از ۱۴ هزار تن در تصادفات کشته شدند که خوشبختانه در مقایسه با مدت مشابه سال ۹۳ تعداد ۴۵۰ تن از هموطنانمان کمتر کشته شدند.
در سالهای ۸۴ تا ۹۳ به ترتیب ۲۷ هزار و ۷۵۵ تن، ۲۷ هزار و ۵۶۷تن، ۲۲هزار و ۹۱۸ تن، ۲۳ هزار و ۳۶۲ تن، ۲۲ هزار و ۹۷۴ تن، ۲۰ هزار ۵۷۳ تن، ۲۰ هزار و ۶۸ تن، ۱۹ هزار و ۸۹ تن، ۱۷ هزار و ۹۹۴ تن، ۱۶ هزار ۸۷۲ تن تعداد کشته شدگان در تصادفات بوده است.
این در حالیست که، تعداد کشته‌های حوادث رانندگی نوروزی ۹۵ به بیش از ۳۰۰ تن رسیده است و به نظر می‌رسد با افزایش ۲۰ تا ۱۰۰ درصدی ۴۰ کد تخلف رانندگی از ۲۵ اسفند سال ۹۴ همزمان با آغاز رزمایش بزرگ ترافیکی و خدمات سفر نوروز ۹۵، متأسفانه شاهد تغییر محسوسی در کاهش تلفات جادهای نبودیم.
از پادگان تا جاده‌هایی که جان را می‌گیرند
جاده‌ها هم اگر بوی خون نمی‌دادند، دو سال از عمر جوانانی که می‌توانستند به گونه‌ای دیگر زندگی کنند، در پادگان‌هایی که خشم و نفرت در آن‌ها ریشه کرده است تلف می‌شد. این بار اما دردناک‌ترین حادثه‌ای که در ذهن می‌توان متصور شد به حقیقت پیوسته است.
۱۹ جوان که حالا تبدیل شده‌اند به بحث داغ شبکه‌های اجتماعی و موضوع اصلی پیام‌های تسلیت، روزی برای نرفتن به سربازی یا به قول قدیمی تر‌ها (اجباری) حاضر بودند قوانین را از نو بسازند.
شاهد این موضوع «کمپین بهبود خدمت سربازی» است که تلاشش بر آن است که وضعیت خدمت سربازی بهبود پیدا کند تا شاید اجباری نشود بخشی از زندگی جوان‌هایی که برنامه‌های بهتری برای آینده‌شان نوشته‌اند.
حالا اگر همه ایران هم پیام تسلیت منتشر کنند و صفحه‌های اجتماعی پر شود از پیام‌هایی برای نرفتن به سربازی باز هم هیچ یک از آن ۱۹ جوان به زندگی باز نمی‌گردند. شاید بهتر باشد همه چیز را تغییر داد. جاده‌ها را و پادگان‌ها را...