رویداد۲۴ تصویری از عیسی بن سلمان آل خلیفه، امیر بحرین در دیدار با محمدرضا شاه پهلوی. این دیدار در تهران انجام شد و مدتی بعد آن هم بحرین از ایران جدا شد.
سرزمین بحرین در دوران باستان جزوی از امپراطوری ایران بود، اما در اغلب دوران‌های تاریخی حکومتی محلی و خودمختار داشت. پرتغالی‌ها یک بار در قرن نوزدهم بحرین را اشغال کردند و پس از آن‌ها نیز آل خلیفه مدتی بر این سرزمین حکمرانی می‌کردند.
با بیرون رفتن آل خلیفه نیز بحرین حکومتی محلی داشت و با دخالت‌ها و تحت تاثیر امپراطوری بریتانیای کبیر اداره می‌شد. ایران تا کودتای ۱۲۹۹ یازده بار تلاش کرد این کشور را تحت حاکمیت خود درآورد.
در زمان نخست وزیری مصدق یک صندلی خالی در مجلس شورای ملی به نمایندگی بحرین معین شد که به صورت نمادین سیادت ایران بر سرزمین جنوبی را اعلام کند و بحرین در نقشه‌های جغرافیایی به عنوان چهاردهمین استاد ایران معرفی می‌شد. این‌ها همه در حالی بود که بحرین حکومتی مستقل داشت که پیوند سیاسی و دیپلماتیکی با ایران نداشت.
بیشتر بخوانید:
دیدار محمدرضا شاه با آیت الله
به گزارش رویداد۲۴ در سال‌های پس از کودتای ۲۸ مرداد تا سال ۱۳۴۰ چند بار سخن از حمله نظامی برای گرفتن بحرین بود که هیچ گاه عملی نشد.
بریتانیا در سال ۱۳۴۳ مذاکراتی پنهانی با
محمدرضا شاه پهلوی انجام داد و پیشنهاد واگذاری سه جزیره تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی را که نظامیان بریتانیایی در آن‌ها حضور داشتند در مقابل استقلال بحرین به او داد و شاه را قانع کرد از ادعای تعلق بحرین به ایران دست بردارد. محمدرضا پهلوی در نتیجه این مذاکرات برای نخستین بار در سال ۱۳۴۷ اعلام کرد ایران حاضر است از ادعای مالکیت بر بحرین دست بردارد.
با نظرسنجی سازمان ملل از مردم بحرین و احتساب اکثریت آرا به نفع استقلال بحرین سازمان ملل متحد گزارشی مبنی بر خواست استقلال بحرین از ایران تهیه کرد که باعث شد احزاب پان ایرانیست دولت را استیضاح کنند.
شورای امنیت بر اساس این گزارش استقلال بحرین از ایران را تصویب کرد و بحرین در ۲۳ مرداد ماه سال ۱۳۴۹ از ایران جدا شد. محمدرضا پهلوی نخستین کسی بود که استقلال بحرین را به مردم و دولت آن‌ها تبریک گفت و سازمان ملل متحد بحرین را به عنوان کشوری مستقل به رسمیت شناخت.
هنگام جدایی بحرین از ایران هیچکدام از نمایندگان مجلس سخنی نگفتند. مجلس در آن دوره بسیار بی‌تاثیر بود. تنها نماینده مخالف این اقدام محسن پزشکپور نماینده پان‌ایرانیست‌ها بود که نطق پرشوری در مجلس ایراد کرد و طبیعی بود مخالفت یک نفر و یک نطق تاثیری در شرایط ایجاد نخواهد شد.