محمدرضا خباز گفت: چنین فردی از یک سو مورد اعتماد رهبری است و می‌تواند اختیارات ایشان را هم اِعمال کند و از سمتی به صورت غیرمستقیم مورد تأیید ملت است و می‌تواند با داشتن اختیارات زیاد کار‌ها را جلو ببرد
رویداد۲۴ عباس عبدی اخیرا در یادداشتی در روزنامه اعتماد سخن از ضرورت تغییر نظام سیاسی ایران از ریاستی به پارلمانی به میان آورده است. اما چه‌قدر این تغییر می‌تواند مثبت باشد و در شرایط کنونی باعث گشایش حقوقی و سیاسی شود؟
محمدرضا خباز، فعال سیاسی اصلاح طلب درباره این موضوع گفت: «انقلاب اسلامی ایران وقتی به ثمر رسید به‌سرعت بحث تدوین قانون اساسی به میان آمد و بعد از گذشت ۱۰ سال امام با تیزبینی خاصی که داشت دستور بازنگری در قانون اساسی را دادند. اکنون هم بیش از سی‌سال از آن بازنگری می‌گذرد و فراز و فرود‌های زیادی در ایران و جهان رخ داده لازم است اکنون هم در قانون اساسی بازنگری صورت گیرد. رهبر انقلاب هم در سفری که ۱۰ سال پیش به کرمانشاه داشتند، از طرح بازنگری در قانون اساسی سخن گفتند و نقل به مضمون فرمودند که پیش نیاز آن وجود چند حزب فراگیر و قوی در کشور است تا آن‌ها نظرات مردم را نمایندگی کنند. من هم در این یک سال گذشته در مصاحبه‌های متعدد گفته‌ام که راهی جز بازنگری قانون اساسی وجود ندارد».
او ادامه داد: «کشور ما جزو گران‌ترین کشور‌ها از نظر اداره‌شدن است؛ یعنی هزینه‌ای که بر مردم برای اداره کشور تحمیل می‌شود اصلا منطقی نیست. در مجلس هشتم با دوستان صحبت‌های زیادی می‌کردیم که این‌نهاد‌های موجود باید با یکدیگر ادغام شوند تا هزینه‌های کشور به حداقل خود برسد و می‌دانیم که برای تحقق چنین امری نیاز به اصلاح قانون اساسی وجود دارد».
بیشتر بخوانید: آیا روسای نهاد‌های انتصابی فرصت کاندیداتوری در انتخابات ۱۴۰۰ را از دست می‌دهند؟
خباز تصریح کرد: «واقعیت این است که کار باید از سرچشمه اصلاح شود؛ یعنی فردی که انتخاب می‌شود باید همه اختیارات را داشته باشد. اگر احزاب قدرتمندی وجود داشته باشند فردی از این نظام حزبی برمی‌آید که آگاه به امور است. از سوی دیگر باید فضای کلی سیاسی هم به سمت حزب‌پذیری و نه حزب‌ستیزی حرکت کند. بعد از این مرحله مجلسی هم تشکیل می‌شود، یک مجلس مقتدر و با نمایندگانی شایسته، نخبه و پخته باشد که در چنین شرایطی مجلس در رأس امور قرار گیرد. با وجود چنین پیش فرض‌هایی رهبر انقلاب یک یا چندنفر را به مجلس معرفی می‌کنند تا نمایندگان مردم برای تعیین نخست وزیر به آن فرد یا افراد مورد نظر رأی دهند. چنین فردی از یک سو مورد اعتماد رهبری است و می‌تواند اختیارات ایشان را هم اِعمال کند و از سمتی به صورت غیرمستقیم مورد تأیید ملت است و می‌تواند با داشتن اختیارات زیاد کار‌ها را جلو ببرد».