رویداد۲۴تصویر ثبت شده در سال ۱۹۷۵ در الجزایر که صدام حسین و محمدرضا شاه پهلوی در آن مشخص هستند. در نشست اوپک سال ۱۹۷۵ اتفاق مهمی رخ داد؛ ایران و عراق که تا آن زمان بر سر منازعات مرزی تنش های بسیاری داشتند با میانجی گری هواری بومدین در نشست اوپک به توافق رسیدند و زد و خورد های مرزی به اتمام رسید.
در تمام سال هایی که ایران و عراق بر سر مساله اروند رود و خطوط مرزی خود مشغول نزاع بودند ایران دست برتر را داشت.
ایران ارتش مجهزی داشت و سنگر های مرزی اش در ارتفاعات قرار داشتند که عملا به معنای برتری ایران در منازعات بود. همچنین پس از درگیری هایی که در سال های دهه چهل به بعد پیش آمد ایران از کُردهای مخالف دولت عراق حمایت کرد و به آنها پول و اسلحه داد.
پس از اینکه شاه در ۱۹۶۹ معاهدات با عراق را به صورت یکجانبه لغو کرد عراقی ها مدام به خاک ایران وارد می شدند و به بهانه مقابله با کُردها خرابی هایی در مرز های ایران ایجاد می کردند.
در درگیری های مرزی برتری همواره با نیروهای ایرانی بود چرا که سنگر های دفاعی ایران در ارتفاعات بنا شده بود و ارتش بسیار مجهز تری نسبت به عراق داشت.
بر اثر این درگیری‌ها شورای امنیت وارد ماجرا شد و الجزایر برای رسیدن به توافق بین تهران و بغداد نقش میانجی را بازی کرد. مهم ترین علت رسیدن به این توافق بالا رفتن قیمت نفت بود؛ دو کشور می خواستند به دور از منازعات از درآمد های نفتی لذت ببرند و کشور های منطقه نیز از این آرامش منتفع می شدند و بنابرین همه گی تلاش کردند تا بین ایران و عراق قرارداد صلحی امضا شود.
بیشتر بخوانید: حمله نظامی عراق به کویت به فرماندهی صدام
در سال ۱۹۷۵ این تلاش ها نتیجه داد و محمدرضا شاه پهلوی با صدام حسین که در آن زمان معاون حسن البکر رییس جمهور عراق بود دیدار کرد و طرفین قرارداد الجزایر را امضا کردند.
بر اساس این قرارداد عراق از ادعای مالکیت اروند رود، که خود آن را شط العرب می نامیدند، دست برداشت و کشتی های دو کشور اجازه عبور و مرور را پیدا کردند.همچنین حکومت ایران از حمایت کُرد های مخالف دولت عراق عقب نشینی کرد و نهایتا خط تالوگ به عنوان مرز میان دو کشور تعیین شد.
در ایران پروپاگاندای پهلوی قرارداد الجزایر را پیروزی و دستاورد ملی خواند ولی حکومت پهلوی به بسیاری از مفاد آن من جمله مالکیت میمک برای طرف عراقی وفادار نماند. با وجود این تخطی ها اما حکومت عراق توان پاسخگویی نظامی و اقتصادی به حکومت ایران را نداشت.
اما با وقوع انقلاب ۵۷ و تزتزل ایران، عراق قرصتی برای جبران پیدا کرد و در نتیجه آن، شش سال پس از ثبت این تصویر،اواخر شهریور ماه سال ۱۳۵۹، صدام حسین قرارداد الجزایر را مقابل رسانه ها پاره کرد و جنگ ایران و عراق آغاز شد.