زمانی که به بوسنی و هرزگوین رسیدیم، خبرنگاران از من پرسیدند: «دوست دارید کدام شخصیت اهل بالکان را به‌عنوان مهمترین چهره فوتبالی ملاقات کنید؟» بدون درنگ پاسخ دادم: «ایویکا اوسیم!». او که اکنون ۷۹ ساله است، سابقاً سرمربی تیم ملی ژاپن بوده و پیش‌تر در جام جهانی ۱۹۹۰ یوگسلاوی را به مرحله یک چهارم نهایی رسانده است.
فردای بازی، یکی از خبرنگاران بوسنیایی به سمتم آمد و موبایلش را باعجله به دستم داد و او، ایویکا اوسیم بزرگ‌ترین اسطوره فوتبالی آن منطقه، پشت خط بود. ۴۰ دقیقه صحبت ما در چشم به هم زدنی گذشت، توصیه‌های فراوانی برای من داشت. در صدایش نوعی دلتنگی برای مربیگری و عشقی ابدی به فوتبال حس می‌کردم.
بیشتر بخوانید: می‌گفتند از سفارت ایتالیا به استراماچونی گفته‌اند نمان!
همیشه دوست داشتم مثل او باشم - یک معلم - که صداقت حرف‌هایش ممکن بود به مذاق همه خوش نیاید و به دنبال راضی کردن عموم نبود؛ خصوصیاتی کمیاب و نادر در روزگاری که فریبکاران و متقلبان جولان می‌دهند.
بعد از مکالمه، کاملاً تحت تأثیر قرار گرفته بودم. صدایش در گوشم بود و ممکن نبود خاطره هم‌صحبتی با او در ذهنم کمرنگ شود. وقتی که به فرودگاه رسیدیم، در یک کتاب‌فروشی چشمم به کتابی درباره اوسیم افتاد. انگار که خودش می‌خواست به نحوی مرا از سارایوو بدرقه کند. عجب تجربه‌ای!