روزگار او را از صحنه دور کرد و کرونا، او را از زندگی دور کرد تا ناباورانه سفر بی‌بازگشت یک هنرمند درخشان دیگر را به نظاره بنشینیم.
رویداد۲۴ کمتر از سه ماه پیش بود که به انگیزه هفتاد و نهمین سالروز تولد پرویز پورحسینی با او هم‌کلام شدیم. آن زمان هرگز تصور نمی‌کردیم که به فاصله‌ای این چنین اندک، این گفتگو را به مناسبت درگذشتش بازنشر کنیم.
شروع صحبت‌مان با کرونا بود و اینکه این ویروس دهشتناک چگونه ما را غرق خود ساخته. آن چنان که حواس‌مان نیست روز‌هایی که سپری می‌کنیم، آخرین روز‌های این قرن است و همه در روزمرگی عجیبی گرفتار آمده‌ایم و او در تایید این سخن گفته بود: «همینطور است که می‌گویید. به خاطر شرایط کرونا از خیلی چیز‌ها غافل شده‌ایم؛ روزمرگی. تلاش برای زنده ماندن در این شرایط نابسامان.»
پورحسینی دل‌نگران مادر پیرش بود که بیش از ۹۰ سال سن دارد و می‌گفت خیلی آسیب‌پذیر است. به خاطر کرونا با کسی معاشرت نداشتند و می‌گفت فقط پسر، عروس و نوه‌هایش به آن‌ها سر می‌زنند.
از او خواسته بودیم به بهانه روز تولدش آرزویی داشته باشد. شاید آن زمان فکر نمی‌کردیم این آرزو این چنین دست‌نیافتنی باشد و او گفته بود: «حس می‌کنم بیشتر مردم روزگار من زندگی موقت دارند. همه منتظرند که به شرایط عادی بازگردند و به زندگی طبیعی بپردازند. امیدوارم به این وضعیت برسند.»
پرویز پورحسینی در ذهن مخاطبان تئاتر، سینما و تلویزیون، بازیگری به یاد ماندنی است. کمتر بازیگری کارنامه پرباری مانند او دارد و با این همه کارگردان صاحب‌نام همکاری کرده باشد.
تماشاگران تئاتر قدیمی‌تر حضور چشمگیر او را در آثار بهرام بیضایی، حمید سمندریان، علی رفیعی، آربی اوانسیان، بیژن مفید، داریوش فرهنگ، محمد علی کشاورز، رضا قاسمی، فردوس کاویانی، هوشنگ حسامی، جمشید ملک‌پور و... و البته پیتر بروک کارگردان شهیر تئاتر جهان به یاد دارند.
در آثار تصویری نیز با هنرمندانی همچون داود میرباقری، مرضیه برومند، حسن فتحی، محمد رحمانیان، یدالله صمدی، مسعود کیمیایی، ابوالحسن داودی، سیامک شایقی، امرالله احمدجو، بهروز افخمی، شهرام اسدی، مهدی فخیم‌زاده، محمد بزرگ‌نیا و ... نیز همکاری داشته است.
او، اما در ارزیابی کوتاهی از کارنامه هنری خود گفته بود: «طی این سالیان خیلی کار‌های انجام نشده داشته‌ام. دلم می‌خواست این سال‌ها به تئاتر بیشتر می‌پرداختم، ولی شرایط تئاتر و روزگار باعث دور ماندنم از صحنه شد.»
از او پرسیده بودیم که کدام یک از کارهایش را بیشتر دوست داشته و او پاسخ داده بود: «از تئاتر نقش «راسکولنیکوف» در نمایش «جنایت و مکافات» اثر داستایوسکی را دوست داشتم که سال ۱۳۵۶ در تالار اصلی تئاتر شهر اجرا شد. این نقش برایم چالش فراوان داشت. در سینما هم با نقش‌هایی که در فیلم‌های «باشو غریبه کوچک»، «ایستگاه»، «طلسم» و «قاتل اهلی» بازی کردم، بیشتر ارتباط برقرار کردم.»