رویداد۲۴ افزایش توانمندی های ایران، ایالات متحده را مجبور به بازنگری در معماری دفاعی اش در خاورمیانه می کند. به جای تکیه بر شمار اندکی از پایگاه های دائمی و بزرگ در نزدیک ایران، ایالات متحده باید بر مجموعه ای از پایگاه های کوچک و پراکنده تمرکز کند. گذار به سمت راهبرد حضور کم تر و دیپلماسی بیشتر در منطقه، ایالات متحده را وا می دارد تا از یک معماری توزیع شده انعطاف پذیر برای امنیت نیروهای آمریکایی بهره ببرد.
پس از جنگ اول خلیج فارس و با جنگ های اخیر بسیاری از پایگاه های آمریکا به پایگاه های دائمی تبدیل شده اند و شماری از مراکز عملیاتی نیز افزایش یافته اند.
به رغم آن که ردپای ایالات متحده در جنگ های افغانستان و عراق کاهش یافته اما معماری پایه ایالات متحده گسترش یافته است. هر دو پایگاه العُدید (Al Udeid) و الظفرا(Al Dhafra) در امارات در حال گسترش هستند تا نیروهای بیشتر ایالات متحده را به صورت دائمی در خود جای دهند. با این حال، گسترش مداوم این پایگاه ها همواره در راستای پیشبرد اهداف ایالات متحده و امنیت شرکای منطقه ای نبوده است.
همچنان که برتری هوایی ایالات متحده، به ویژه برای شیوه جنگی آمریکا ضروری شده، توانایی های دشمن نیز بر جلوگیری از تجمع نیروهای ایالات متحده قبل از درگیری تمرکز یافته است.
گسترش موشک های بالستیک و کروز و همچنین هواپیماهای بدون سرنشین می تواند توانایی نظامی ایالات متحده برای عملیات از پایگاه های جلویی را مختل کند. ایران ممکن است در پی نابودی اهدافی مانند هواپیماها یا پدافندهای هوایی باشد که ایالات متحده به راحتی و به سرعت نمی تواند آنها را جایگزین کند.
ایران سخت افزار و توانایی اجرای حملات دقیق به اهداف نزدیک را دارد. سرمایه گذاری ایران در قابلیت های موشکی، نیروهای آمریکایی را با چالش مکان یابی و نابودی اهداف کوچک و پراکنده روبه رو می کند. به این ترتیب، ایران با دارا بودن بزرگترین زرادخانه موشکی خاورمیانه می تواند به مهمترین و بزرگ ترین پایگاه های ایالات متحده به راحتی آسیب بزند.
بیشتر بخوانید: اعزام زیردریایی آمریکایی به خلیج فارس در آستانه سالگرد ترور سردار سلیمانی چه معنایی دارد؟
ایران همچنین می تواند با ابزارهای غیر متعارف قابلیت های متعارف خود را تقویت کند. همانند استفاده از نیروهای نیابتی که می توانند دامنه فعالیت خود را گسترش داده و امکان انکار باورپذیری را ایجاد کنند. به این ترتیب، نسبت دادن مستقیم حملات به ایران دشوار و پاسخ های احتمالی پیچیده می شود.
توانایی دفاع ایالات متحده نامحدود نیست. مثلا به اندازه کافی سامانه موشک های پاتریوت را در اختیار ندارد. ارسال شمار زیادی از آنها به خاورمیانه انباره این سامانه ها در مناطق هند، اقیانوس آرام و اروپا را کاهش می دهد. با این حال، حتی اگر ایالات متحده از سامانه های پدافند هوایی کافی برخوردار باشد، ایران بازهم شمار موشک های مورد نیاز برای دور زدن این سامانه ها را خواهد داشت.
در شرایط کنونی پایگاه های هوایی بزرگ برای پاسبانی از دارایی های ایالات متحده ضروری به نظر نمی رسند و از سوی دیگر در برابر حملات موشکی ایران آسیب پذیرند. ایالات متحده باید ساختار پایه فعلی را کوچک کند و به مجموعه ای از پایگاه های توزیع شده کوچک تر در سرتاسر منطقه تبدیل کند، به طوری که آن پایگاه های کوچک میزبان چرخش واحد های آمریکایی باشند.
برای اجرای این رویکرد باید پایگاه های العدید و کمپ آریفجان(Arifjan) کوچک شوند. ترک کامل این پایگاه ها به معنی کنار گذاشتن سرمایه های ایالات متحده و هم آسیبی به روابط ایالات متحده با شرکای منطقه ای است. بنابراین حضور کمرنگ آنها برای فعالیت های صلح از جمله اقدامات مبارزه با تروریسم و همکاری های امنیتی عاقلانه به نظر می رسد. از آنجا که دسترسی به بندر بیش از پایگاه های دریایی برای ایالات متحده مهم است بنابراین آمریکا باید حضور دریایی را به پایگاه خود در بحرین محدود کند و همزمان دسترسی به بنادر کلیدی همانند دُغم Duqm در عمان و جبل علی در امارات را حفظ کند.
برای تکمیل این دگرش ها، واشنگتن باید به توافق نامه های از پیش تعیین شده دسترسی داشته باشد تا در صورت لزوم به سرعت توانایی هایش در منطقه را افزایش دهد.
در صورت بروز بحران با ایران، ایالات متحده باید نیروهایش را از نزدیکی خلیج فارس به پایگاه های دورتری مانند پایگاه هوایی شهید موفق در اردن یا پایگاه پرنس سلطان انتقال دهد، چرا که ایران موشک های کم تری برای رسیدن به آنها دارد. پایگاه هوایی پرنس سلطان عمق راهبردی مورد نیاز برای پراکندگی نیروها در مواردی که دارایی های هوایی به راحتی تهدید می شوند – مانند العدید و الظفرا – را فراهم کند. ترکیبی از بستن پایگاه ها و ادغام ها که به شبکه ای چند لایه و توزیعی می انجامد به پراکندگی بیشتر نیروهای ایالات متحده کمک می کند و انعطاف پذیری نیروها را افزایش و جذابیت آنها برای هدف قرار داده شدن را کاهش می دهد.
از آنجا که برنامه ریزی دفاعی ایالات متحده بر جنگ با قدرت های بزرگ است یک ساختار پایه توزیع شده در خاورمیانه متناسب با چارچوب دفاع ملی سال 2018 می تواند نگرانی ایالات متحده از ایران را کاهش و تمرکز را بر مبارزه با چین و روسیه استوار کند.