کاروان ایران با هشت مدالی که در المپیک ریو کسب کرد نشان داد از قدرت خوبی برخوردار است. در جلسه ای که مدیران ورزش کشور با وزیر ورزش و جوانان داشتند ایشان نقشه ای را ترسیم کرد که ما به نسبت جمعیت و یا هزینه ای که کردیم به طور میانگین چهار مدال باید می گرفتیم اما حالا صاحب هشت مدال شده ایم. شخصاً معتقدم کاروان ایران فراتر از انتظارات کار کرد و ما در بسیاری از المپیک ها کم فروغ تر از این ظاهر شده بودیم. برای آنکه در آینده بتوانیم بهتر از این عمل کنیم باید به سمت استعدادیابی در سراسر کشور برویم. ما عادت کردیم که منتظر باشیم تا یک رضازاده، بهداد سلیمی، هادی ساعی و یا هر نخبه دیگری وارد ورزش شود و برای کشور افتخارآفرینی کند. باید توجه داشت که ظهور و بروز نخبگان در ورزش همیشگی و مداوم نیست و ما باید برای تصاحب مدال کار اساسی و پایه ای کنیم. باید مدلی برای استعدادیابی و پرورش استعدادها از سوی وزارت ورزش و جوانان به فدراسیون ها ارائه شود تا آن ها بر روی همان مدل برنامه ریزی کنند و پس از مدتی بیایند و بگویند چه کردند. وزارتخانه به لحاظ مالی باید دست فدراسیون ها را بگیرد. هرچند که به لحاظ اقتصادی اوضاع تمام وزارتخانه ها خوب نیست ولی تزریق پول آن هم در 45 روز مانده به اعزام کاروان، خیلی کارساز نیست. نباید اوضاع ورزش طوری باشد که فدراسیون شنا بگوید ما استخر نداریم. الان بسیاری از امکانات فدراسیون اسکواش بصورت اجاره ای در اختیار ما است. دیگر به ورزشکاران نمی شود گفت بروید و با غیرت موفق شوید. اوضاع نقدینگی فدراسیون ها به قدری نامناسب است که حتی در دادن حقوق کارمندان مشکل دارند. اکثر فدراسیون ها نمی توانند برای خود اسپانسر پیدا کنند. بسیاری از رشته های ورزشی پخش تلویزیونی ندارند و برای همین مظلوم مانده اند. وقتی پول و امکانات در حد مناسب وجود ندارد، برنامه ریزی هم نمی شود کرد. اینکه بسیاری از ورزشکاران نامدار ما نمی توانند موفقیتی کسب کنند برای آن است که تا روزهای آخر برای کسب سهمیه المپیک می جنگیدند، در حالی که بدن آن ها نیاز به آماده سازی برای مسابقات را داشت. با تمام این مشکلات، برخی مربیان ما عادت به قهر پیدا کردند و برخی اعتماد به نفس بالا دارند. شاید یکی از دلایل آنکه نتوانستیم در المپیک ریو بهتر از این ظاهر شویم همین روش بعضی مربیان بود.
*
رییس
فدراسیون اسکواش
منبع: دوهفته نامه آیت ماندگار