رویداد۲۴ سالی که سینما عملا تعطیل بود، نمایش خانگی رونق داشت، نقش‌هایی از این سال به یادگار ماند که قابل ستایش بوده، این فهرست را ببینید، طبعا می‌توانست گزینه‌های دیگری هم در خودش داشته باشد.
مهران غفوریان با بازی در نقش «کیان»، اولین کمدینی نیست که در ایفای نقش جدی، مخاطبانش را شگفت زده کرده است. «کیان» شخصیت به ظاهر ساده، ولی در باطن خطرناک که با بازی منحصر به فرد غفوریان چه در لحن و اجرا آن قدر جذاب شده است که این کاراکتر تا سال‌ها در ذهن مخاطب باقی می‌ماند. انتخاب مهران غفوریان برای این نقش یک هوشمندی بزرگ است. تجربه ثابت کرده بازیگرانی که عمدتا در نقش‌های کمدی دیده شده اند، با هدایتی درست می‌توانند شگفتانه‌هایی در آثار غیر کمدی رقم بزنند.
پردیس پورعابدینی در اولین نقش حرفه‌ای اش در آقازاده در نقشی پیچیده و سخت بازی قابل قبولی داشته است. او با بازی دو گانه‌اش در نقش «مانلی» (طعمه‌ای که سر راه رقبا نیما بحری قرار می‌گیرد) و «راضیه» (دختری که از شهرستان به دنبال آرزوهایش به تهران آمده) نوید یک بازیگر با استعداد را می‌دهد. پورعابدینی درباره سریال آقازاده گفت: در ابتدای کار من فقط می‌دانستم دو شخصیت «راضیه» و «مانلی» در یک سری چیز‌های اساسی با هم فرق می‌کنند و هر چقدر داستان جلو می‌رود ممکن است با یکدیگر نقطه تلاقی داشته باشند. راستش در آغاز کاملاً گنگ بودم و نمی‌دانستم چه اتفاقی می‌افتد. با کمک آقای توفیقی هر چه کار جلوتر رفت، کاراکتر‌ها را شناختم.
سریال هم گناه به کارگردانی مصطفی کیایی اولین تجربه‌ی مارال بنی آدم در نمایش خانگی است. داستان این سریال در خصوص خانواده‌ای قدیمی در تهران به نام صبوری است که سال‌ها است در کار پرورش گل‌های تزئینی و گل‌های مختلف هستند. در چندین ماهی که سریال هم‌گناه پخش شد، بنی‌آدم به خوبی توانست نقش خود را به خوبی ایفا کند. در میان بازیگران مطرح سریال بازی مارال بنی آدم بیشتر به چشم می‌آید. او کاراکتر نسبتا متفاوتی در فیلمنامه دارد و توانسته یکی از تاثیرگذارترین نقش‌های این سریال را بازی کند.
«رحمت بخشی» یک کشاورز ساده مزرعه پنبه با بازی فرامرز قریبیان که قصد می‌کند به خاطر زمینش به دادخواهی برود. بازی فرامرز قربییان بخشی از کمبود‌های فیلمنامه را پر می‌کند و برگ برنده‌ی خروج حاتمی کیا است. قربییان در آستانه ۸۰ سالگی قهرمانی جذاب و باور پذیر خلق می‌کند.
جهان با من برقص، روایت جشن تولد جهان است. برادر جهان، برای آخرین تولد او، همه دوستانش را در خانه جنگلی جهان جمع می‌کند تا یک‌بار دیگر، جهان میان دوستان و خانواده‌اش طعم زندگی را بچشد. مجموعه بازیگران جهان با من برقص با بازی یک دست و درخشان که به خوبی از عهده اجرا آن برآمده اند از علی مصفا در نقش «جهان» تا «حمید» با بازی سیاوش چراغی‌پور. این جمع دوستانه، با همه فراز و نشیب‌های هر رابطه دوستانه دیگر همراه است.
رضا بابک با بازی در نقش «فریدون»، پیرمردی که دست روزگار تنبیه‌اش کرده و شور جوانی‌اش را گرفته به شدت موفق است. حضوری که ترحم مخاطب را بر می‌انگیزد و اجازه نمی‌دهد که لحظه‌ای او را فراموش کند. حضور رضا بابک بعد از سال‌ها بر پرده سینما ارزشمند است و این حسرت را برای مخاطب به همراه دارد که چرا سینمای ایران آنطور که باید و شاید قدرش را ندانسته است.
سحر دولتشاهی با بازی در نقش «فرانک» هم دانشگاهی و معشوقه رامین در گذشته، تولید کننده مواد و کارمند آزمایشگاه، یک بازی کم نقص و کاراکتری جذاب خلق می‌کند. یکی از ماندگارترین کاراکتر‌ها در کارنامه کاری‌اش است و بار دیگر ثابت می‌کند چه بازیگر قابلی است. البته دولتشاهی در «می‌خواهم زنده بمانم» هم تا اینجای کار از پس کار برآمده.
شنای پروانه فیلمی درام به کارگردانی محمد کارت است. شنای پروانه با یک اتفاق شوکه‌کننده آغاز می‌شود. فیلمی از شنای «پروانه» در استخر، در حال دست‌به‌دست شدن است و شوهر گنده لات او، «هاشم» تاب تحمل چنین رخدادی را ندارد و این سر آغاز تمام پریشان‌حالی‌های «حجت» است. بی شک بهترین بازی فیلم شنای پروانه متعلق است به جواد عزتی در نقش «حجت» است. عزتی سکوت، عصبانیت، خشونت و دل‌رحمی را به یک اندازه به بازی‌اش وارد می‌کند و اکت خوبی دارد.
اهل هنر سال 1400 در نقش زندگی
جهان با گلها برقص ؟
..............
گرگ زخمی