رویداد۲۴ در تمام لیگ‌های معتبر جدول پاس گل ارزشی معادل جدول گلزنان دارد. ضریب پاس گل در امتیاز دهی به بازیکنان، همان ضریب گلزنی است و قیمت بازیکنان گلساز تقریباً مشابه گلزنان. فوتبال مدرن پذیرفته که گلسازی دست کمی از گلزنی ندارد و گلزنی هم که مشخص است، هدف فوتبال و نتیجه با آن به دست می‌آید.
اما گاهی اوقات ساختن یک گل تأثیری به مراتب بیشتر از به ثمر رساندن همان گل دارد. مثال واضح آن، دیدار این هفته پرسپولیس و نساجی. پرسپولیس تا دقیقه آخر بازی خانگی را برده بود و سه امتیاز را در جیب داشت. بنابراین زدن گل دوم تأثیری در امتیازات نداشت اما پاس گلی که امید عالیشاه به عیسی آل‌کثیر داد در آستانه حضور در لیگ قهرمانان آسیا می‌تواند سرنوشت سرخ‌ها را زیر و رو کند.
به عقب برگردید؛ تا قبل از این مسابقه همه رسانه‌ها از ضعف مهاجمان پرسپولیس می‌نوشتند. از ۲۵ گل پرسپولیس در لیگ بیستم تنها دو گل سهم مهاجمان بود. مهدیخانی، عبدی، رمضانی و حتی مغانلو لژیونر هم نتوانستند تغییری در این روند ایجاد کنند و در مشهد دروازه خالی را هم به «چمن بلند» باختند!
بیشتر بخوانید: تعداد شکست‌های پرسپولیس با یحیی کمتر از انگشتان یک دست!
از آن طرف عیسی آل‌کثیر پس از محرومیت ۶ ماهه فقط ۶ دقیقه فرصت بازی پیدا کرده بود؛ در همان مشهد. این‌بار یحیی به او ۲۰ دقیقه فرصت داد و کیست که نداند راه افتادن آل‌کثیر چه اهمیتی برای پرسپولیس دارد. امید عالیشاه با آن حرکت و با آن پاس، روحیه و اعتماد به نفس را به عیسی و دیگر مهاجمان پرسپولیس برگرداند. تنها پس از ۲۶ دقیقه بازی و حالا کسی به شرایط مسابقه برگشته که همه می‌دانند به صورت ذاتی پتانسیل گلزنی را دارد و قطعاً در مسابقات مهم آسیایی دست پرسپولیس را خواهد گرفت. پرسپولیس اگر این بازی را با نتیجه دو رقمی هم می‌برد، فقط سه امتیاز می‌گرفت اما عالیشاه با آن پاس گل خط حمله تیمش و بازیکنان قفل شده را آزاد کرد. این همان تأثیری است که گفتیم و یک گلساز می‌تواند روند یک تیم را عوض کند.
حالا نگاه کنید به لیگ برتر خودمان و سایر تیم‌ها. هر فصل بهترین گلسازما در خوشبینانه‌ترین حالت، نصف بهترین گلزن آمار دارد. در کل تاریخ ۲۰ ساله لیگ برتر یک یا دو بازیکن در یک فصل در گلسازی دو رقمی شده‌اند. چه نتیجه‌ای می‌گیرید؟ اگر دستمزدها صد برابر ارقام فعلی هم بشوند، تا زمانی که تفکر حرفه‌ای در تیم‌ها نباشد تغییری در کیفیت بازی‌ها اتفاق نخواهد افتاد.
همان چیزی که مربیان سنتی با لفظ «رفاقت» از آن یاد می‌کنند و در فوتبال مدرن به آن روحیه تیمی می‌گویند. این در فرهنگ ماست که باید حتماً با هم‌تیمی‌ات رفیق باشی تا به او پاس بدهی! در فوتبال مدرن برای انجام دادن کار درست، نیازی به داشتن روابط شخصی نیست. بازیکنان یاد می‌گیرند در خدمت تیم باشند و البته آنجا همه چیز سر جای خودش است و کسی به واسطه روابط شخصی پست‌های حساس و حیاتی نمی‌گیرد!