وی افزود: سازمان جهانی بهداشت WHO، شیوع کووید ۱۹ را به عنوان یک تهدید «سطح بالا» شناسایی کرده است و در حال حاضر، استراتژی‌های درمانی برای مبارزه با این ویروس کاملاً حمایتی بوده و پیشگیری، بهترین راه برای قطع زنجیره‌ی انتقال در جامعه است، اما به دلیل فاصله گذاری اجتماعی و اقدامات قرنطینه‌ای در بسیاری از کشورها، مشارکت مردم در بسیاری از زمینه های زندگی اجتماعی و فعالیت های روزمره مختل شده و هدف ما در این پژوهش، «بررسی تاثیرات کووید ۱۹ بر یکپارچگی اجتماعی و مشارکت در فعالیتهای روزمره زندگی» بود.
وی گفت: در واقع، درک پیامدهای روانی-اجتماعی اقدامات محدود کننده، امکان تصمیم گیری بهتر را فراهم می‌کند و مطالعه حاضر با هدف « ارائه بینشی در مورد تاثیر قرنطینه و فاصله گذاری اجتماعی بر مشارکت در فعالیتهای روزمره زندگی و تعاملات اجتماعی »، براساس داده‌های استخراج شده از پاسخ ۴۶۱ نفر در کشور نشان داد که اقدامات محدود کننده در طی شیوع کووید ۱۹ ، دارای تاثیرات منفی در زمینه های یکپارچگی در منزل، یکپارچگی در اجتماع و فعالیتهای مولد و هدفمند است.
این متخصص علوم اعصاب تصریح کرد: مطالعه ما نشان داد که پس از همه‌گیری کووید ۱۹، زندگی اجتماعی افراد به شدت مختل شده و شیوع کرونا، تأثیرات مستقیم و غیرمستقیم روانشناختی و اجتماعی گسترده دارد، بطوری که علاوه بر آسیب های جسمی این بیماری، ترس از آلوده شدن، از دست دادن عزیزان، از دست دادن شغل، از دست دادن فرصت های تحصیلی، تفریح، آزادی و حمایت، تأثیرات عمیق روانی دارند.
وی افزود: داده های به دست آمده از این پژوهش، در تعیین مکانیسم‌های علمی مرتبط با سلامت روان ضعیف از جمله تنهایی، حیاتی هستند. در مواجهه با پیامدهای این بیماری، منابع اجتماعی و شخصی موجود (به عنوان مثال، ملاقات با خانواده و بستگان)، از جمله عوامل انعطاف پذیر و موثر برای حل مشکلات بهداشت روان در این شرایط خاص و استرس زا هستند، در حالی که این بیماری به منابع انعطاف پذیر جامعه حمله کرده و آنها را از بین برده است.
حقگو پیشنهاد داد: به منظور کاهش تاثیرات منفی روانی- اجتماعی شرایط قرنطینه و فاصله گذاری اجتماعی، اجرای استراتژی‌های ملی برای ارتقای مشارکت‌های اجتماعی از طریق برنامه‌های مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) مانند تماس‌های ویدیویی، رسانه‌های اجتماعی و آموزش‌های از راه دور برای برقراری ارتباط، موثر خواهد بود.
وی افزود: یافته های اینگونه مطالعات کمک می کنند تا با یک برنامه ریزی مناسب، صرف نظر از ترس و تهدیدات این بیماری، راه حلی برای غلبه بر انزوای اجتماعی ناشی از بیماری و عوارض دیگر پیدا کرده و سیستم اجتماعی برهمین اساس تنظیم شود، چرا که هدف نهایی، «برجسته کردن اهمیت تنظیم برنامه ها در جهت حمایت از افراد در هنگام گذر از این بحران است».
این عضو هیات علمی گروه کاردرمانی دانشگاه همچنین، دانش مبتنی بر مداخلات تخصصی کاردرمانی برای بهبود مقاومت مردم در برابر این شرایط را لازم دانست.
نتایج حاصل از یافته‌های پژوهش « دکتر حجت اله حقگو، دکتر الیاس منفرد (اعضای هیات علمی گروه کاردرمانی دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی) و دکتر محسن واحدی ( عضو هیات علمی آمار زیستی و اپیدمیولوژی این دانشگاه)، نشان‌دهنده‌ی تاثیر کووید ۱۹ بر جنبه های مختلف زندگی افراد جامعه در حیطه‌های فعالیت در منزل، فعالیت های اجتماعی و فعالیتهای مولد است.
در مجموع ۴۶۱ شرکت کننده (میانگین سنی ۸/۵ ± ۸۶/۳۶ سال) در این مطالعه مقطعی، از طریق پر کردن پرسشنامه تلفیق اجتماعی Community Integration Questionnaire بصورت آنلاین، مشارکت داشتند. شرکت کنندگان در خرداد ماه سال ۱۳۹۹ در ایران از طریق یک نظرسنجی آنلاین وارد مطالعه شدند و برای تکمیل پرسشنامه تلفیق اجتماعی (CIQ) از طریق شبکه جهانی وب دعوت شدند. این پرسشنامه به مدت دو ماه در دسترس افراد شرکت کننده جهت تکمیل آن بود.
طبق نتایج حاصل از این پژوهش، قبل از شیوع کرونا، حدود ۲۵ درصد از پاسخ دهندگان اظهار کردند که شخص دیگری برای خرید مواد غذایی یا سایر کالاهای مورد نیاز در خانه اقدام می‌کرده است که پس از شیوع کرونا به ۳۷ درصد افزایش یافته است. با این وجود، به‌رغم افزایش نسبی خریدهای پاسخ دهندگان به تنهایی (از ۲۴ درصد به ۲۸ درصد)، مشارکت آنها در خرید با شخص دیگری از ۴۹ درصد به ۳۲ درصد کاهش یافت.
قبل از کرونا، ۴۱ درصد از پاسخ دهندگان گزارش کردند که شخص دیگری در خانه برای آنها غذا تهیه می‌کرده است که پس از شیوع کرونا به ۳۸ درصد رسیده است. در حالی که میزان مشارکت در پخت و پز در خانه افزایش یافته است (از ۲۱ به ۲۴ درصد)، اما درصد کسانی که در خانه به تنهایی غذا تهیه می کنند، اندکی کاهش یافته است (از ۳۶ به ۳۵ درصد).
قبل از کرونا، در حدود ۲۷ درصد از پاسخ دهندگان اظهار کردند که شخص دیگری کارهای خانه را انجام می‌داده است که پس از شیوع کووید۱۹، این میزان به ۲۵ درصد کاهش یافت. در حالی که میزان مشارکت شخصی در کارهای روزمره منزل قبل و بعد از شیوع کرونا تقریباً برابر بود (۴۰ درصد)، افرادی که کارهای روزانه منزل را به تنهایی انجام می دهند (از ۳۱ درصد به ۳۲ درصد) افزایش یافت.
درصد کسانی که در خانه از بچه ها مراقبت می کردند، قبل از شیوع کرونا ۱۴درصد بود که پس از شیوع کرونا به هشت درصد کاهش یافت. میزان مشارکت در مراقبت از کودکان از ۱۸ درصد به ۲۴ درصد افزایش یافت و درصد کسانی که به تنهایی از کودکان مراقبت می کنند از ۱۶ درصد به ۱۸ درصد افزایش یافت. نیمی از شرکت کنندگان در مطالعه (۴۸ درصد) هیچ کودک زیر ۱۷سال در خانه نداشتند.
حدود ۱۰ درصد از پاسخ دهندگان اظهار کردند که قبل از شیوع کرونا در هیچ برنامه اجتماعی مانند دورهمی با دوستان و خانواده شرکت نمی‌کردند . علاوه بر این، افرادی که برنامه‌های دورهمی را برای پاسخ دهندگان هماهنگ می‌کردند، از ۱۵ درصد به هفت درصد کاهش یافته و درصد پاسخ دهندگانی که این برنامه ها را همراه با دیگران هماهنگ می‌کردند، از ۵۶ درصد به ۲۰ درصد کاهش یافته است. همچنین باید توجه داشت، درصد افرادی که این برنامه ها را به تنهایی هماهنگ می‌کردند از ۱۵ درصد به ۹ درصدکاهش یافته است. این نشان دهنده کاهش شدید ارتباطات اجتماعی و برنامه ریزی چنین اجتماعاتی است.
قبل از کووید۱۹، میزان افرادی که امور مالی شخصی شان بوسیله‌ی فرد دیگری انجام می‌شد، ۱۶ درصد بود که پس از شیوع بیماری کرونا به ۲۹ درصد افزایش یافت. همچنین میزان مشارکت افراد در انجام امور شخصی خود به تنهایی از ۵۶ درصد به ۵۲ درصد و مشارکت با شخص دیگر در انجام امور مالی شخصی از ۲۵درصد به ۱۷ درصد کاهش یافته است.
فقط دو درصد از پاسخ دهندگان در طول ماه قبل از کووید۱۹ از خانه برای خرید خارج نشده اند که پس از شیوع کرونا تا ۲۰ درصد افزایش یافته است. در حالی که برغم افزایش درصد افرادی که ۴ بار در ماه برای خرید از خانه خارج شده اند (از ۳۵ به ۶۲ درصد)، درصد افرادی که پنج بار یا بیشتر در ماه برای خرید از خانه بیرون می رفتند، کاهش یافته است (از ۶۱ به ۱۵ درصد).
قبل از شیوع کرونا، ۹۲ درصد از پاسخ دهندگان اظهار کردند که حداقل یک بار در طول ماه برای انجام فعالیت های تفریحی از منزل خارج می‌شدند که پس از شیوع کرونا این میزان به ۱۸ درصد کاهش یافت. همچنین، تعداد افرادی که ماهانه ۴ بار برای شرکت در فعالیتهای تفریحی خانه را ترک می کردند، از ۴۸ درصد (قبل از کرونا) به ۱۲ درصد کاهش یافت (بعد از کرونا). بعلاوه، تعداد افرادی که پنج بار یا بیشتر در یک ماه بیرون رفتند از ۴۱ درصد به سه درصد کاهش یافت. میزان مشارکت در فعالیتهای تفریحی به طرز چشمگیری کاهش یافته است.
قبل از شیوع کرونا، فقط چهار درصد از پاسخ دهندگان در طول یک ماه برای دیدار با دوستان و خانواده خود از خانه خارج نشده اند که پس از شیوع کرونا به ۴۱ درصد افزایش یافته است. با وجود این، تعداد افرادی که ماهانه چهار بار برای ملاقات با دوستان و خانواده خود از خانه خارج می شدند، اندکی کاهش یافت (از ۵۰ درصد قبل از کرونا به ۴۹ درصدپس از کرونا)، تعداد افرادی که هر ماه پنج بار یا بیشتر برای دیدار با دوستان و خانواده از خانه بیرون می روند از ۴۳ درصد به هفت کاهش یافته است.
هفت درصد از پاسخ دهندگان قبل از شیوع کرونا، فعالیتهای تفریحی را به تنهایی انجام می‌دادند که پس از شیوع کرونا به ۲۷ درصد افزایش یافت. اگرچه میزان مشارکت در چنین فعالیتهایی با خانواده و دوستان از ۳۲ درصد قبل از شیوع کرونا به ۷۰ درصد پس از شیوع کرونا افزایش یافت، میزان مشارکت در این فعالیتها با دوستان از ۵۷ درصد به تقریباً صفر درصد کاهش یافت. هیچ تفاوتی بین داشتن یک دوست صمیمی در قبل و بعد از کرونا وجود نداشت.
قبل از شیوع کرونا، تنها سه درصد از پاسخ دهندگان ترک از خانه (نادر/هرگز یا کمتر از یک بار در هفته) را گزارش دادند که پس از کرونا تا ۴۳ درصدافزایش یافته است. همچنین تعداد افرادی که هر هفته خانه را ترک می کردند از ۱۹ درصد به ۳۳ درصد افزایش یافت، تعداد افرادی که هر روز خانه را ترک می کنند تا در فعالیت های مختلف شرکت کنند، از ۷۶ درصد قبل از شیوع کرونا به ۲۲ درصد پس از شیوع کرونا کاهش یافته است.
افرادی که در فعالیت های مدرسه ای/شغلی و فعالیت های مولد شرکت نمی کردند شش درصد قبل از شیوع کرونا بود که پس از آن به هفت درصد افزایش یافت. به‌رغم آن‌که درصد افرادی که در فعالیتهای نیمه‌وقت شرکت داشتند از ۵۱ درصد قبل از شیوع کرونا به ۶۱ درصد بعد از آن افزایش یافت، درصد افرادی که در فعالیتهای تمام وقت شرکت داشتند از ۳۲ درصد به ۱۰ درصد کاهش یافت.