رویداد۲۴ روز گذشته محمدباقر قالیباف، رییس مجلس علنا حمایت خود را از مازیار حسینی به عنوان یکی از گزینه‌های شهرداری آینده تهران اعلام کرد و با او جلسه برگزار کرد.
مازیار حسینی از معاونان سابق قالیباف در زمان شهرداری تهران است که از نظرسیاسی – عقیدتی نه تنها در چارچوب جریان انقلابی جای نمی‌گیرد که مدیری تکنوکرات است که همواره فرمانبر و مرید برنامه‌های قالیباف بوده است.
قالیباف که همیشه سودای رسیدن به پاستور در سر داشته و در ماه‌های از انتخابات سفر‌های زیادی به استان‌های مختلف محروم داشت و مدعی رویکرد انقلابی بود، الان درست در شرایطی که اکثر شهر‌های ایران درگیر اعتراضات و ناراضایتی‌های معیشتی هستند و دامنه این اعتراضات حتی به پایتخت کشیده شد، به جای اولویت دادن به حل مشکلات جامعه همچنان به دنبال سهم خواهی در بهشت است که ۱۲ سال مدیر آن بوده است.
درواقع با نگاهی به فعالیت‌های سردار می‌بینیم که او همچنان دل در گرو شهرداری دارد و نمی‌تواند از آن چشم پوشی کند. حال سوال اینجاست آیا جایگاه شهرداری بالاتر از مجلس است که پارلمان که یک نهاد موثر در حل مشکلات جامعه است را رها کرده و همه تمرکز خود را صرف انتخاب شهردار آینده تهران کرده است؟ محمدباقر قالیباف چرا باید همچنان به سازمانی که ۱۲ سال مدیر آن بوده و بسیاری از تخلفات آن همچنان در حال بررسی است چشم داشته باشد؟
نکته درست همینجاست قالیباف می‌داند با حضور پررنگ و قدرت گرفتن جریان انقلابی در پارلمان قطعا در مجلس آینده جایگاهی نخواهد داشت؛ بنابراین بهترین راه حضور در صحنه قدرت برای شهر و شهرداری تهران است.
او حالا که لیست ائتلافی مورد حمایتش توانسته رای بیاورد خیلی راحت‌تر می‌تواند سهم خود را از شهرداری طلب کند. سهم خواهی که گویا در جریان اصولگرایی این روز‌ها بیش از پیش باب شده است و این جریان باید در تمام دوره حیات خود به یک عده خاصی خود را مدیون بداند و در صدد فراهم کردن مطالبات آن‌ها باشد.
جریان انقلابی و سهم خواهی قالیباف
منتخبان ششمین دوره شورای شهر تهران در هنگامه انتخابات مهم‌ترین وعده هایشان عملکردی شفاف، پاکدستی و استفاده از نیرو‌های انقلابی و جهادی در مدیریت و بدنه شهراری برای حل معضلات و مشکلات این شهر بود.
اما آیا الان جریان انقلابی حاضر است که تمام آبروی خود صرف سردار و سهم خواهی‌های او آن هم بر سر یک گزینه تکنوکرات (مازیار حسینی) بکند. آن هم در شرایطی که شهروندان در این دوره بواسطه کاهش اعتماد کمترین مشارکت را نسبت به انتخابات‌های گذشته داشتند. اخبار فساد و رانت در بسیاری از شهرداری‌ها نیز شکاف بین مسئولان و مردم را بیشتر کرد واعتماد کاهش یافت. در چنین شرایطی آیا جریان انقلابی حاضر خواهد شد تمام اعتبار خود را صرف سهم خواهی یک گروه بکند که همچنان برای تخلفات دوره مدیریت آن‌ها باید به جامعه شهری تهران و مردم پاسخگو باشند؟