يكي از اين موارد موضع اصلاحطلبان نسبت به
انتخابات آينده رياستجمهوري و حمايت از آقاي روحاني است. برخي افراد آن را
به گونهاي تعبير ميكنند كه گويي از روي ناچاري چنين سياستي اتخاذ شده
است و برخي ديگر براي نفي اين ديدگاه آن را سياستي اختياري معرفي ميكنند...
در انتخابات پيش رو هيچ اجباري در انتخاب راه و سياست براي اصلاحطلبان
وجود ندارد. هرچند موانع و امكانات نه چندان مطلوب، قدرت بازي آنان را
محدود كرده است ولي ارزش كار آنان در اين است كه با چنين وضعي بازي خوبي
را انجام دهند. سياستها و بازي آنها بايد به گونهاي باشد كه اين
محدوديتها را كاهش و امكانات را بهبود دهد، نه آنكه منتظر بهبود وضع
بمانند، بعد تصميم بگيرند كه چه سياستي را بايد داشته باشند
.
با توجه به اين ملاحظات حمايت از روحاني يك سياست اختياري مبتني بر عقلانيت
است كه هيچ گزينه بديلي در شرايط و وضعيت كنوني براي آن متصور نيست. او
پيش از هر اقدامي بايد بيشتر وقت خودش را در دور اول صرف برجام و تصويب آن
كند. در حقيقت براي تصويب برجام بايد با دو جبهه مبارزه ميكرد؛ يك جبهه
غرب و امريكا و گروه ١+٥ و جبهه ديگر كه به تعبيري پشت جبهه بود، با
مخالفان و عنود داخلي كه از هيچ كوششي براي سنگاندازي جلوي برجام دريغ
نميكردند. بخش ديگري از توان و انرژي دولت او صرف تثبيت وضع اقتصادي شد.
اقتصاد كشور كه با يك تورم افسارگسيخته و يك رشد منفي حدود ٧ درصد مواجه
بود، بايد ثبات و آرامش پيدا ميكرد كه چنين هم شد. البته روحاني به جز اين
دو موضوع چالشهاي مهم ديگر هم داشت و همچنان هم دارد كه سنگاندازيها
جلوي فعاليتهاي قانوني مردم و وزارت ارشاد جزو كوچكي از اين چالشهاي
پايانناپذير است.
از سوي ديگر طبيعت و روال معمول روساي جمهور نيز دو دورهاي بوده تا
بتوانند برنامههاي خود را بهتر انجام دهند و از اين جهت نيز حضور در
انتخابات دوباره او طبيعي و مورد تاييد سنت معمول ٣٥ سال گذشته
است.بنابراين اصلاحطلبان نيازي به وارد شدن در يك بحث و مجادله براي
انتخاب نامزد ندارند و گمان نميرود كه هيچيك از فعالان سياسي اصلاحطلب
در مورد اين گزينه ترديدي داشته باشند، لذا ميتوانند تمام توان خود را صرف
كمك به روحاني براي برقراري ارتباط با مردم و ايجاد يك فضاي سياسي بانشاط
كنند.
اصلاحطلبان ميتوانند ذهن خود را از انتخابات ١٣٩٦ تا حدي آزاد كنند
و به وظايف زمينهسازي تبليغي و ترويجي مشغول شوند. طبيعي است طرف مقابل
آنان از الان تا ٦ ماه ديگر به احتمال فراوان درگير به وحدت رسيدن است! و
در نهايت هم با چند نامزد وارد ميدان ميشوند! تا نمادي از وحدت خود را
نشان دهند. اصلاحطلبان ميتوانند انرژي خود را صرف شوراهاي شهر كنند، اين
راه نه اجبار كه انتخاب آنان خواهد بود.