رویداد۲۴ مطابق ماده ۱۲۸۴ قانون مدنی، سند عبارت است از هر نوشته که در مقام دعوی یا دفاع قابل استناد باشد.
سند عادی و رسمی از نظر میزان اعتبار در قانون مورد توجه قرار گرفته‌اند. اعتبار در ماده ۱۲۸۸ قانون مدنی، هم برای اسناد عادی تصریح شده و هم اسناد رسمی را شامل می‌شود. مشروط بر آن‌که مخالف قوانین نباشند.
اسناد رسمی را مامورین صلاحیت دار دولتی مانند مامورین ثبت در مورد اسناد ملکی تنظیم می‌نمایند. بنابراین از استحکام و پشتوانه صد درصدی قانون برخوردارند. با این وجود، قانون برای اسنادی که بوسیله افراد و بدون مداخله رسمی مامورین دولتی تنظیم می شود، ارزش و اعتبار قائل است.
سند عادی از استحکام و اعتبار کمتری نسبت به سند رسمی برخوردار است.
برای مثال تاریخ سند عادی فقط بین طرفین عقد قابل استناد است نه در مقابل شخص ثالث اما تاریخ سند رسمی حتی در مقابل ثالث هم قابل استناد است.
از دیگر موارد اعتبار اسناد عادی در دادگاه‌ها این است که اگر کسی با سند عادی ادعای طلبکار بودن از کسی را کند؛ خوانده این دعوا می‌تواند به اصطلاح حقوقی نسبت به آن سند انکار و تردید کند. یعنی برای مثال بگوید این امضای من نیست یا اصلا من اینگونه سندی را امضا نکرده‌ام در صورتی‌که اظهار انکار و تردید بشود نسبت به سند عادی این خواهان یا کسی که به سند استناد می‌کند باید درستی و صحت سند را ثابت کند.
اما در اسناد رسمی برخلاف اسناد عادی فرد نمی‌تواند امضای خود را انکار کند و تنها راه مانع گذاشتن برای سند رسمی این است که نسبت به آن ادعای جعل شود یعنی گفته شود این سند جعل شده است بر علیه من و کسی هم که ادعای جعل می‌کند باید آن را ثابت کند در غیر این‌صورت سند صحیح تلقی می‌شود و اثرات خود را خواهد داشت.
در نهایت می‌توان گفت اسناد عادی اعتبار کمتری از اسناد رسمی دارند اما دارای اعتبار و ارزش قانونی است. بنابراین می‌توان گفت سند دستنویس هم اعتبار قانونی دارد.