« معجزه » اصلا واژه عجیبی برای توصیف کاری که کارلوس کی‌روش با تیم‌ملی ما کرده، نیست. وقتی محمد مایلی کهن بعد از برد مقابل کره‌جنوبی می‌گوید: « تیم ایران خیلی منظم و خوب بازی کرد. باید این برد را به فدراسیون و کادرفنی تبریک بگویم. » اهمیت موضوع مشخص می‌شود. مشخص می‌شود که هیچ « عباس آقایی » نمی‌تواند با تقریبا 1200 روز شکست‌ناپذیری و البته کلی روز گل نخوردن که حسابش از دست خودمان هم در رفته‌است، به کابوس تیم‌های آسیایی تبدیل شود. صدای تسلیم‌ناپذیری تیم کی‌روش به فرودگاه‌ها هم رسیده. اولی اشتیلیکه سرمربی تیم‌ملی کره‌جنوبی بعد از خروج از سالن ترانزیت فرودگاه شهر اینچئون، 30 دقیقه به سوالات خبرنگاران پاسخ داد. اصل مطلب این بود که « بالاخر یک روز نوبت شکست ایران هم می‌شود! » شاید این کار بیشتر از عهده یک فردی مثل - عباس آقا - بر بیاید. چون از هلیلودزیچ، سرمربی تیم‌ملی ژاپن گرفته تا همین اشتیلیکه، همه در آرزوی برد مقابل ایران هستند. کاری فعلا بسیار بعید که شاید توسط یک فرد خیالی راحت تر صورت بگیرد.
حالا دیگر فقط پرستیژ خاص کی‌روش کنار زمین، ساعتی که با طرح پرچم ایران روی دستش می بندد و سرکشی‌هایی که به خاطر تیم‌ملی ما می کند مدنظر نیست. 10 امتیاز از 4 بازی و روشن‌ترین راه ممکن که برای صعود به جام جهانی 2018 روسیه مقابل ایران قرار گرفته، ناخودآگاه هم که شده، همه زبان‌ها را به سمت ستایش نمایش درخشان تیم‌ملی می‌برد. کی‌روش در بازی مقابل کره تیمش را با آرایشی راهی زمین کرد که حتی تنها دلیل انتقاد منتقدین هم سست شود. او با یک آرایش هجومی به استقبال مشت های کره ای ها رفت و اگر سردار آزمون کمی با دقت‌تر بازی می کرد، الان ما از یک برد غیرمنتظره حرف می‌زدیم که فقط در واکنش « متاسفیم » بازیکنان کره خلاصه نمی‌شد. مایکل چرچ، یکی از معروف‌ترین خبرنگاران دنیا که تمرکز زیادی روی بازی‌های قاره آسیا دارد، روز بازی با کره در استادیوم آزادی بود و علاوه بر شناخت تک تک بازیکنان ایران، به جای همه ما داشت سر تا پای تیم کی‌روش را با تعریف و تمجیدهای خودش طلا می‌گرفت.
خوب دفاع کردن و گل نخوردن در وجود بازیکنان تیم‌ملی تزریق شده‌است. برای خیلی ها واضح است که حتی اگر عزت‌الله پورغاز هم 90 دقیقه مقابل کره بازی می‌کرد، باز هم شاهد این نمایش مستحکم از مدافعین ایران بودیم. تاکتیک دفاعی کی‌روش روز به روز پیشرفت‌هه‌تر می‌شود. به حدی که باخت و گل خوردن کم کم دیگر اصلا در قاموس تیم‌ملی نمی‌گنجد. 360 دقیقه گل نخوردن خیلی عجیب و البته قابل ستایش است. اما کارلوس همیشه یک سورپرایز فراتر از آشکارترین آمار برای ما دارد. 4 بازی بسته ماندن دروازه ایران آن هم بدون حتی یک شوت در چارچوب، دستاوردی است که به طور معجزه‌آسایی باد عجیبی در غبغب ما می اندازد!