رویداد۲۴ عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: یکی از نکاتی که سکانداران جدید سیاست خارجی کشور در موضوع مذاکرات هسته‌ای و برجام بر آن تأکید می‌کنند، تامین ضمانت برای اجرای این توافق است. در واقع کاری که ترامپ کرد و بدون اینکه ایران از تعهدات مندرج در سند برجامی عدول کرده باشد، آمریکا را از آن خارج کرد، نشان داد که نقض این توافقنامه هیچ آثار حقوقی بر نقض‌کننده ندارد و ایران از این نظر زیان دیده است؛ بنابراین بازگشت به برجام بدون حل این نقص بی‌معنا خواهد بود.
از سوی دیگر این هدف در چارچوب کنونی برجام تأمین نخواهد شد، زیرا به عللی ایالات متحده حاضر به پذیرش آن نیست. به همان عللی که از آن خارج شد. این را بار‌ها گفته‌ام که حتی اگر ترامپ هم رییس جمهور نمی‌شد، به احتمال فراوان دموکرات‌ها نیز با ایران در موضوع برجام به بن‌بست می‌رسیدند و شاید از طریق سازوکار ماشه برای خلاص شدن از برجام گام برمی‌داشتند.
این وضعیت محصول نادیده گرفتن روح برجام و نکات نانوشته آن است که به احتمال زیاد شفاهی یا بطور ضمنی اظهار شده است. در واقع برجام یک گام مهم و اولیه از مجموعه اقدامات و توافقات منطقه‌ای بوده است و اگر قرار بود که موضوع هسته‌ای حل شود و سایر مسایل باقی بمانند و حتی تشدید شوند، طبعاً طرف مقابل به این وضع تن نمی‌داد، که نداد؛ بنابراین اجرای برجام را چگونه می‌توان تضمین کرد؟ به یک معنا هیچ تضمین رسمی و حقوقی برای آن وجود ندارد، و در عین حال راه برای تضمین سیاسی آن پابرجاست. تضمین رسمی وجود ندارد، چون برای این کار ایران باید با ایالات متحده مستقیماً و در چارچوبی فراتر از ۱+۵ مذاکره و توافق کند. ظاهراً ایران به عللی این امر را نمی‌پذیرد. پس آمریکایی‌ها هم دلیلی نمی‌بینند که به تنهایی آن را تضمین حقوقی و رسمی کنند.
بیشتر بخوانید: ۸ چالش برجامی ایران از نگاه سیدحسین موسویان
ضمن اینکه برای تضمین رسمی و حقوقی، یا باید مراجع قانون‌گذاری آمریکا، یعنی سنا یا کنگره آن را تأیید کنند یا آنکه رییس جمهور از اختیارات خود استفاده نماید؛ که اولی تقریباً ممکن نیست، و دومین راه را در چارچوب فعلی برجام نمی‌پذیرند. همچنان که گفته می‌شود حتی دولت بایدن حاضر نشده است که خودش هم تا پایان چهار سال تضمین اجرا دهد، چه رسد به اینکه احتمال بازگشت ترامپ یا جمهوری‌خواهان وجود دارد.
پس چه باید کرد؟ آیا برجام را باید کنار گذاشت و منتفی شده منظور کرد؟ آیا این توافق از ابتدا اشکال داشت و نباید انجام می‌شد؟
پاسخ بنده این است که تضمین اجرای برجام از طریق موازنه قوا است. به عبارت دیگر مثل توافق در آتش‌بس است. هنگامی که دو کشور آتش‌بس می‌کنند، ضمانت اجرای آن پاسخ متقابل است. به عبارت دیگر طرفین به این نقطه رسیده‌اند که امکان پیشروی ندارند، پس بهتر است کوتاه بیایند و در گام اول آتش‌بس کنند. ولی اگر یک طرف آن را نقض کرد، این حق برای طرف مقابل است که آنان نیز نقض کنند.
در آتش‌بس نمی‌نویسند که اگر یک طرف نقض کرد، طرف مقابل چه خواهد کرد، بلکه این مفهوم به طور ضمنی وجود دارد. پس چرا زمانی که ترامپ خارج شد، طرف ایرانی تغییر سیاست نداد؟ به این علت که ایران پیش‌تر از کارت‌های منطقه‌ای خود استفاده کرده بود و کارت جدیدی نداشت که رو کند و اتفاقاً طرف آمریکایی هم متوجه این مسأله بود. به همین علت است که ایران تا کنون حاضر نشده برجام را رسماً کنار بگذارد در حالی که هزینه تحریم‌ها را می‌پردازد.
شاید بهترین راه‌حل ماجرا این باشد که ایران یک طرفه اعلام کند که در صورت نقض برجام از سوی طرف مقابل، ایران نیز متقابلاً و به سرعت واکنش مناسب نشان داده و فلان یا بهمان کار را انجام خواهد داد، و این تنها راه تضمین‌پذیری برجام است؛ لذا وقت خود را برای گرفتن تضمین‌های رسمی تلف نباید کرد. تضمین در قدرت است، اگر دارید همان را تضمین توافق کنید.