«آرمین زارعیان» رئیس هیئت مدیره نظام پرستاری تهران در ارتباط با مطالبات پرستاران در آستانه روز پرستار به خبرنگار ایلنا گفت: مهمترین مطالبات ما همان‌هایی است که مقام معظم رهبری هم سال گذشته آن را مطرح کردند؛ یعنی تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، استخدام پرستاران، اجرای فوق العاده خاص برای کادر پرستاری و مراقبتی که به رغم وعده و وعید‌های دولت قبلی و فعلی هیچ کدام از آن‌ها هنوز تحقق پیدا نکرده است. در واقع هیچکدام از وعده‌ها محقق نشده و بعید هم می‌دانم که برسیم.
او افزود: مسئولان وزارت بهداشت اراده و توانایی برای انجام این کار ندارند؛ بنابراین نه فوق‌العاده خاصی محقق خواهد شد و نه تبدیل قراردادی‌ها به استخدام رسمی اتفاق خواهد افتاد و نه پرستاران طرحی به استخدام قراردادی تبدیل می‌شوند و نه تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری اجرایی می‌شود.
زارعیان گفت: ما پیگیری‌های بسیاری کردیم. رسما رئیس سازمان برنامه و بودجه نامه نوشته‌اند که بودجه نداریم، نمی‌توانیم استخدام کنم برای تعرفه‌گذاری خدمات و فوق العاده خاص پول بدهیم. وزارت بهداشت گفته است تا زمانی که سازمان برنامه و بودجه کاری نکند ما نیز نمی‌توانیم کاری کنیم، زیرا ما هم پول نداریم و باید سازمان برنامه و بودجه پولمان را بدهد و این سازمان هم پول ما را نمی‌دهد.
او افزود: بنابراین وقتی پول نیست ماجرا تمام است و اتفاقی رخ نخواهد داد. در آستانه هفته پرستار حتی وعده‌ای هم در این زمینه ندادند و امسال رسما گفتند نمی‌توانیم کاری کنیم.
زارعیان گفت: البته مجلس وعده می‌دهد و می‌گویند پیگیری می‌کنیم، اما در کمیسیون تلفیق و بهداشت و درمان به این دلیل که تعارض منافع وجود دارد هیچ چیز به نفع گروه پرستاری و مراقبتی تصویب نمی‌شود.
او افزود: در بودجه ۱۴۰۱ هیچ اعتباری دیده نشده است و در نتیجه اتفاق جدیدی هم برای پرستاران رخ نمی‌دهد. پرستاران هم دلشان را به اتفاقاتی که می‌خواهد بیافتد خوش نکنند. بحث این بود که تعرفه‌گذاری خدمات، فوق العاده خاص و استخدام نیرو‌های طرحی از سوی کمیسیون بهداشت و درمان مجلس پیگیری شود، اما هیچ کدام از این‌ها انجام نشد.
بیشتر بخوانید: هشدار؛ کرونای ۱۸۰ دانش آموز در یک شهر مثبت شد
او در ارتباط با صدماتی که به پرستاران در دوران کرونا وارد شد، گفت: ما در حدود ۱۵۰ شهید داشتیم و نزدیک به ۴ تا ۵ هزار نفر نیز به کرونا مبتلا و خانواده‌هایشان درگیر شدند. نزدیک به ۴۰۰ نفر از پرستاران جانباز شده‌اند و ریه‌شان به قدری درگیر شده است که باید در خانه بستری باشند. جانفشانی‌ها و ایثارگری‌های بسیاری کردند و خودشان و خانواده‌هایشان درگیر شدند. وقتی درگیر می‌شوند بار کاری‌شان بر روی همکاران دیگر می‌افتد. در تمام این مدت که ما ۵ پیک کرونا را گذرانده‌ایم یک لحظه پا به عقب نگذاشتند و کماکان نیز به خاطر مردم این کار را انجام می‌دهند. آن‌ها عهدی که بستند با مردم‌شان است. به خاطر قسمی که خورده‌اند کارشان را انجام می‌دهند.
زارعیان گفت: مسئولان فقط میزان فوق العاده ویژه پرستاران را افزایش دادند و در ارتباط با مابقی مسائل هیچ اقدامی انجام نشده است و فقط وعده دادند. این در حالی است که مقام معظم رهبری در روز پرستار بیان کردند که استخدام و تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری باید صورت بگیرد.
او در ارتباط با وضعیت پرستارانی که به صورت رسمی جذب شده‌اند، گفت: نیمی از پرستارانی که در حال حاضر کار می‌کنند شرکتی، قراردادی و یا طرحی هستند و در بهترین حالت تنها ۵۰ درصد استخدامی و پیمانی هستند.
زارعیان با بیان اینکه وضعیت کمبود پرستار در کشور فجیع است، گفت: استاندارد تعداد پرستار به تخت در جهان دو است. ما هشت دهم هستیم و هنوز به یک هم نرسیده ایم. در کشور‌های حوزه خلیج فارس استاندارد تعداد پرستار نزدیک به ۱.۹ است. بدترین وضع را داریم و جزء ۱۰ کشور آخر جهان در نسبت پرستار به تخت‌های بیمارستانی هستیم.
او افزود: قطعا معلوم است که وقتی مریضی به بیمارستان می‌رود و پرستار قرار است ۳۰ بیمار را مدیریت کند، شرایط چگونه است. معلوم است که مراقبت خوبی نمی‌شود و آمار مرگ و میر بیمارستانی و خطا و قصور بالا می‌رود، مردم از خدمات بی‌کیفیت برخوردار می‌شوند. به بیمارستان‌ها بروید و ببینید وضعیت مردم چگونه است. همه تبعات این اتفاق گریبانگیر مردم می‌شود، زیرا فردی که مریض است و به بیمارستان می‌رود انتظار دارد خدمات پرستاری مناسبی بگیرد، اما وقتی نیست و کمبود است، نمی‌گیرد و منزلت و کرامت بیمار حفظ نمی‌شود. آن‌ها را در راهرو‌ها می‌خوابانند و فرصت نمی‌کنند به آن‌ها رسیدگی کنند.
زارعیان ادامه داد: پرستار بعضا خسته است و گاهی بدرفتاری می‌کند، زیرا تحت فشار است. پرستاری مانند این نیست که کارمندان پشت میز نشسته باشند، ۲۴ ساعته تحت استرس هستند و پرستاری جزو مشاغل سخت و زیان‌آور در تمام دنیاست. معلوم است وقتی تعداد پرستاران کم باشد، در نهایت فقط مردم آسیب می‌بینند. کسانی که پول دارند بیمارستان‌های خصوصی می‌روند و خدمات خوب دریافت می‌کنند و کسانی که وضعیت مالی مناسبی ندارند در بیمارستان‌های دولتی سردرگم می‌شوند.