محمود گودرزی از وزارت ورزش رفت؛ رفت تا احتمالا وزیر بعدی بیاید که بسیاری از مشکلات وزارت ورزش را حل کند و حداقل توجهی بیشتر به حوزه جوانان داشته باشد، حوزه‌ای که سال‌هاست زیر سایه حوزه ورزش قرار گرفته است.
در طول دولت یازدهم یک نارضایتی عمومی در ورزش وجود داشت؛ از مردم گرفته تا ورزشکاران و حتی خود وزیر ورزش، همواره نارضایتی‌هایی داشتند. وزیر ورزش پیش از این گفته بود که با شرایط فعلی دوره وزارتش را به پایان نخواهد رساند. البته دولت همواره سعی می‌کرد با شرایط بسازد و با برنامه‌هایی که فاصله تئوری تا عملی آن‌ها بسیار زیاد بود، کنار بیاید. در غیر این صورت، در ادوار مختلف بحث ایجاد تغییرات در وزارت ورزش وجود داشت. اما حالا که فصل ترمیم کابینه رسیده، بنیادی‌تر این است که اتفاقات جدیدی رخ دهد.
وقت آن رسیده که با تغییرات در وزارت ورزش، نقش جوانان در وزارتخانه مشخص شود و همه بدانند که جایگاه جوانان در این وزارتخانه کجاست. همچنین باید مشخص شود که نقش ورزش قهرمانی و ورزش همگانی چیست. با انجام تغییرات، مشخص می‌شود که تعاملات ایران با فدراسیون‌های جهانی ورزش‌های مختلف چطور باید باشد و ورزش چقدر زیر سلطه دولت قرار خواهد گرفت.
اما در این مورد تردیدهای بزرگی وجود دارد؛ اینکه وزیر جدید باید اهلیت ورزشی داشته باشد یا بهتر است شخصی با پرستیژ کابینه باشد، موضوع مهمی است. این‌ها چالش‌هایی است که باید حل شود و دولت باید تصمیمی بگیرد که اتفاقات دوره محمود گودرزی تکرار نشود. در واقع گودرزی هم به همان چالشی وارد شد که پیش از او عباسی و سعیدلو دچار آن شده بودند. او نتوانست مردم را راضی کند و در دوره‌اش تنش‌هایی ایجاد شد که بسیاری از آن‌ها از داخل خود وزارتخانه آغاز می‌شدند.
در روزهای آینده اسامی گزینه‌های مختلفی برای وزارت ورزش مطرح می‌شود که تعدادی از آن‌ها اهلیت ورزشی دارند و مدیریت ورزشی در کارنامه آن‌ها دیده می‌شود. باید دید تصمیم دولت در این مورد چیست.
دولت حسن روحانی در اولین روزهای کاری خود گزینه های مختلفی را برای وزارت ورزش معرفی کرد که رای نیاوردند. رئیس جمهور از ابتدا گفته بود که برای ورزش و هنر وزرایی انتخاب می کند که از جنس خود این خانواده هستند. بعد از اینکه گزینه های مورد نظر رئیس جمهور رای نیاوردند، او رئیس دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران را به مجلس معرفی کرد که رای هم آورد.
محمود گودرزی از مجلس رای اعتماد گرفت اما همیشه این بحث وجود داشت که این گزینه که سابقه اجرایی نداشته، آیا توانایی حضور در کابینه را دارد یا نه. از همان روز اول این انتقادات وارد بود و گودرزی هم با شروع کار خود در وزارت ورزش، به مرور تصمیماتی گرفت که این حاشیه ها را بیشتر کرد.
وزارت ورزش بارها به دلیل انتقادات از تیم ملی فوتبال و تصمیماتی که در باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس گرفت باعث نارضایتی عمومی شد. این حساسیت‌ها به مرور بیشتر شد تا اینکه در المپیک هم ایران نسبت به المپیک قبلی نتایج بدتری گرفت و پس از آن هم حاشیه هایی درباره اساسنامه فدراسیون‌ها ایجاد شد که از نظر بین‌المللی تهدیدی برای ورزش ایران محسوب می‌شد.
در کنار تمام این مسائل، موضوع مهم دیگری که باعث انتقادات می‌شد، کم‌توجهی به بخش جوانان بود. وزارت ورزش و جوانان به طور کامل زیر سایه اتفاقات ورزش و به خصوص فوتبال محو شده بود و از بخش جوانان آن که تعداد زیادی از مردم کشور را در بر می‌گیرد، خبر خاصی نبود. کم توجهی به بخش جوانان در وزارت ورزش و جوانان البته در دولت‌های قبلی هم وجود داشت و این یکی از چالش‌های وزرای قبلی این وزارتخانه بوده است. به عبارتی این وزارتخانه از روز اولی که شکل گرفت، این مشکل را داشته است.
اگر از زاویه‌ای دیگر به اتفاقات وزارت ورزش نگاه شود، می‌توان ماجرای درگیری‌ها با کارلوس کی‌روش سرمربی تیم ملی فوتبال را هم مورد توجه قرار داد. وزارتخانه در حالی همیشه به تیم ملی فوتبال نگاه انتقادی داشته که جدا از نتایج خوب این تیم در طول چند سال گذشته، حتی خود رئیس‌جمهور هم شخصا از تیم ملی حمایت کرده بود. حسن روحانی که تاکید زیادی روی ورزش قهرمانی داشت و حتی گفته بود ایران باید به قهرمان‌پروری توجه ویژه داشته باشد، در یکی از سخنرانی‌های خود اشاره مستقیم به مسابقه ایران و آرژانتین در جام جهانی فوتبال کرده و گفته بود که خوب است مثل بازی ایران و آرژانتین، بجنگید.
در تمام این چند سال، وزیر ورزش نگاهی آکادمیک به ورزش ایران داشت و این در حالی بود که ورزش ایران در دولت یازدهم دستاوردهای زیادی داشته است. خودکفایی باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس و تکمیل ورزشگاه نقش جهان را که وضعیت آن سال‌ها بلاتکلیف مانده بود، می‌توان از دستاوردهای بزرگ ورزش ایران در دولت حسن روحانی دانست. اما این دستاوردهای بزرگ و قابل توجه، زیر سایه حاشیه‌هایی که از خود وزارت ورزش بیرون می‌آمد باقی ماند و به چشم نیامد.