آن بحر جمال، آن لذت حلال، آن عارف فقیر، آن شحنه و امیر، آن منتقد روحانی،
آن طائر ربانی، آن واگذارنده عظیم، آن شورای شهر را زعیم، آن آمده از دیار
طرقبه، آن رونده تیغ از لبه، آن زننده چوب بر ابتذال، آن موتورسوار قهرمان
بیسبال، آن مبارز ضخیم سد معبر، آن مخالف شدید ممد و اکبر، آن سمبل ائتلاف
و استضعاف، آن سلطان بی‌بدیل شوآف، قطب وقت شیخ محمدباقر قالیباف داکتر
بود و به وقت نیاز آکتر بود و سردار و خلبان و شهردار نیز بود و صفات وی در
شمار نیامدی.
نقل است به سال ٧٦ به دیار افرنسیه شد و هشت‌سال با ایرباس به افلاک گشتی و
از نظرها پنهان شدی. چون به سال ٨٤ به زمین بیامد، مریدان بگفتند: چه
کردی یا شیخ؟ باقر گفت: به کُرات همی رفته و تکنو زدم. مریدان گفتند: آن
زهد و محنت چه باشد و این دانس و تکنو چه؟ شیخ فرمود: در آن حکمت‌هاست که
ندانید. مریدان مداومت نمودند و سماجت. شیخ گفت: «ننمایید (سماجت). خواهم
که تکنوکرات گردم.» پس مریدان جمله گریستند و ستادها کردند و داف‌ها و
پاف‌ها و قالیباف‌ها گرد آمدند اما مطلوب حاصل نیامد و شیخ محمود ترمیناتور
نازل گشت.
او را کلمات عالی است. گفت: «جید الدیمقراطی اما اربع السنوات» (دموکرات
بودن خوب است اما هر چهار‌سال یک‌بار). و گفت: «مدیتنا بیتنا» (شهر ما خانه
ما). و گفت: «لا تبلتی، لقد نسیت» (تبلتم نیست، ای جمله ز یادم رفت). و
گفت: «یذهبون الی‌الشارع ثم هجوم علیهم بالغازانبر» (بذارین بیان خیابون
بعد گازانبری جمع‌شون کنیم.)
نقل است روزی جمله شیوخ گرد آمده بودند کرامت می‌نمودند. شیخ محمود احمدی
بیامد، دکل نفتی بیاورد که هزار گز بالای او بودی. دست بینداخت و به
اشارتی دکل را غیب نمود و برفت. شیخ صفدرالحسینی بیامد. سفره خالی بینداخت.
اشارت نمود. چهارصد همیان زروسیم برون آمد. بگرفت و برفت. شیخ حسن روحانی
بیامد. به قوه عیون قفل‌ها باز نمود و از آن سه تن انقلیسی و رومی و افرنسی
مستفیض شد. از اینها همه، مریدان هیچ متغیر نگشته و عین بز به کرامات
می‌نگریستند تا که شیخ باقر بیامد- رضی‌الله عنه- خانه به الهیه دادی دو
دینار و زمین به نیاوران دادی سه دینار و شندرغاز در شصت قسط و جمله مریدان
بیهوش گشتند از عظمت آن. احد مریدان که او را یاشار نام بود بیهوش نگشته،
جامه درید که شیخنا! این چه کرامت بود؟ شیخنا به اژدهایی تبدیل گشته، مرید
را بخورد که در ره وصل اطاعت محض باید و فضولی را نشاید. والسلام.