رویداد۲۴ قرن نو نوشت: شاید کسی انتظار نداشت که به این زودی ماه عسل دولت و مجلس به پایان برسد، اما آنگونه که از شواهد پیداست، پارلمان از روند سیاست‌های دولت راضی نیست. این نارضایتی هم ارتباط مستقیمی با رئیس مجلس دارد.
قالیباف رئیس مجلس تماما اصول‌گرای سیزدهم چند صباحی است که لب به انتقاد از رئیس جمهور و دولتش گشوده است. به طور مثال در مورد حذف ارز ترجیحی گفت: «دولت تازه کار را شروع کرده بود و بخش قابل توجهی از ارز ترجیحی استفاده شده بود. دولت لایحه دو فوریتی به مجلس ارائه کرد و انتظار داشت ما ظرف ۴۸ ساعت درباره آن تصمیم گیری کنیم.»
یا در جای دیگری گفته است «باورهای غلط و مدیران ناکارآمد دو مشکل اساسی ما در کشورداری است. مشکل پول و نبود امکانات نیست. برای این اصول باید وقت و انرژی بگذاریم»
در مورد قالیباف یک اصل را باید پذیرفت و آنهم اینکه او دوست دارد رئیس جمهور باشد و حتی ریاست مجلس هم او را راضی نمی‌کند. تلاش‌های مداوم او برای رسیدن به پاستور به خوبی بیانگر این میل اوست.
قالیباف، اما گاهی فراموش می‌کند که دو اصل نامزد شدن برای ریاست جمهوری را ندارد. اول، اقبال مردم است. انتخابات سال ۸۴ و ۹۲ نشان داد که او محبوبیتی برخلاف آنچه که خود فکر می‌کند در بین مردم ندارد.
دوم، او در بین جریان‌های اصول‌گرا هم وزنی ندارد. در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ و ۱۴۰۰ معلوم شد که راست‌گرایان دیگر نامزد‌های شاخص جناح خود را به شهردار پیشین تهران ترجیح می‌دهند؛ و قالیباف زمانی به کار گرفته می‌شود که به معنای واقعی کلمه اصول‌گرایان دچار قحط الرجال باشند.
در مجلس هم برخی زدوبند‌های پشت پرده و بده بستان‌های انتخاباتی کرسی ریاست قوه مقننه را به قالیباف رساند.
بیشتر بخوانید: شفافیت آراء؛ وعده بلاتکلیف مانده مجلس انقلابی
قالیباف صندلی را از رئیسی می‌گیرد؟
برخلاف همه اینها، اما قالیباف همچنان در سودای ریاست جمهوری است. کیست که نداد او به جانشینی سیدابراهیم رئیسی فکر می‌کند و شاید واکنش‌های او درباره دولت سیزدهم در همین راستا باشد.
فرمانده سابق نیروی انتظامی سعی می‌کند در ادبیات سیاسی کشور به عنوان حامی رئیسی معرفی نشود. حتی شاید دوست داشته باشد خود را منتقد دولت معرفی کند. سابقه اجرایی او در شهرداری تهران، این تشخیص را به قالیباف داده است که بسیاری از شعار‌های رئیس جمهور و دولت، اجرایی نیستند و در حد شعار باقی می‌مانند و همین باعث ایجاد نارضایتی در بین مردم خواهد شد.
اگر رئیسی نتواند در دولت اول خود موفقیت‌های چشم گیری به دست بیاورد، احتمالا می‌توانیم شاهد نامزدی قالیباف در انتخابات ریاست جمهوری باشیم. اما اگر دولت بتواند به خواسته‌هایش برسد، قالیباف باید چاره‌ای دیگر برای روزگار سیاست ورزی اش بیابد.
قالیباف در این میان شانسی هم برای جریان اصلاحات قائل نیست و بر این باور است که با عملکرد روحانی در دولت و اصلاح طلبان در مجلس، شانسی برای حضور در آینده سیاسی ایران ندارند. البته او با همین تصور وارد انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ شد و تصور کرد که با توجه به حوادث سال ۸۸، اصلاح طلبان به دولت راه پیدا نخواهند کرد که ناگهان اتحادی، حسن روحانی را به پاستور رساند.
باید دید سیب سیاست برای قالیباف چگونه خواهد چرخید و آیا اینبار او را از بهارستان به پاستور خواهند رساند یا خیر؟ ستاره‌ای که در خیابان بهشت، برایش مطابق نیفتاد که نیفتاد.