ضربه‌ای که «ماه و ماهی» از مسابقه «استیج» شبکه من و تو خورد

 زمستان پارسال، در برنامه «استیج» شبکه من و تو، یک شرکت کننده، قطعه «ماه و ماهی» را خواند؛ اتفاقی که حجت اشرف‌زاده آن را نه به نفع اثر که به ضرر خودش می داند و می گوید: « به جرات می‌توانم بگویم این اتفاق به من آسیب زد. بسیاری از شنوندگان من هم‌چنان گمان می‌کنند این قطعه ابتدا توسط آن فرد و سپس توسط من خوانده شده است.»

او ادامه می دهد: «من مهر امسال تهران نبودم و برای اجرایی به دبی دعوت شده بودم. آن اجرا در برنامه «استیج» تا آن جا دامن گیر شده است که حتی در دبی هم از من می‌پرسیدند آن آقا ناراحت نمی‌شود که آهنگش را بدون اجازه می‌خوانی؟! پاسخ من به آن‌ها چه چیزی می‌توانست باشد جز این که این قطعه مال من بوده است و او بدون اجازه من آن را خوانده است نه من بدون اجازه او.»

خواننده قطعه معروف «ماه و ماهی» می افزاید: «بحث من خوانده شدن یا نشدن این قطعه در یک مسابقه در شبکه‌ای ماهواره‌ای نیست، بلکه ضعف سیستم مدیریت هنری و رسانه‌ای کشورمان است. در شرایطی که خواننده‌ای توسط رسانه‌های کشور خودش معرفی نمی‌شود، از زمان تولید تا انتشار آلبوم هزاران مانع بر سر راه راهش قرار می‌گیرد، برای یک کنسرت میلیون‌ها تومان پول اجاره سالن می‌دهد و در صورتی که کنسرتش لغو نشود، ریسک فروخته شدن یا نشدن بلیت را بر دوش می‌کشد و هیچ حمایتی نمی شود، طبیعتا یک شبکه ماهواره‌ای که توانسته مخاطبانی برای خود دست و پا کند، به راحتی اثر آن هنرمند را بدون ذکر نام خواننده اصلی از آن خود می‌کند و هنرمند حق شکایت به هیچ کجا را هم ندارد.»

خواننده آلبوم «خاتون» توضیح می دهد: «به نظر من مخاطب، هنرمند و سیستم مدیریتی، اضلاع سه‌گانه تولید یک اثر هنری هستند. سیستم مدیریتی در بخش نظارتی می‌تواند وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در بخش تولید تهیه‌کنندگان و در بخش حمایتی اسپانسرها باشند. اگر سیستم مدیریتی نظارت درستی داشته باشد، اثر یک هنرمند به این راحتی به یغما نمی‌رود.»

او همچنین گفت: «چرا هنرمندی که مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را اخذ کرده است نباید با هزینه کمتری سالنی برای برگزاری کنسرت اجاره کند؟ یا چرا نباید درگیری‌های اخذ مجوز کنسرت کم‌تر شود؟ چرا نباید حمایت و اشتیاق برای کار کردن هنرمندان بیش از این باشد؟ طبیعتا قشر عظیمی از مردم با هنرمندان اعم از موزیسین‌ها و خوانندگان ارتباط برقرار می‌کنند و در خارج از کشور به چشم سفیر فرهنگی به آن‌ها می‌نگرند اما متاسفانه حمایت از این سفیران فرهنگی در کشور ما ضعیف است.»