رویداد۲۴غلامرضا بنی اسدی- نام گذاری روز‌ها به اسم گروه‌های اجتماعی، از آن روز ها، نوروز می‌سازد برای جامعه هدف. آن روز که می‌رسد، جشن می‌گیرند. گل می‌شنوند و کام شیرین می‌کنند، اما دریغ که این شرح را نمی‌توان برای روز کارگر هم صادق دانست. درد هاشان تازه‌تر می‌شود و زخم هاشان نیز. برخی‌ها هم که فرصت را برای نمک سود کردن زخم‌ها مناسب می‌یابند انگار! یکی اش همین که درروز کارگر نسبت به "تحدیدِ" درصدِ افزایش حقوق شان سخن به میان آوردند و عملا به "تهدیدِ" روح و وروان شان، آستین بالا زدند.
بیشتر بخوانید: روز جهانی کارگر از دوره پهلوی تا جمهوری اسلامی
تهدیدی که نه فقط کارگر که بازنشستگانِ تامینِ اجتماعی را هم در برمی گیرد. این دو قشر که در حقیقت امروز و فدرای یک قشر هستند، بیش از ۳ ماه است که در اضطراب تعیین تکلیف حقوق و مستمری خود، لحظات را به عذاب می‌گذرانند. هر مدتی یک نفر می‌آید و زخم شان را باز می‌کند و استخوان را تکانی می‌دهد و نمکی می‌ریزد و می‌رود. هنوز این درد به التیام نرسیده دیگری از راه می‌رسد. انگار مسابقه گذاشته اند برای اذیت کردن کارگر و بازنشسته کارگری! عدد ۵۷ در صد را بزرگ می‌کنند، اما نمی‌گویند که همه این سر و صدا‌ها برای ۴ میلیون و ۱۷۵ هزار تومان است.
جوری سخن می‌کنند که انگار عالم کنفیکون شده است. قصه بازنشستگان هم تابع همین موضوع است، اما غم دار تر. اما نا عادلانه تر. یک نفر هم با حضرات به حساب و کتاب نمی‌نشیند که بازنشسته از خزانه برنمی دارد بلکه از سود زخیره خود نان می‌خورد. در دوران کاری، به ازای هر یک میلیونی که حقوق گرفته، ۳۰۰ هزار تومان حق بیمه پرداخته است. حالا یکی با یک ضریب بازنشست شده براساس بیمه پردازی و دیگری با ۷ برابر بیمه پردازی الان حق اش است که ۷ برابر بگیرد، اما تصمیم گیران که حداکثر وکیل بیمه پردازان هستند و نه بیشتر می‌آیند و تصمیم می‌گیرند و نسبت بیمه پردازی و دریافت مستمری را بر هم می‌زنند. کاری که خلاف عدالت بیمه‌ای و اقتصادی است.
کارشان به این می‌ماند که به کسی که ۷۰۰ میلیون در بانک سپرده دارد مثلا ۱۰ درصد سود بدهند و به کسی که ۱۰۰ میلیون دارد ۲۰ درصد! در کدام نظام اقتصادی و شیوه عدالت محوری چنین می‌کنند؟ تازه سخن از پرداخت "پلکانی" هم به میان می‌آورند! هرکه بیشتر بیمه پرداخته است کمتر بگیرد و هرکه کمتر پرداخته بیشتر بردارد. این اقدام عملا بر خلاف منافع خود سازمان تامین اجتماعی هم هست. طرف حساب می‌کند که اگر بیشتر بپردازد- به نسبت و درصد- کمتر می‌گیرد، کم را پرداخت خواهد کرد و بقیه را جایی سرمایه گذاری می‌کند که همه عوایدش را بردارد. بی این که دیگران برایش تصمیم بگیرند. باری روز کارگر گذشت. تلخ هم گذشت، اما آیا حضرات دولتی، در روز‌های پیش رو کاری خواهند کرد که کام کارگر و بازنشسته شیرین شود؟ هنوز افزایش مستمری‌ها و تحکیم مصوبه شورای عالی کار و حق مسکن کارگران مانده است. خواهیم دید که به کار و کارگر چه احترامی خواهند گذاشت. امیدواریم همه خاطرات تلخ و روان فرسای این سه ماه به یک خبر خوب، جبران شود. ان شاالله