او اکنون با انتشار متنی گلایه‌آمیز خداحافظی رسمی خود را از این تیم اعلام کرده است.
بخش اول متن خداحافظی رضا اسدی به تشکر از هواداران اختصاص دارد و این جمله پایانی که خداحافظی این فضا سخت است: روزی که برای اولین بار پیراهن خوش رنگ پرسپولیس را برتن کردم ، گفتم که می دانم که چه پیراهنی را دارم می پوشم اما اشتباه می کردم، باید این پیراهن را برتن کرده باشی و در کنار شما هواداران فهیم و مهربان پرسپولیس بزرگ زندگی کرده باشی تا بدانی این پیراهن چه اتفاق بزرگ و زیبایی است. حالا که به هر دلیل مجبورم که از شما جدا شوم ، می دانم و به همین خاطر خداحافظی با شما خیلی سخت است!
هافبک دفاعی سرخپوشان در بخش بعدی گلایه ابتدایی خود را بابت فرصت‌های اندکی که در این تیم نصیبش شده مطرح کرده است: همه تلاشم را کردم که بتوانم حتی شده به اندازه یک لبخند کوچک، شما را شاد کنم. درست است که تعداد دقایقی که به میدان رفتم خیلی زیاد نبود اما در همین دقایق هم، سعی‌ام این بود که سربازی باشم که قدر پیراهنی را می‌داند که بر تن می‌کند. ریاضیات می‌گوید که زدن 4 گل و دادن سه پاس در یک فصل برای یک هافبک دفاعی، بازیکنان بسیاری را در همین لیگ تبدیل به ستاره می‌کند اما برای من کم بود. من وظیفه خود می‌دانستم که بسیار بیشتر از این حال دل شما را خوب کنم. اما نشد که بشود...
دوست ندارم گلایه بکنم. در همه فصل هم سعی کردم که کمترین حاشیه را برای تیم محبوب ایجاد کنم. مصاحبه نکردم، کمترین فعالیت را در فضای مجازی انجام دادم تا آرامش پرسپولیس در مسیر موفقیت از جانب من تهدید نشود. حرف زیاد بود و زیاد است. اما ترجیح دادم سکوت کنم و روی تمرین تمرکز کنم. هیچ وقت نپرسیدم، این رقم‌ها که در مورد مبلغ قرارداد من گفته می‌شود، از کجا آمده؟ هیچ وقت نگفتم چرا وقتی اولین گل فصل پرسپولیس را به فولاد زدم، با این همه هجمه مواجه شدم؟ نپرسیدم چرا در مسابقه‌ای که سهم من تنها ده دقیقه بازی بود، آن هم در دقایقی که تیم عقب بود، باز هم من را به عنوان مقصر معرفی می‌کردند؟ روی کدام گل خورده تیم مقصر بودم؟ من چه هیزم تری به چه کسی فروخته بودم؟ چرا این همه دروغ ، چرا این همه حاشیه؟
و بسیار سئوال دیگر که حالا حتی به دنبال جواب برای آن ها نمی گردم. دوست ندارم گلایه بکنم. پرسپولیس برای من خاطره هواداران مهربانی است که با خودم حفظ خواهم کرد. برای همین خاطره ها است که علی‌رغم همه پیشنهادهایی که بود،به احترام همه هواداران پرسپولیس و سرمربی محترم تیم ، تا این لحظه صبر کردم تا حجم خاطره‌ها اضافه شود و بتوانم شاید کمی بیشتر لطف‌تان را جبران کنم ... اما انگار بعضی فاصله ها با صبر هم پر نمی شود، امیدوارم اشتباه کنم اما حسی به من می‌گوید که کسانی نمی‌خواستند پس به خواسته آن ها احترام می گذارم تا باز تهدیدی برای آرامش پرسپولیس نباشم.
رفتن معنای جدایی نمی‌دهد. پرسپولیس و هواداران پرشورش را هیچ گاه فراموش نمی‌کنم. امیدوارم روزی، فصلی دوباره مسیرمان یکی شود. حال دلتان همیشه خوب باشد و پرچم‌های‌تان را به شادی تکان بدهید.
برادر شما - رضا اسدی