اعتراف بزرگ پناهیان: الان وقت امر به معروف در مورد حجاب نیست +فیلم

واقعا برای این سایت متاسفم با این تیتر ، اعتراف پناهیان ، یکم بی احترامی به آخوند ممکلت دویم پشیمانی ، نظر تمام آخوند های انقلابی همین بوده و هست ، از امام خامنه ای گرفته تا ایشون، تذکر دادن در یک جامعه چیز بدی نیست ، مشکل اینه که اسمشو چی بزارید امر به معروف یا دعوت به دین، اگه کسی فکر بکنه که امر به معروف جامعه نیاز نداره سخت در اشتباهه ، چون سخن صریح قرآن هست، الان و همیشه اهمیت به نسل جوان بوده و هست ، و مطمئنا خواهد بود چون تصمیم جامعه اونها میگیرن، مشکل معیشتی که از اون حرف میزنید ، حرفی بیش نیست ، ازین آشوب ها معلوم بود که مشکل جای دیگه ریشه داشت ، از توی گوشی ها بود فیلم های جنسی ، جوانان و نوجوانان تازه به بلوغ رسیده، مشکل تبرج بوده، شروین هم کسی هست که با همین بودجه ای که ازش حرف میزنید اومد بالا دهن کجی کرد.
حرف استاد پناهیان به درد بعضیا نمیخوره ،چون فهمشو ندارن.کسایی که اغتشاش کردن کسایی بودن که بی حجاب در حامعه حضور داشتن که یا میگفتن چشماتو درویش کن یا مهم باطن افراده اما به آخوند و بسیجی میرسیدن بدون اینکه ازش چیزی ببینن بچه ی بی گناه شهیدش میکردن، خلاصه شمر زمانه بودن، آخوند میدیدن امامه پرانی میکردن و کف و خون قاطی میکردن، آخه یکی نیست بگه توکه نمیخوای قضاوت بشی چرا دیگران رو قضاوت میکنی.
التماس تفکر

خوش به حال انها که دیوانه اند یا نان را به نرخ روز میخوردند.

سالیانه میلیارها تومان بودجه به حوزه ها اختصاص یافت که دغدغه های نسل آینده ساز جامعه‌ را‌ بشناسید و راهکار ارایه دهید؛ مفت‌خورید و گشتید؛ تازه می خواهید به دهه هشتادی ها بپردازید ؛ حالا چطوری؟ نه‌ باتوم‌ جواب می ده نه منبر و‌ نه‌ وعده‌و‌ وعیدهای پوچ و توخالی...جالب است که این نسل خودش می داند چه می خواهد. من‌جای حکومت‌ بودم؛ بجای وقت‌تلف کردن ؛ یک جایزه نفیس به شروین‌حاجی زاده می دادم فقط بابت اینکه تمام‌ مطالبات نسل جوان و دهه هشتادی ها را در همین شعر( برای.... ) فهرست کرده است و‌ حاکمیت‌ را از اینکه میلیاردها تومن دیگر در نهادهای فرهنگی صرفا خرج‌ این موضوع شود بی نیاز کرده؛ این از بد سلیقه گی و حماقت حاکمیت است که او‌ را به جرم امنیتی بازداشت کردند.. بسیاری از مطالبات مطرح در ان شعر ؛ در یک جمله خلاصه شده .‌ دهه هشتادی ها بر خلاف تعبیر و‌تفسیرهای متفاوتی که ارایه شده نسل چندان متفاوتی نیستند ؛ و انتطار چندانی هم از حکومت ندارند!! آنچه از حکومت می خواهند این است که یک امکانات یک زندگی معمولی و نرمال برایشان تامین کند.... شغل مناسب؛ مسکن‌مناسب؛ امنیت و ازادی معمولی . انها از این همه فشارها و محدودیت ها؛ و‌معذوریت ها و فقر و ناکامی‌ ها و نبود یک چشم‌انداز امیدوار کننده و شرمندگی پدر و‌ مادرانشان و از وضعیت بد معیشتی و محرومیت‌ها‌ گله مند و عصبانی و معترضند و برای فریاد زدن این حق حیات و‌برای یک زندگی معمولی به خیابان امده اند.. اگر حکومت نمی تواند این حداقل ها را برایشان تامین کند؛ بهتر است کنار برود.

این گشت ارشاده یا گشت اجبار؟