رویداد۲۴ مهدی توفیقی: ابیانه از معدود روستا‌های ایران است که مردم بومی همچنان پوشش سنتی خود را بر تن می‌کنند و آن را حفظ کرده‌اند. رنگ سرخ ساختمان‌های کهن روستا که در شیب دامنه خاکستری کوه قرار گرفته‌اند، جذابیتی دوچندان به ابیانه بخشیده‌اند. در واقع ترکیب کوچه‌های تودرتو، بنا‌های تاریخی گوناگون، پنجره‌های هندسی، در‌های منبت‌کاری و... برای هر گردشگری دیدنی و جذاب است.
باتوجه به آنکه روستای ابیانه یک روستا توریستی است و توانسته امکانات رفاهی و گردشگری خوبی را فراهم کند، به‌راحتی می‌توانید در آن خوش بگذرانید و شبی را کنار مردم بومی سپری کنید. اگر قصد سفر به روستای ابیانه را دارید در ادامه با ما همراه باشید.
به گزارش جامعه ۲۴، روستای زیبا ابیانه در دامنه کوه کرکس واقع شده است و در ۴۰ کیلومتری شمال غرب نطنز و ۷۰ کیلومتری جنوب کاشان در استان اصفهان، مانند نگینی، می‌درخشد. با راه اندازی اتوبان کاشان-نطنز-اصفهان در سال‌های اخیر، مسیر برای بازدید از این روستا بسیار آسان شده است.
استفاده از اتوبان خلیج فارس که قم را به اصفهان وصل می‌کند، یکی از بهترین راه‌های دسترسی به ابیانه است. پس از کاشان وارد خروجی ابیانه شوید که با عبور از روستا‌های هنجن، یارند، کمجان، برزه و طره، در نهایت به ابیانه می‌رسد.
مسجد جامع ابیانه
مسجد جامع روستا ابیانه که به آن مسجد میان‌ده نیز می‌گویند، از بقیه مساجد روستای ابیانه قدمت طولانی تری دارد. از دو شبستان مسجد، شبستان قدیمی کف چوبی دارد که به وسیله یک در کوچک به کوچه متصل شده است. مسجد یک محراب قدیمی دارد که قدمت آن به سال ۴۷۷ هجری قمری باز می‌گردد و در قسمت جنوبی همین شبستان قرار دارد، این محراب با حجاری گل و بته و سوره «یس» با خط کوفی، تزئین شده است که هر گردشگری را جذب خود می‌کند.
شبستان جدید مسجد سالنی بسیار بزرگ دارد که سقف آن شیشه است. سرستون‌های این شبستان کنده کاری شده‌اند، تزیینات سقف چوبی نیز در نوع خود جالب به نظر می‌رسد و با نقوش منظم هندسی و کتیبه‌هایی از آیات قرآن قاب‌بندی شده است.
همچنین منبری از جنس چوب در این مسجد تاریخی قرار دارد که تاریخ ساخت آن به ۴۶۶ هجری قمری در دوره سلسله سلجوقی بازمی‌گردد. روی منبر نیز مزین به نقوش گل و بته، کتیبه‌هایی از خط کوفی و گل هشت پر است. تزئینات این مسجد تاریخی تنها به منبر و محراب آن خلاصه نمی‌شود بلکه ورودی‌های مسجد با کنده کاری و گل کاری‌های بسیار زیبا تزئین شده است.
خانقاه محلی برای زندگی و گردهمایی صوفیان و درویشان بوده است که به عنوان استراتگاهی در فصل تابستان برای پادشاهان صفوی کاربرد داشته است. از خانقاه‌های ابیانه می‌توان به خانقاه واقع در محله «پَس خانقاه» اشاره کرد که در زمان حکومت شاه عباسی صفوی ساخته شده است و که این بنا در مجموع سه طبقه دارد و مزین به نقاشی‌های عهد صفوی است.
خانقاه اشرفه نیز از جذابیت‌های تارخی و دیدنی خاص خود برخودار است و تزیینات خوشنویسی روی دیوار‌های آن خودنمایی می‌کند.
در زمان‌های دور مردم برای نگهداری آب و خنک نگه داشتن آب در مناطق کویری از آب انبارهای بهره می‌بردند، ابیانه نیز از این امر مستثنی نبوده و هم اکنون چهار آب انبار بزرگ و تاریخی در این روستا وجود دارد که قابل استفاده نیستند. آب‌انبار میان ده در محله میان ده قرار دارد و قدمت آن به ۱۰۰ سال می‌رسد. آب‌انبار پالیزه در محله یوسمون، آب‌انبار پُرزله در محله بالا ده در و پَ باغچه یا پَس باغچه در محله یسمون، از دیگر آثار باستانی و تاریخی روستای ابیانه هستند.
موزه مردم‌شناسی روستای ابیانه در سال ۱۳۸۴ فعالیت خود را به طور رسمی آغار کرد و علاوه بر قرآن‌های خطی و نسخ قدیمی، اشیایی همچون وسایل کشاورزی، پوشاک سنتی، ظروف پخت‌وپز، و... را در معرض نمایش گذاشته است. این موزه زیبا در ساختمان قدیمی دبیرستان روستا ابیانه واقع شده است و پس از مرمت، برای موزه استفاده شد. به منظور معرفی فرهنگ و قدمت روستای ابیانه این موزه جذاب تاسیس شد که با ارائه اشیای مورد‌استفاده مردم از روزگاران گذشته تاکنون محقق شده است.
قلعه‌های ابیانه
به گزارش جامعه ۲۴، در زمان‌های دور مردم ابیانه برای حفظ جان، مال و ناموس خود سه قلعه با استحکامات دفاعی در برابر حملات یاغی‌های محلی، ساخته‌اند. قلعه پال هونه یا تخت هامان واقع در جنوب غرب ابیانه، قدمتی نزدیک به ۲۰۰ سال دارد و نکته جالب در خصوص آن این است که برای افرادی که در ساخت آن دست داشته اند، سند مالکیت نسبت به زحمتی که کشیده‌اند، نوشته شده است.
قلعه پاله در محله پل در شمال غرب روستا ابیانه واقع شده است.
قلعه هرده در محله هرده در شمال شرق روستای ابیانه قرار دارد. دیوار‌های این قلعه ضخامتی بالغ بر یک متر دارند و ارتفاع آن‌ها به ۴ الی ۵ متر می‌رسد. مصالح اصلی به‌کاررفته در قلعه هرده، سنگ‌های درشت هستند؛ این موضوع در حالی است که در ساخت سایر قلعه‌های از خاک رس به عنوان مصالح استفاده شده است.