رویداد۲۴ محمد آیتی: جلیل رحیمی جهان آبادی عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس به رویداد۲۴ می‌گوید: دانشگاه، نمادی از جامعه است. وقتی جامعه مطالبه، مشکلات و نارضایتی دارد، طبقه روشنفکر، تحصیل‌کرده و دانشجو این دغدغه‌ها را بروز می‌دهد. پس واکنش‌های دانشجویان و طبقه روشنفکر، چیزی جدا از جامعه نیست.
او می‌گوید: اکنون پرسش این است که در دانشگاه‌ها چه باید کرد تا فضا در این محیط‌های علمی آرام‌تر شود؟ بنده معتقدم حتماً باید گفت‌وگوی دوجانبه شکل بگیرد، نه اینکه صرفاً فردی به نیت توجیه کردن دانشجویان برود سخنرانی کند، بلکه مسئولان باید بروند به دانشگاه‌ها برای شنیدن مطالبات دانشجویان. حال اگر دانشجویان مطالبه‌ای دارند که به حق نیست یا نمی‌شود آن را منطبق بر واقعیت‌ها دانست یا حتی انجام آن در توان کشور و نظام نیست، آن را صادقانه به اطلاع دانشجویان برسانند. این طبقه، نخبه است، پس اگر خواسته‌ای یا مشکلی دارند که به حق است، بپذیریم.
نماینده تربت جام می‌گوید: هیچ نظام سیاسی از پذیرش حرف مردم، تضعیف نمی‌شود. یک تحلیلی در کشور وجود دارد که می‌گوید اگر ما نیاز به تغییر و اصلاحی داریم، این‌جوری نباشد که در قبال اعتراضات به آن تن دهیم که مبادا مردم فکر کنند اگر این اعتراضات را حالا که به نتیجه رسیده اگر در سایر بخش‌ها هم دنبال کنند به خواسته‌شان خواهند رسید. یعنی کاری نکنیم که مردم حس کنند عقب‌نشینی از سوی تصمیم‌گیران صورت گرفته است. این تحلیل به باور من، نادرست است.
رحیمی جهان آبادی می‌گوید: نظام ما، یک نظام مردمی است و بیشتر از هر نظامی در خاورمیانه، انتخابات داریم و بسیاری از مسئولان ما، به واسطه همین انتخابات‌ها تعیین می‌شوند. بنده خودم متولد یک روستای دورافتاده در یک شهرستان مرزی هستم، ولی اکنون نماینده مجلس هستم و در کمیسیون امنیت ملی مجلس حضور دارم و در حساس‌ترین و پیچیده‌ترین جلسات نظام که موضوعات مهم بررسی می‌شود، شرکت می‌کنم، همین نشان می‌دهد که نظام، مردمی است و مشابه من، ۲۹۰ نمایده دیگر هم هستند. حتی سابقه برخی وزرا را هم ببینید متوجه می‌شوید زاده یکی از شهرستان‌ها هستند و خانواده‌شان هم، معمولی بودند. پس اگر نظام را بر پایه نظر مردم شکل دادیم، باید صدای آن‌ها را هم بشنویم.
این چهره اصلاح‌طلب مجلس می‌گوید: اقتدار یک نظام مردمی در این است که بی‌پرده مشکلات خودش را با مردم درمیان بگذارد و بدون هیچ واسطه و ترسی، خواسته‌های مردم را بشنود و تا جایی هم که در توانش هست به آن‌ها جامه عمل بپوشاند.
او می‌گوید: دو آفت در سیستم دانشگاهی ما وجود دارد. اول اینکه، گروه‌های سیاسی هر زمان که می‌خواهند در سطح حکومت چانه‌زنی یا تقسیم قدرت کنند، نگاه‌شان به گروه‌های دانشجویی و ابزار‌های فشار است. یعنی می‌خواهند به عنوان ابزار از دانشگاه و دانشجویان استفاده و به حاکمیت فشار بیاورند تا به نتیجه دلخواه خود برسند. دوم اینکه، برخی فکر می‌کنند دانشجویان و دانشگاه‌ها، ابزار حکومت هستند و هر کجا که نظام احتیاج دارد تا سیاستی را اعمال و اجرا کند، گروه‌های دانشجویی را بندازند در سطح جامعه تا کارشان پیش برود.
عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس می‌گوید: دانشجو نه ابزار حکومت است و نه ابزار فشار احزاب و گروه‌های سیاسی. دانشجو نماد و بخشی از جامعه است. آیینه‌ای است که می‌تواند مشکلات جامعه را منعکس کند و ما هم می‌توانیم از این طیفی که صادق است و رنگ و بوی سیاسی ندارد و همچنین طمع پست و مقام در آن‌ها نیست به بهترین شکل در جهت خواست عمومی کشور بهره ببریم.
نماینده تربت جام می‌گوید: طبقه دانشجویی و دانشگاهی در خیلی از خانواده‌ها جزو گروه‌های مرجع و اثرگذار هستند. این‌ها در فضای مجازی و اتفاقات روزانه کشور، اثرگذاری جدی دارند. این تحلیل که ما به دانشگاه‌ها برویم تا صرفاً دانشجویان را اقناع کنیم، کاملاً نادرست است. ما باید به این فضا‌ها برویم تا بیشتر شنونده باشیم. اگر رویکرد این باشد و به مطالبه این افراد رسیدگی شود و واقعیت‌ها به درستی و صادقانه برای آن‌ها بیان شود، آن‌گاه می‌توانیم اثرگذاری این نخبگان را در کشور و اقناع دیگر افراد جامعه ببینیم.
او در پاسخ به اینکه «حدود سه ماه از اعتراضات کشور که بخش عمده آن در دانشگاه‌ها هست، می‌گذرد، آیا دلیل ادامه این موضوعات، نشنیدن صدای معترضان بوده است؟» گفت: حجم اعتراضات و مطالبات بالاست و از طرفی هم، دشمن در حال فعالیت است. دشمن نگاهش این است که مطالبات به حق مردم را ببرد به سمت اعتراضات و اغتشاشات و ایجاد چالش برای ساختار سیاسی نظام و نظام را در فضای درگیری و چالش با مردم قرار دهد تا تضعیف شود و در فشار ایجاد شده پا به مذاکرات بین‌المللی اتمی بگذارد تا به طرف مقابل، امتیاز دهد. کار و نیت دشمن، این است و حمایتش از اعتراضات و اغتشاشات، ابزاری برای نفع بردن خودش است. حال باید بخش‌های مختلف حاکمیت، بیشتر روی سیستم دانشگاهی وقت بگذارد و حرف‌های دانشجویان و اساتید را بشنود و با تعامل با آن‌ها، بخشی از مطالبات به حقی که آن‌ها دارند و از دستش برمی‌آید را انجام دهد؛ «آب دریا را اگر نتوان کشید / هم به قدر تشنگی باید چشید»
رحیمی جهان آبادی می‌گوید: من عضو هیات علمی دانشگاه هستم و ۲۴ سال است که سابقه استاد دانشگاهی را دارم و با دانشجویان سر و کار دارم. معتقدم اگر در گفت‌وگو با دانشجو، اصل صداقت رعایت شود، می‌توانیم بخش زیادی از مشکلات را حل کنیم، اما در شرایط فعلی، نباید منکر تلاش‌های دشمن برای برهم زدن جو هم شد.
عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس می‌گوید: اینکه آتش‌سوزی‌هایی در دانشگاه‌ها رخ داده، کار دانشجویان نیست. دانشجو، آدم این کار‌ها نیست و افرادی که وصل به منافقین، سلطنت‌طلبان و گروه‌های معاند نظام هستند و آموزش دیده‌اند، این کار‌ها را صورت می‌دهند. دانشجو، نهایتاً می‌آید در سطح دانشگاه و شعار می‌دهد و خواسته‌هایش را بیان می‌کند. حال، این خواسته می‌تواند ساختارشکنانه باشد یا مودبانه‌تر صورت بگیرد. از این‌رو، پیام من به عنوان عضو کمیسیون امنیت ملی و فردی با ۲۴ سال سابقه استادی دانشگاه، این است که اگر دانشجویان خواستار اصلاح امور کشورند که معتقدم، هستند و اگر خواهان شنیده شدن مطالبات‌شان هستند باید دو نکته را رعایت کنند. اول، به سمت ساختارشکنی نروند. هیچ نظام سیاسی در هیچ کجای عالم، ساختارشکنی را تحمل نمی‌کند. دوم، تلاش کنند بین خود دانشجویان، حالت درگیری داخلی و تفرقه ایجاد نکنند. خیلی از مطالباتی که آن‌ها بیان می‌کنند، خواسته همه یا اکثریت جامعه است. آیا امروز طیفی هست که بگوید مشکلات اقتصادی در ایران نیست؟ پس وقتی همه بر سر موضوعی توافق داریم، برویم دنبال راهکار.
او می‌گوید: دانشجویان مراقب ارتباط‌گیری دشمنان و منافقان باشند تا نتوانند از این موقعیت‌ها سوءاستفاده کنند تا آن‌ها دچار مشکلات امنیتی نشوند، چون نظام متعلق به خود آن‌ها است. من چند سال پیش دانشجو بودم و حالا نماینده مردم و چند سال بعد، همین دانشجو‌های فعلی جای ما را خواهند گرفت. پس نظامی که مال خودشان هست را با کم و زیاد و بد و خوبش قبول کنند و با آن، بسازند و روی به اصلاح بیاورند. اینکه به سمت ساختارشکنی رفته شود و فکر کنیم که آمریکا، منافقین، سلطنت‌طلبان و چهار تا کشور دشمن، دلسوز ما هستند و اگر نظام بپاشد این‌ها مشکلات کشور را حل می‌کنند، این‌طور نیست، چون قبلاً این تجربه را پدران ما و حتی خودمان داشته‌ایم که آنچه غرب می‌گوید، نگاه ابزاری و صرفاً رسیدن به خواسته خودشان است و خبری از دلسوزی برای ما نیست.